Half A Heart

Letter Sixteen

POV Niall

Ik lees mijn brief naar Lucy opnieuw. Mijn blik valt op een alinea.

'' Als ik je ooit op straat tegen zal komen. Alleen, met Luke of vriendinnen. Het boeit me niet. Ik ren naar je toe. Ik hou je vast en ik laat je nooit meer los. Ik laat je niet gaan, niet nog 1 keer. Ik wil jou bij me, als vriendinnetje of als mijn beste vriendin. Het maakt me opzicht niet veel uit als ik je maar elke dag zie. Als ik je elke dag maar in mijn armen kan hebben. Als ik jouw prachtige stem maar kan horen. ''

Fijn Niall, heel fijn. Je bent je belofte niet na gekomen. Ik heb haar wel los gelaten. Ik heb haar wel laten gaan. Ik heb niet gezegd dat ik van haar houd, zoals hoe zij van Luke houdt. En het ergste is nog dat ik nog steeds geen contact met haar kan hebben. Ik heb mijn nummer niet gegeven. Ik heb haar twitter niet gekregen. Niks. Dat betekent dat ik nogsteeds, elke dag moet wachten totdat de brievenbus kleppert en ik een brief van haar ontvang.

Althans, ik hoop dat ik een brief ontvang. Ze weet dat ik ze nu lees, misschien schaamt ze zich. Misschien wilt ze helemaal niet vertellen aan mij hoe ze zich voelt. Misschien verstuurde ze het gewoon naar me om haar hart te luchten aangezien ze dacht dat ik het toch nooit zou lezen. Ze gebruikte me gewoon als iemand waar ze mee kon praten en die stil een aandachtig naar je luisterde maar je geen advies gaf.

Hoe meer ik er aan denk, hoe depressiever ik me voel. Ik wil Lucy helemaal niet kwijt. Ik wil haar warmte voelen. Ik wil proberen haar haar te vlechten wat me nooit lukt. Ik wil dingen fluisteren in haar oor waardoor ze zachtjes giechelt. En ik besef dat het misschien de laatste keer was dat ik Lucy zag.

Op dat moment, als er een traan over mijn wang rolt. Komt Harry binnen. ''Er is post voor je.'' Grijnst hij. Meteen sta ik op en trek de post uit zijn handen. Harry loopt grijnzend de kamer uit, waarschijnlijk heeft hij niet gezien dat ik zat te huilen. Snel scheur ik de envelop open waar de brief van Lucy in zit.

Dear Niall,

Sorry voor mijn slome brief, je zal vast denken dat ik niet meer tegen je wou praten ofzoiets? Nou dat is het niet, toen je me vast had sprak ik niet. Ik luisterde naar je ademhaling. En toen, toen je weg rende omdat het te druk werd door de fans; toen besefte ik het pas. Je herkende me. Je gaf nog om me. Je zei dat je van me hield. Ik voel hem, elke keer weer als ik er aan denk.

Helaas vond Luke het wat minder dat ik door een 'wild vreemde' werd geknuffelt. Dat ik heb gehuild om die 'wild vreemde.' Ja Ni, ik heb gehuild om je. Ik weet niet waarom maar ik besefte vanaf dat moment dat je me vast had pas hoeveel ik je wel niet heb gemist. Hoe lang ik wel op je heb gewacht. Hoe lang ik al verlang naar jou glimlach. Hoe lang ik al wel niet verlang naar die ene knuffel.

En toen, toen ik je even was vergeten. Was je er. Ineens, en het deed me veel. Alle gevoelens kwamen om hoog. Toen je weg was, heb ik gewoon in de supermarkt lopen huilen. Luke vroeg wie jij was. Waarschijnlijk had hij je niet herkent omdat hij geen Directioner is. Ik heb hem alles verteld, over hoe we met elkaar om gingen vóór dat jij beroemd werd. Over hoe ik me daarna heb gevoeld. Dat ik brieven naar je schreef en dat daar in alles word verteld. Gewoon omdat ik dacht dat je het toch nooit zou lezen.

Luke vond het kinderachtig. En dat brak mijn hart. Hij vondt dat jij niet goed voor me was. Je was een idioot die me alleen maar dieper in de put zou gooien. Je zou mijn vertrouwen winnen en me dan alleen harder laten vallen. Totdat ik zelfmoord zou plegen. Ik nam het voor je op, Ni. Hij lachtte me uit. ''Verdedig je die gozer nou echt? Hij heeft je zoveel pijn gedaan en je kiest hem boven mij? Meid, ben je ziek?'' Vroeg hij me. Ik kon toen echt in tranen uitbarsten. Maar ik deed het niet. Ik wou bewijzen dat ik sterk was.

Uiteindelijk heb ik mijn excusses aangeboden. Niet dat ik hem nu boven jou kies, jij bent mijn beste vriend en dat zal altijd zo blijven. Maar ik wil Luke niet kwijt, snap je dat? Luke laat me dingen vergeten. Dit is de eerste keer dat hij 'gemeen' tegen me was. Waarschijnlijk was hij niet in een goeie bui ofzo. Ik kom er wel uit. Hij heeft me trouwens wel vergeven van mijn 'grote fout.'

Alleen moest ik hem 1 ding beloven. Ik mocht geen brieven meer naar je schrijven. Het was onzin en het kon jou niks schelen als je geen brief van me zou krijgen. Vandaar dat ik een paar dagen niks schreef. Maar de dwang is te groot. Ik durf dit eigenlijk ook niet eens te versturen dus ik weet niet wanneer je dit ontvangt.

Ik wou dit even tegen je zeggen en ik hoop dat je niet al te boos bent op mij.

Ik hou van je Niall, voor altijd.

Lucy.