Diary

2)Delirmek

Delirecek gibi hissediyorum...

Min Hwan'ın gülümsemesinden güven kazanmıştım. Eve girmiştim ancak...

Beni sevmediklerine eminim.

Benden nefret ettiklerine...

Sadece üyeler değil, herkes...

Penceremin baktığı sokakta yazılı olan "Defol Seung Hyun!" yazısı da en büyük kanıtıydı bunun.

Ne yapmıştım ben?

Neden nefret ediyorlardı benden?

Dayanabilecek miydim? Bu sorumluluğu kaldırabilecek miydim?

Bir gün sahneden baktığımda beni seven yüzler görebilecek miydim?

Delirmek üzereyim.

Sürekli bir şeyler düşünmekten bıktım.

Canım acıyor, ailemi özlüyorum. Bir an önce gitmek istiyorum buradan.

İçimde sebepsiz bir boşluk oluşmuştu. Bir şeyler kaybetmişim gibi. Sahi... Ne kaybetmiştim?

Güvenimi? Mutluluğumu? Ailemi? Huzurumu? Bana duyulan saygıyı?

Kaybettiklerim çok fazlaydı, kazandıklarım ise hiç yoktu.

Küvetin içine biraz daha gömüldüm. Her ağladığımda hıçkırıklarım duyulmasın diye saklanmaktan da bıkmıştım.

Alışamamıştım. Yanımda ailemin olmamasına...

Alışamamıştım. Eve girdiğimde 'Hoşgeldin' denmemesine...

Alışamamıştım. Bana baktıkça somurtan o yüzlere...

Alışamamıştım. Ne kadar alıştırma yaparsam yapayım, başaramamaya... Başarısızlığa...

Alışamamıştım. Kalbim kırıkken gülümsemeye...

Alışamamıştım. Bana seslenirken Won Bin demelerine rağmen fark bile etmemelerine...

İçeriden Hong Ki hyungun sesi duyuldu. "Lee kardeşler Choi'lere karşı. Won Bin hakem ol!"

Küvetten çıkarken mırıldandım.

"Tamam, olurum."