Anlamıyorum bende mi bi tuhaflık var yoksa insanlar mı kafayı yemiş.
Yine servise geç kaldım. Insanlar artık bana öldürücü bakışlar atmaya başladı. Ama ne yapayım ya geç kalıyorum yetişemiyorum. Neyse boş olan yere geçip oturdum. Kulaklığımı takıp kimseyi umursamadan müzik dinlemeye başladım. Zaten okula gitmek en fazla 10 dk sürüyordu. Okula geldiğimde gözlerim hemen onu aradı. Hep geç gelirdi ama yine de her sabah etrafıma bakınırdım. Arkadaşlarım birer birer gelmeye başlamıştı. Beraber sınıfa çıktık. Onu unutmam gerekiyor. Hayatıma bu şekilde devam edemem. 1 sene sonra sınava gireceğim sadece sınava odaklanmam gerekiyor.
Inanmadınız değil mi? Bende kendime inanmıyorum zaten. Ama en azından derslere daha çok önem vermeliyim. Ben bunları düşünürken arkadaşımın sesiyle irkildim. "Mina heey beni duyuyor musun?" Gülmeye başladılar. Son zamanlarda hep böyle oluyordu. Cevap vermeyince Deniz hızlıca sarsmaya başladı. "Tamam ya duydum sakin ol genç." "Yine neler düşünüyorsun. " "Hiiiç" Tabiki de biliyorlardı ne düşündüğümü.
Zil çalar çalmaz dışarı fırladım. Onu göremediğimde kendimi boşlukta hissediyorum. Bahçeye çıktığımda evet işte oradaydı. Böyle sevindiğime bakmayın. Bu güne kadar hiç yüz yüze konuşmadık. Hatta gözlerine bakmaya bile korkuyorum bazen.
"Minaa top oynayacağız hadi gel." Zeynep'in sesiydi. Top oynamadığımız gün yok ki zaten. Artık bizim bir parçamız oldu top.
Yine iğrenç sesler çıkararak top oynarken ne oluyor ya bu bana doğru mu geliyor yoksa ben mi yanlış görüyorum.
"Biraz konuşabilir miyiz?"
"bbbenimle mi?" Sakin ol Mina saçmalama niye kekeliyosun.
"Evet." O gülümsemesi beni bitiriyor zaten.
Kızların hepsinde sadece bizim anlayabileceğimiz bir gülümseme. "Çıkışta konuşsak olur mu? "
"Peki çıkışta seni burada beklerim o zaman."
"ttamam." Yeter düzgün konuş şu çocukla aptal kafa. Yanımdan uzaklaşırken ben hala olduğum yerde kalakalmıştım.
