Geometry of Love

#GEOMETRYOFLOVE THEOREM.1 - TORN

*HIS POV*

"phew!!! Everything's set. Everything's perfect. I'm sure matutuwa siya." I said while looking at the small red box na hawak-hawak ko. Nandito ako ngayon sa rooftop ng Hospital na pagmamay-ari ng lolo ko. Dito ko isinet-up ang surprise ko for Myrah, my girlfriend and kung papayag siya, my future wife. Maybe nagtataka kayo kung bakit sa Hospital. Well, it's because...

she's dying. May luekemia siya. Marahil ngayon, sinasabi niyong ang tanga ko. Why marry a dying girl? Simple lang. 

It's because I LOVE HER. I love her very much that I'd be more than willing to give up my own life to save her. Mahal ko siya at gagawin ko ang lahat para sa kanya. At kahit ngayon lang, hindi niya maramdaman ang lungkot na dulot ng sakit niya. Gusto ko siyang sumaya kahit papaano. Hindi ko plinanong gawin ito nang ganito kaaga. But because of her condition, ginawa ko na. Siya lang ang nag-iisang babaeng minahal at mamahalin ko. Siya lang. 

Papunta na ako ngayon sa kuwarto niya. Patakbo pa nga eh. Hindi naman siguro halatang excited ako no?

Malapit na ako sa room pero biglang napahinto ako sa pagtakbo nang makita ko si Tita Mitch, mommy ni Myrah, na umiiyak at inaalalayan ng asawa niyang si Tito Rene. Nandun din ang mga magulang ko. Bakit sila nandito? Saka, why are they all crying? What's happening? Hindi kaya.... h-hhind--ii k--kay-ya..

NOOOOOOOOOOOO!!! Hindi ko namalayang tumatakbo na pala ako papunta sa kuwarto niya. Pero bago pa man ako makapasok ay may dalawang pares na ng kamay na humawak at pumigil saakin. Sina Mommy at Daddy pala. Tumingin ako kay mommy. She's definitely crying. Then, kinausap ko siya, or should I say, sinigawan.

"WHAT!!?"

Puro sorry lang ang naririnig ko mula sa kanya. What is she talking about? I don't underst---

"She's gone." Hindi ko alam kung paano ako magrereact sa sinabi ni Daddy. He's lying right? Hindi naman totoo yun diba? Baka tulog lang siya or something. Buhay pa siya diba? 

Di ko na napigilan ang sarili ko at nasigawan din siya. "No, you're lying. That can't be. H-hindi p-ppwedeng m-mang----." Hindi ko na naituloy ang sinasabi ko. The next thing I know is umiiyak na ako at nagpupumiglas sa pagkakahawak nila saakin.

"I n-need t-to see h-her! Let g-go of m-me!" Sigaw ko. Itinulak ko na sila at tuloy-tuloy nang pumasok sa kuwarto niya.

"STOP THAT!" Sigaw ko nung makita kong tinatakpan nila si Myrah ng puting tela. Nahihibang na ba sila? Itinulak ko yung nurse at lumapit ako kay Myrah. She looks thin and pale, so lifeless. Inalog ko siya at pilit ginigising. 

"Hey, Myrah. If you're joking, this ain't funny anymore. Wake up!" No response.

"You know what? I have a surprise for you. Hey, wake up!"  Another no response.

"Myrah, Will you marry me?" I said, while showing the ring to her. "Papakasalan mo ko diba??! Myrah!" Still, no response.

I don't know how long I sat and cried beside her lifeless body. Then, I stood up and left the room. Tumakbo nalang ako nang tumakbo, hindi alam kung san pupunta, hanggang makarating ulit ako sa rooftop. I saw everything I've prepared. Useless na pala lahat. Wala nang kwenta, kasi yung babaeng pinaglaanan ko ng lahat ay wala na rin.

"MYRAH!!!" Sumigaw nalang ako ng sumigaw. Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko at napahagulgol nalang. 

I feel so HOPELESS,

so HELPLESS,

so POINTLESS, without her.

Naalala ko yung singsing na nasa bulsa ko. Kinuha ko iyon at muling tinignan. I still remember kung bakit iyon ang pinili ko. It resembles her so much. It's so unique and beautiful. Wala iyong katulad and definitely special. Pero wala na rin itong say-say, kaya mabuti pang itapon ko nalang rin ito. Ibinato ko nalang siya sa gilid, then I left.