Brain Dump

Schrijfwedstrijd @xxmoordvrouwxx - Opdracht 1

xxmoordvrouwxx Dit is mijn inzending voor de schrijfwedstrijd, opdracht 1.

'Hey,' Ik hoor Eva's stem achter me. Ze legt haar handen op mijn schouders, 'Zullen we naar huis gaan?' Vraagt ze. 'We hebben dienst tot tien uur, Eef,' zeg ik en ik kijk op mijn horloge. 'En het is nu half zes.' 'Weet ik,' zegt ze, 'kom nu maar gewoon mee. Ik heb het al geregeld met Mechels.' Verbaasd loop ik met haar mee naar de kapstok, ik trek mijn jas aan en we lopen naar buiten. Het is erg koud buiten en ik sla mijn armen om Eva heen, we zijn nu ongeveer een half jaar samen en ik kan het nog steeds niet geloven. Mijn Eva, helemaal mijn Eva. Hand in hand lopen we terug naar de Ponti en we genieten van de mooie stad. Overal zien we gezellige lichten en de mensen zitten gezellig binnen. En dan weet ik het, het is vandaag 5 december, pakjesavond. Ik slik, dat heb ik nooit met Fleur meegemaakt. Ik ben haar hele jeugd weg gebleven, ik vervloek mezelf daar nog iedere dag om. Hoe kon ik dat doen?

Ik voel Wolfs' warme hand in de mijne, een beetje zenuwachtig ben ik wel. Wat zou hij ervan zeggen? We lopen genietend door de stad, maar ik merk wel dat hij er met zijn gedachten niet helemaal bij is. 'Waar denk je aan?' vraag ik lief. Ik draai me een kwartslag en kijk hem in de ogen. Ik zie zijn ogen waterig worden, 'Fleur.' Zegt hij. 'Dat ik nooit met Fleur heb gewacht tot sinterklaas zou komen. Dat ik er nooit voor haar was toen ze zo klein was.' 'Hey,' zeg ik en ik wrijf met mijn duim over zijn wang. 'Het komt wel goed. Je hebt haar weer gevonden en dat is het belangrijkste.' Ik geef hem een kus op zijn wang en we lopen verder. Als we bij de Ponti aankomen, hang ik mijn jas op en ga op de bank zitten. Wolfs begint met koken, bami natuurlijk. Een halfuurtje later is het eten bijna klaar, ik dek de tafel en zet er gezellige kaarsjes op. Dan loop ik naar de keuken en sla mijn armen om Wolfs heen. 'Ben je bijna klaar?' Fluister ik in zijn nek. 'Ja, ga maar aan tafel zitten.' Antwoordt hij en hij loopt met een grote pan bami naar de tafel.

Ik kijk Eva aan, wat ben ik blij dat we een half jaar geleden eindelijk aan elkaar hebben toegegeven dat we zoveel meer dan vrienden waren. En nu, kijk dan, het kan echt niet beter. Wat heb ik toch zoveel geluk gehad. Ik schep het eten op en Eva begint meteen alles naar binnen te schrokken. 'Doe es rustig, Eef. We hebben nog de hele avond.' Grinnik ik, maar ze gaat onverstoord verder. Dan wordt er opeens hard op de deur gebonsd, ik schrik me de pleuris. Eva begint te lachen. 'Eef, wat is dit?' Vraag ik dan ook. 'Ga maar kijken,' antwoordt ze. Ik loop naar de deur met Eva achter me aan. Als ik de deur openmaak kijk ik naar buiten, maar ik zie niemand. Dan zie ik een witte envelop op de deurmat liggen. Floris Wolfs staat er op. 'Kom je mee naar binnen?' vraagt Eva. Ik knik, kijk nog een keer naar buiten en loop dan achter haar aan met de de envelop in mijn handen. We gaan weer aan tafel zitten. 'Eef, wat is dit?' vraag ik nog een keer. 'Je sinterklaas cadeautje,' antwoordt ze 'maak maar open.' Voorzichtig scheur ik de envelop open. Er zit een brief in die ik openvouw.

Lieve Floris,

De sint kent jou nu al heel veel jaar

En is nog lang niet met jou klaar

Hij wil jou graag een cadeautje geven

Daarom heeft hij dit gedicht geschreven

Kijk nu maar snel in de envelop

Want het is geen fotoshop

De sint wilde jou graag verassen

Dus veel plezier met oppassen!

Kusjes van de sint

Wolfs kijkt me met open mond aan, ik gebaar dat hij de foto's uit de envelop moet halen. Een voor een haalt hij ze er uit. 'Is dit echt waar?' Vraagt hij me met tranen in zijn ogen. 'Ja,' knik ik 'het is echt waar.' Ik vlieg hem in de armen. 'Dank u sinterklaasje.' Fluistert hij in mijn oor.