Blind Love //Chanbaek

☆☆9☆☆

Doğum günümden sonraki gün Baekhyun dernekten çağırdıklarını söyleyip gitmişti. Sabah erken kalkmış beni uyandırıp söylemişti. Kahvaltımı da hazırlamıştı. Ayrıca Yoda'yı gezdirdiğini ve doyurduğunu da belirtmişti.
Onun evden çıkması ardından kalkmış mutfağa gitmiştim. Masanın benim olan tarafına oturdum ve Baekhyun'un benim için yaptığı kahvaltıyı iştahla yedim.

Nedense bugün içimde bir sıkıntı vardı. Neden olduğunu kestiremiyordum ama bu sıkıntı Baekhyun gelene kadar beni koltuğuma kenetlemişti. O gelene kadar daha ne kadar zaman geçecekti bilmiyordum. Sıkılmaya başlamıştı.

Bu evde beni tek mutlu eden Baekhyun'du. Onun kısacık yokluğu bile hayatımda boşluk bırakıyordu. Ayrıca neden bir anda derneğe gittiğini de anlamamıştım.

Umarım kötü bir durum yoktu ve bir an önce gelecekti. Ama öyle olmadı. Gelmesi akşamı bulmuştu. Kapıyı açıp içer girdiğinde hala o koltukta oturuyordum. Yemek yemek dahi aklıma gelmemişti. Onca saat sadece orada oturmuştum. Yoda bile kaç kere yanıma gelip benle oynamak istemişti ama benim canım hiç istememişti.

Kapıyı açıp içeri girdiğinde beni görmüş olacak ki seslenmişti. "Chanyeol?" 

"Baekhyun nerelerdesin? Aklım sende kaldı. Çok merak ettim."

Baekhyun yanıma geldi ve oturdu. Yanıma yaklaşınca bir sıkıntı olduğu hissi daha da artmıştı. "Bütün gün burada oturduğunu söyleme."

"Ne yapabilirim? Bir anda gittin ve ben de telaşlandım. Hiçbir şey yapasım gelmedi." Şimdi elimi uzatmış onu bulmaya çalılıyordum. Yüzünü bulduğumda elimi yanağına koydum. Gözlerinin oralar ıslaktı.

"Baekhyun ne oldu?" Bir süre ses çıkarmadı ama sonra elini elimin üstüne koydu ve aşağı indirip sıktı.

"Dernekten tanıdığım biri vardı. Bu gece ölmüş. Ondan dolayı böyleyim. Önemli bir şey değil." Bunu duymak beni çok üzmüştü.

Gerçekten onun için önemli biri olmalıydı ama nedense içimden bir ses de onun bana yalan söylediğini söylüyordu. Bana yalan söylemesi istediğim en son şeydi. Belki göremiyordum ama bu etrafımda olanların farkında olmadığım anlamına gelmiyordu.

Hissediyordum ve hislerim beni yanıltmazdı.
Onu kendime çektim ve sarıldım. "Merak etme Baekhyun ben buradayım. Her zaman burada olacağım. Lütfen kendini daha fazla üzme." Hiçbir ses çıkarmamıştı. Sarılmama karşılık da vermemişti. Sadece sessiz bir şekilde kafasını göğsüme gömmüş kokumu içine çekiyordu.

İki gün sonra Baekhyun bana bir sürprizi olduğunu söyleyerek beni uyandırmıştı. Beni yataktan hemen kaldırmış ve düzgün kıyafetler giydirip kahvaltımı yaptırmış. Neler olduğunu sorduğumda ise 'Chen geldiğinde anlarsın.' demişti. Giderek neler olduğunu merak ediyordum.

En sonunda Chen ve Minseok geldiğinde şimdi hepimiz salonda oturuyorduk. Kimseden bir ses çıkmıyordu ve bu durum beni korkutmaya başlamıştı. Muhtemelen sessizce konuşuyorlardı ama ben göremediğim için bir şey diyemiyordu.

Sessizlik beni sinir etmeye başladığında boğazımı temizleyerek ses çıkardığımda Baekhyun konuşmaya başladı.

"Chanyeol sana çok büyük bir sürprizimiz var. Yarın ameliyat oluyorsun!"

