The Scar

Hoofdstuk 8

Anglyn Lovana

'Dus Anglyn, ik wil graag horen waarom jij het bos besloot in te trekken. Waag het niet om te gaan liegen. Je moeder en ik komen overal achter en de consequenties zijn dan vele malen erger,' zegt mijn vader. Ik duw mijn nagels in mijn handpalm. Wat moet ik in vredesnaam zeggen?

'Ik zag een hond vader,' zeg ik zachtjes. Het is geen complete leugen, eigenlijk geen leugen. Een hond stamt af van een wolf, dus ik lieg niet.

'Een hond zeg je? Mag ik ook gelijk vragen waar deze zogenaamde hond mag wezen op dit moment?' aan zijn toon te horen gelooft hij me niet, wat mij mijn nagels dieper in mijn handpalm laat drukken.

'Ik zag een hond bij de keukendeur staan en liep naar hem toe. De hond vluchtte het bos in en ik volgde hem. Hij leidde me naar het lijk toe en rende toen weer weg. Ik heb hem niet gezocht want ik was te erg in shock om nog over die hond na te denken,' mompel ik, maar mijn vader hoort me luid en duidelijk. Hij leunt terug in zijn stoel en kijkt me aandachtig aan.

'Goed, goed. Ik wil dat je niet meer in het bos gaat. Als je je nog een keer in dat bos waagt, mag je niet meer op reis. Is dat duidelijk?' ik knik en ren naar boven. Dat ging net goed. Nooit meer het bos in... dat betekent ook geen Ryan meer. Misschien is het ook beter zo. Het is namelijk niet heel gezond voor een meisje om met een wolf om te gaan.

'Liefste, wat heb je nou weer beloofd?' van schrik viel ik op de grond. Wat was dat nou weer?

'Oké, nu is het gewoon eng,' mompel ik tegen mezelf. Ik probeer mezelf te overtuigen dat het allemaal in mijn hoofd zit, dat ik misschien schizofrenie heb. Dat of dat we een huisgeest hebben. Een familielid die zich verveelde.

'Liefste, ik kan dit zo niet langer volhouden,' maar welk familielid zou mij liefste noemen? Is een jeugdliefde van mij overleden en komt me nu bezoeken? Das is wel heel erg eng.

'Liefste, ik kom je snel halen. Dan zijn we samen en kan niks je meer pijn doen. Ik zal je beschermen tegen elk mogelijk kwaad. Een rode roos als teken van mijn liefde. Wanneer het laatste blaadje is gevallen, kom ik,' zijn stem van melodieus, maar mannelijk. 

'Oké, dat wees heel leuk, maar laat je nu maar zien,' zeg ik hardop. Het blijft stil. Ik kijk mijn kamer rond, maar er is was niemand te zien, behalve een prachtige rode rood die op mijn bed lag.

'Onthou: wanneer het laatste blaadje is gevallen, kom ik je halen,' en weg is hij. Hoe ik dat weet? Mijn gordijnen beginnen eng te waaien, net zoals in een horrorfilm. Ik pak de roos op, de doorns zijn weggehaald. Ik loop met de roos in hand naar beneden?

'Hoe kom je aan die roos lieverd?' vraagt mijn moeder nieuwsgierig. Mijn vader is nergens te bekennen, waarschijnlijk in zijn studiekamer. Ik haal mijn schouders op en inspecteer de roos goed, hij is pas net in bloei gegaan. Nog genoeg tijd.

'Mam, hoe bewaar je een roos het beste?'

We gaan voor de Belle en het Beest- vibe. Dankzij twee van mijn lieve volgers MichelleRJK  en FemkesFictie schrijf ik nu ook op Sweek. Ik doe op die site mee aan twee wedstrijden, dus alle support is welkom♥

Ik heb twee boeken. 

Verloren Zielen

Vele zullen de zoektocht niet halen, maar een wel. Een zal het verloren hart van Psyche vinden. Twee verloren zielen worden één en een eiland wordt gered van verdommenis.

Na het Vuurfeest worden acht achttienjarige van het Eiland van de Verloren Zielen op reis gestuurd om het hart van Psyche te vinden. Lang geleden werd er een voorspelling gevonden, die gekerfd was in een grot. Men heeft sindsdien achttienjarige op pad gestuurd om hun eiland te redden. Tijdens het vuurfeest ondergaan ze de Selectie en zo worden ze geselecteerd om op reis te gaan. Zullen ze het deze keer vinden?

En de ander is Vaarwel en die gaat over een denkbeeldige vriend, die langzaam verdwijnt naarmate het kind ouder wordt.

Laat me horen wat je vindt!

XOXO

Nienke