Hi, My Name is Science and I am your wife

Two

SCIENCEINEA MONTEJO-DIZON

Day 3,249 of being his wife. We're almost 9 years married! Time flies so fast.

"Mom, I'll go ahead! Bye, bye!" pamamaalam ni Philip dahil nand'yan na ang sundo niyang school bus.

Itong batang 'to, he acts as if he's already a teenager. He's just 8 for pokemon's sake.

"Okay, Son. Take care." I said while waving at him. He took a quick kiss on my cheeks before leaving.

After he left, inilibot ko ang paningin ko sa kabuohan ng bahay namin. From the living room na medyo magulo dahil sa nagkakalat na laruan ni Philip. Sa dining room kung saan nand'on pa ang pinag-kainan niya. At sa hagdan na daan patungo sa mga kwarto sa ikalawang palapag ng bahay.

I started fixing Philip's toys scattered on the living room's floor. Sinunod ko naman ang pinagkainan niya at ang mga kaunting kalat sa kusina.

Pagkatapos kong maglinis mag-ayos, I took a deep breath and smiled slightly.

Umakyat ako at tinungo ang kwarto naming mag-asawa. Entering our room every morning after I do my responsibility as a mother is a usual thing. Now, I'll start doing my responsibility as a wife.

"Gising ka na pala." bungad ko ng makita ko siyang nakadungaw sa bintana ng kwarto namin.

"Who am I?" tanong niya ng hindi man lang ako tinitignan at nananatiling nasa labas ng bintana ang paningin.

"You're Mathiu Dizon." sagot ko at naglakad papalapit sa kanya. I gave a quick kiss on his cheeks before showing him a smile.

"How about you? Who are you? What's your name?" as expected, that will be his second question.

"My name is Sciencenea Montejo-Dizon." nakangiti pa ring sagot ko.

"Dizon? Dizon ka rin?" kunot-noong tanong niya. I chuckled and nod.

"Yes. Because I am your wife."

"My wife?"

"Yes, your wife. We got married 9 years ago."

In 9 years of living being his wife, I can say I'm happy even though in our everyday lives, he forgets me.

"Pagkatapos no'n, Wife? Anong nangyari?" natatawang tanong niya.

I'm telling him stories that happened when we were in high school.

"Ayun nga, tapos no'n halos maihi si Jef sa brief niya nang mahuli kayo ng principal." natatawang dugtong ko sa kwento.

Patuloy lang ako sa pagkwento ng mga masasayang alaala namin noon. Mula sa kung sino-sino ang mga kaibigan namin, sa mga kapilyohan na pinaggagagawa nilang magkakaibigan noon, hanggang sa kung saan-saan na lugar ang napuntahan naming magkasama.

Nasa gitna ako ng pagkukwento ng masasayang alaala namin when he interrupted my words..

"How I wish I could remember those happy things."

Mula sa mga ngiting nakaguhit sa labi ko, sa isang iglap, nawala ang mga ito at lumandas ang lungkot.

"Math.." pagbabanta ko sa kanya.

Alam ko na. Alam ko na ang susunod dito. Being with him for 9 years isn't easy. Lahat ng paghihirap niya, lahat ng sakit na iniinda niya.. Minsan, kusang tutulo ang luha mo dahil sa mga simpleng sinasabi niyang 'masakit' at sa mga minsanan niyang pagbigkas ng 'sana'..

"I feel like I am damn useless. Pakiramdam ko, wala akong silbi sa mundo. Can't you see? I can even forget my own name for pete's sake! My own name."

Halos pumiyok na siya sa kakasalita.. I can't bear watching him just like this. I can't bear hearing those words and feel like so hopeless.

"Halos wala na akong magawa para sa inyo ni Philip. Ikaw na ang gumagawa ng lahat dito sa bahay.. You're being a wife and a mother too. A wife without a husband and a mother without a father."

The moment I saw a tear escaped from his eye, I hugged him tightly as I can. All I can do is to cry. I even wish that crying will take away the pain we're feeling but no.. it does nothing.

"Shhh, Math, listen to me.." I hushed while still hugging him. "You're not useless. You're my husband and you are Philip's father. Math, you're my strength.. My everything. Sa'yo ako kumukuha ng lakas. Ikaw ang lakas ko at ikaw ang rason kung bakit ako nananatili, Math."

"What if I'll be gone.."

"Don't say that. You're my strength and weakness at the same time. Philip and you, the both of you are the reason why I stand still."

Hindi na siya muling nagsalita kaya nanatili na lang din akong tahimik.

Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, halos isa na sa mga tanong ko ang kung bakit ba hindi pa nauubos ang luha ko.. Everyday, in this kind of situation, I cry. Everytime Math fell asleep, I cry. Everytime na nakikita ko siyang nahihirapan, I cry. And everytime he see himself useless, I cry. Kaya nga nagtataka ako kung bakit hindi pa 'to nauubos eh. It's been 12 years since I am with him.. We've been in 3 years relationship first before getting married and now, we're 9 years married.

"Wife, I'm sleepy." sabi niya noong nahimasmasan na siya.

Napabuntong-hininga ako at saglit pang ngumiti ng mapait..

"Just sleep, My Husband."

At the moment he fell asleep, lahat ng kinuwento ko sa araw na ito.. Yung mga kinuwento kong masasayang alaala namin noon, ang pangalan ng mga kaibigan namin, ang mga lugar na napuntahan namin, ang pangalan ng mismong anak namin, ang mismong pangalan niya at ako... Wala na naman.

"I love you. Even though I'm tired enough, I won't and I will never give up."