Ava #Netties2017

Hoofdstuk 42

Ava

'Nee!' Roep ik geschokt en ren het huis uit. 'Ava!' 'Stop' 'Wacht!' Hoor ik mijn ouders en Jackson roepen.

Ik ren het bos in. Misschien kan ik ze nog redden. Misschien kan ik ze nog stoppen. Dit kan niet waar zijn! Dit mag niet gebeuren.

Opeens slaan twee armen om mij heen van Jackson waardoor ik niet meer verder kan rennen. 'Laat me los!' Roep ik gefrustreerd. 'Ava, je kan Mats en zijn leger niet stoppen. Ze zijn te sterk. Ze zijn met te veel.'
Ik krijg tranen in mijn ogen en zak door mijn benen. Jackson zakt met me mee en knuffelt mij. 'Dit is mijn schuld. Alles is mijn schuld.' 'Nee Ava. Dat is niet waar. Jij bent juist de gene die alles en iedereen probeerd te redden. Maar... dat kan gewoon niet altijd.' Ik krijg tranen in mijn ogen en zak door mijn benen. Jackson zakt met me mee en knuffelt mij.

'Hoe kan Mats zoiets doen. Hoe kan hij onschuldige mannen, vrouwen en kinderen vermoorden? Hoe kan hij op deze vreselijke idee zijn gekomen.' 'Wel het was...' Mompeld Jackson. Ik draai me om en kijk hem vragend aan. 'Het was wat?' Vraag ik hem nieuwsgierig. Hij slaat zijn ogen neer. 'Het....het was mijn idee.' Ik kijk hem geschokt aan en sta meteen op met een paar stappen achter. 'W-wat.' 'Ava...een jongen, een mens, op school liet perongeluk zijn koffie over mijn gloednieuwe schoenen vallen. Ik was zo boos op hem. Ik had het er daarna met Mats over dat ik mensen nutteloos vond en ze allemaal wilde uitroeien. En Mats vond het een geweldige idee.' 'Dus omdat een jongen perongeluk zijn koffie over jou klote schoenen liet vallen, sterven er nu onschuldige mannen, vrouwen en kinderen?!' 'Ava....Ik wilde niet....ik zou het nooit....jij hebt mij veranderd.'  'Dus...als je mij nooit had ontmoet had je het zelfde gedaan als Mats?!' 'Misschien...Maar dat maakt nu niks meer uit toch.' Ik kijk hem verbijsterd aan.

'Dus eigelijk ben je een grote vuile klootzak zonder mij. Dus ik moet constand jou handje vast houden of je doet iets vreselijks?' 'Ava, je weet dat ik dat niet zo bedoel.' 'Nee Jackson. Ik weet dat niet. Ik snap niet eens dat ik verliefd op jou ben geworden...' 'Omdat jij mij hebt veranderd.' Zegt hij en gaat staan. 'Ik....ik moet nadenken..' Zeg ik en doe nog een stap achteruit. 'Over wat?' 'Of ik je wel kan vertrouwen.' Zeg ik en verander in mijn wolf. 'Ava wacht.' Zegt hij en zet een stap naar mij toe. Maar ik sprint al verder de bossen in.

Jackson

'Goed gedaan Jackson. De award voor de grootste idioot gaat naar jou.' Ik zucht diep en ga met mijn hand over mijn gezicht. Waarom zei ik dat het mijn idee was? Waarom zei ik dat ik dat plan echt zou uitvoeren als ik Ava nooit had ontmoet? Misschien was het gewoon allemaal bluf. Dat ik misschien toch wel een betere Alfa zou zijn dan mijn vader. Het is gewoon die klote pubertijd en mijn wolf die mij zo snel boos maken.

Ik zucht nogmaals diep en loop terug naar ons kamp. Ik loop het huis binnen van Ava en haar ouders. 'En?' Julia meteen. 'Ze... is van streek. Ze wilt graag alleen zijn.' Zeg ik en ga met mijn hand door mijn haren. Scott kijkt me met spleet ogen aan. Hij vetrouwd mij nog steeds niet. En als Ava verteld over wat ik tegen haar heb gezegt, maakt hij mij af.

