LOVE PERSISTED (COMPLETED)

Chapter 3

Dale's Pov

Wala naman gaanong pagbabago ang naganap dito sa SEU. Ang tanging hiling ko lang talaga sa ngayon ay sana walang makakilala saken.

"wowww mama ang ganda po rito!"

Hiyaw ni Hope habang nauunang maglakad kesa saken. Pinagmamasdan niya ang bawat silid na nadadaanan namin hanggang sa...

"ouch!"

"naku sorry po"

Pagpapaumanhin ni hope dun sa batang babaeng nabunggo niya. Nilapitan ko naman sila.

"pasensya na ija"

"pasensya? Like duh? Are you guys blind?"

Medyo maypagkapranka din ang batang ito. Naalala ko tuloy ang sarili ko sa kanya.

"sorry talaga. Aksidente lang naman yun"

"fyi lady, its not just an accident. Atsaka, paano ba nakapasok ang mga oh so cheap people na kagaya niyo rito?"

Tanong nung bata habang hinehead to toe kaming dalawa ni hope.

Napayakap nalang tuloy si hope sa bewang ko.

"ay naku! Ms. Hope! Nandito lang po pala kayo! Kanina ka pa hinahanap ng mommy mo!"

Sabi nung babaeng kararating lang na nakadamit pang yaya.

"dont meddle ugly old lady"

Woah. That was rude.

Maya maya may dumating nang babae na nakapostora. Ito na yata ang mommy ng batang ito na kapangalan pa ng anak ko.

"hope, tara na. Kanina pa naghihintay ang dad mo"

Sabi nung mommy niya ata.

Nanlake naman ang mga mata nung bata at humarap dun sa babaeng nakapostora.

"dad's here?!"

The girl looks very excited when she said that.

"yes kaya tara na"

Basta nalang silang umalis na parang walang nangyari. Ang galing talaga.

Chineck ko naman si hope. Nakayakap parin ito saken. Lumuhod ako sa harap niya at hinawakan ang magkabila niyang balikat.

"hope, maraming ganoong bata dito kaya huwag mo nalang patulan. Naiintindihan mo?"

"opo mama. Pero bakit ganun? Bakit ang bad nya? Kulang ba siya sa pagmamahal?"

Napaisip ako. That was the words i told hope before, ang mga taong galit at madaling mapikon o may masamang ugali ay kulang sa pagmamahal. That was ofcourse based on my experience.

"siguro ganun na nga kaya imbes na kamuhian mo siya, mahalin mo nalang siya. Okay ba yun?"

"okay mama!"

Napangiti ako. Hope is a perfect daughter at sobrang saya ko at dumating siya sa buhay ko.

May naalala tuloy ako. Mahal ko si hope at hindi ko makakalimutan ang araw na yun. Yung araw na---

"KRISTEL?!"

nanlake ang mga mata ko. May lalakeng nakakilala saken. Haharapin ko ba siya? Haharap ba ako? Naku! Hindi pwede to!

Dahan dahan akong tumayo.

Haharap ba ako?

Oo na. Haharap na. Eto na...

"KRISTEL IKAW NGA!"

malakas na hiyaw nito at bigla akong niyakap ng mahigpit.