Duyduğum şey karşısındaki ne cevap vereceğimi başta bilememiştim. Bu nasıl olabilirdi? Henüz yeterli parayı toplamamıştım. Üstelik bunu nasıl başarmışlardı? Mutlu olmalıydım ama bir tuhaf hissetmiştim. Kendimi topladığımda sonunda konuşmayı başardım.

"Siz ne diyorsunuz? Nasıl olabilir bu? Ben daha parayı denkleştirmedim."

"Sakin ol Chanyeol. Her şeyi açıklayacağız." Minseok beni rahatlatmaya çalışıyordu.

"Biliyosun biz Minseok ile senle tanıştığımızdan beri para biriktiyoruz. Ayrıca senin biriktirdiklerin de var. Birleştirince çok az bir fark kalıyordu ve bunu dernek karşılamaya karar verdi. Yani artık görebilirsin Chanyeol."

Gerçekten de tekrar görebilir miydim? Bu olabilir miydi? Sonunda karanlıktan kurtulabilir miydim? Baekhyun yüzü... onu görebilir miydim?

Bana hala hayal gibi geliyordu bunların hepsi. Sanki gözlerimi açtığımda bütün her şey bir yalanmış gibi gelecekti. En çok bu korkutuyordu beni. Ama sonuçta yeniden renklere kavuşmak bunca zaman dilediğim tel şeydi.yeni bir başlangıç daha olacaktı. Hayatımdaki üçüncü başlangıcım. Her şey iyi olacaktı.

Ertesi gün Baekhyun ile birlikte hastaneye gittik. Ameliyat öğleden sonra olacaktı. O nedenle doktorlar beni kalacağım odaya çıkarmıştı. Stresliydim, bu nedenle sürekli Baekhyun'un elini sıkıyordum. Nedense bu durum bana korkunç geliyordu. Baekhyun bunu anlamış olacak ki bir an bile yanımdan ayrılmamıştı.

Yavaş yavaş saatin geldiğindi bildiğimde hemşireler ameliyat kıyafeti getirmişti. Baekhyun onu giyinmeme yardım ettikten sonra ellerini saçlarıma koymuş seviyordu.
Ellerine uzandım ve onu tuttum.

"Baekhyun. Bunca zaman yaşadığım her şeyi kabullendim ve hayatımı sonsuza kadar bu duruma hazırlamıştım. Karanlığa alışmıştım ama senle tanıştıktan sonra tekrar görmek istedim. Sadece seni görmek istedim. Hayatıma renk katmış olsan bile sadece seni görmek istedim. Ve şimdi de bu gerçekleşecek. Baekhyun gözlerimi açtığımda ilk seni görmek istiyorum. Sadece seni. Gözlerimi açtığımda burada beni bekle olur mu?"

Baekhyun'un cevabı sıcacık dudakları olmuştu. Tatlı bir öpücük verdikten sonra ayrılmış ve bana sarılmıştı. Doktorlar ise o esnada yanıma gelip beni çağırmışlardı. Baekhyun sedyeye yatmama yardım etti ve ameliyat odasına kadar elimi tutup yanımda geldi.

Ayrılma zamanı geldiğinde elimi tekrar sıktı ve "Haydi bakalım Channie!" dedi. Elimi bırakıp benden ayrıldığında bir anda 'durun'' dedi. Sesi uzaktan geliyordu.

"Chanyeol! Seni seviyorum. Hep sevicem."

Sedye gitmeye devam ettiğinde söylediği o cümleler kafamın içinde dönüp durmuştu. Bunları sanki bir veda gibi söylemişti. Sanki son sözleri gibiydi.

O zamanlar bunun gerçekten de son sözleri olduğunu bilmiyordum.

(⌒▽⌒)(⌒▽⌒)(⌒▽⌒)

Tamam vurmayın. Bu nasıl bir bölüm diyeceksiniz biliyorum ama hala diyorum angst bitirmeyeceğim 😂😂
Bundan sonra iki bölüm var. Sonrasında ise hikayeme baybay demek zorundayım. Neyse veda konuşması sonraya. Dediğim gibi sakın bana kızmayın ve diğer bölümleri bekleyin 😂