Ik kijk naar Julia. 'Nu ik hier toch ben. Met u. Kunt u mij misschien wat meer vertellen over Ava? En haar jeugd?' Zeg ik en ga op de bank zitten. 'Ava is een vechter. Een beschermer. Ze was eerst bang. Bang voor de Evilianten waar voor we verstopte. Maar toen ik haar vertelde over weerwolven, over onze familie, onze pack, de maangodin....Ze werd moediger, sterker. Ze leek steeds minder bang te worden. En toen ze haar wolf kreeg....ik was bang dat ze weg zou rennen. Dat ze dacht dat ze de wereld aan zou kunnen. Maar ze kwam terug. Met hoop. Hoop dat we ooit weer in vrijheid zoude leven. Samen met haar vader. Met haar pack. En stiekem hoopte ze ook haar mate te vinden die haar wereld nog extra mooier zou maken.' Zegt Julia en glimlacht.

'Ik denk niet dat ik haar wereld mooier heb gemaakt.' Zeg ik en sla mijn ogen neer. 'Niet in mijn ogen nee.' Zegt Scott. Julia kijkt Scott even boos aan en hurkt dan bij mij neer. 'Mate's zijn er ook niet voor om elkaars wereld mooier te maken. Het gaat er om dat je er voor elkaar bent. Elkaar lief hebt voor de persoon die je werkelijk bent.' 'Ik ben een werkelijk een klootzak.' Julia schud haar hoofd. 'Jackson. Ookal ben je de zoon van Jax...jou hart is niet zwart. Jij hebt liefde in je. Op de juiste manier. En als ik dat kan zien dan ziet Ava dat ook. En als Scott je een kans geeft zal hij dat ook inzien.' Glimlacht ze weer. Ik kijk haar aan. 'Danku wel. En ik beloof u. Ik zal er altijd voor Ava zijn.'

Ava

Ik loop als wolf door het bos. Mijn gedachtes zijn op hol geslagen. Ik weet niet meer wat ik moet denken. Wat ik moet doen.

Opeen ruik ik een lichte geur van bloed. Mensen bloed. Ik kijk om me heen en volg de geur waar get vandaan komt. Als ik een stuk heb gelopen, loop ik naar een top van een berg. Ik moet in de buurt zijn van het mensenbloed.

Als ik boven op de berg sta zie ik onder mij een klein dorpje. Maar niet zoals het hoort te zijn. Huizen staan in brand en rommel is overal op straat. Er is gevochten. De Evilanten zijn langs geweest en hebben vast alle mensen vermoord...

Ik loop de berg af en loop voorzichtig door het dorpje. Al snel zie ik om mij heen doden liggen...mensen... de zelfde mensen uit mijn nachtmerrie. Maar hoe kan dat? Ik ben hier nog nooit geweest.

Ik draai me om. Ik ben te laat. Ik kan hier niks meer doen. 'W-wacht.' Ik kijk snel om en zie een jonge vrouw bij de voordeur van een huisje liggen. Ze rijkt haar arm naar mij uit en kijkt me hoopvol aan. Meteen sprint ik naar haar toe en bekijk haar. Ze zit onder het bloed en is goed te grazen genomen. Ik ben verbaasd dat ze nog leeft. 'A-ava.' Ik kijk haar aan en verander terug. 'Hoe wist u dat ik dat ben?' 'J-jij was onze hoop...onze stem.' Zegt ze zachtjes en moeilijk. Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Het spijt me zo....ik wilde jullie niet laten stikken...ik had gewoon geen keus...' 'J-je bent nog s-steeds mijn hoop...r-red haar....' Dan valt ze weg. 'Nee! Niet dood gaan! Alsjeblieft! Wie?! Wie moet ik redden!? Alsjeblieft! Word wakker.' Zeg ik en begint te snikken. Dan hoor ik opeens een baby huilen.