Nasıl biri defalarca güvenini kaybedebilir? Daha doğrusu nasıl bunu bile bile güvenebilmiştim? Sadece eksiktim. Eksik... hemde fazlasıyla. Tamamlanırım sanmıştım onunla oldukça. Kalplerimiz yakındı belkide ama aşka ıraktık. Ilk defa bunu hissetmiştim belkide o hissedemediğimi... Uyuşmuştu bedenim uyusturucum ise tek bir sözüyle kalbimi feth edebilen ama tek bir davranış... Tek davranışıyla bana ihanet yaparak beni itebilirdi kendinden... kalbinden... aşkından... Ruhundan... Bitmişti... Gitmişti kısa süreli mutluluğum. Oysaki bu sefer acıtmaz demiştim. Ben ona değilde kendime inanmışım aslında. Suç bende asla bir kurda güvenilmemesi gerektiğini bilmeliydim. Keşke melez Olmasaydım. Burası bana göre değil ben bu değilim. Ben bir canavar olmamalıyım. Niye insan değilim ki yada niye bu dünyaya geldim? Ben yaşamayı hak etmiyorum. Ben birini sevmenin hakkını çok iyi veririm. Çok severim sonsuza dek severim. Başka kimseyi sevmem hatta. Bunu onunla anlamıştım. Şimdi ise nefret ettiğim kişiyi nasıl ölesiye sevebilirim ki? En iyisi ölmek yaşamamak. Ama ölmeyi bile beceremiyorum. Çığlık atmak bağırmak istiyorum. Kötü olmak istiyorum artık. Herkes kötülere saygı duyar ama hep doğuştan kötü olduklarını düşünürler. Yanıldıklarının farkında bile değiller. Kötü hep kötü değildi. Kötü kötüyü seçmek zorunda kalmıştı. Mesela hayat dolu bir kız olan Malefiz hep kötü deyildi. Peki ya nedne kötü olmuştu? Her hikayenin baş karakteri olan kötü çocuk yine kızı yüzüstü bırakmıştı bu hikayede. Güzel ve hayat dolu kızın tek suçu güvenmek ve sevmekti. Sadece sevmek... Kanatlarını kopartmıştı sanki canından can almıştı. Oysaki Malefiz onu seviyordu işte. Ama çocuk onu arkasından değilde kalbinden bıçakladı. Sonra sen kötüsün oluyor bizi biz yapan şey yok olduğunda sen ne olurdun? Kimse iyi değildir. Biz seçmedik üzülmeyi. Şimdi mi? Yeni bir Malefiz doğuyor.
