een bangtan buitenstaander (BTS fanfic) dutch

deel 2: de verrassing

pov Jose

Freya en ik zitten aan tafel de pannenkoeken die we hebben hebben gebakken op te eten. Plots begint ze over een totaal ander onderwerp. "Hey, heb je zaterdag tijd? In de middag?",vraagt ze. Ik denk na:"Ja, ik heb zaterdag niets te doen. Waarom toch?" Ze grijnst:"Een verrassing!" Daarna praten we nog over de zomervakantie de er bijna aankomt.

Het is zaterdag. Heel de week is Freya dagelijks langs gekomen en we hebben superveel plezier gehad! Dagelijks hebben we gezongen op onze favoriete liedjes en gedanst alsof ons leven ervan afhangt. Ik houd superveel van zingen en Freya zegt voortdurend dat ik een supermooie stem heb, maar ik geloof daar niet echt in. Dansen weten we beide dat we dat niet kunnen, maar we lachen ons altijd te pletter als we weer eens iets belachelijks doen. Freya komt me ophalen en samen rijden we ergens naartoe. We zitten bijna een uur in de auto, als we aankomen bij een soort loods. We parkeren de auto en gaan de loods in. "Waar gaan we nu eigenlijk naartoe?",vraag ik verward. Ze negeert mijn vraag en we lopen door de loods, richtig een deur. Als we de deur binnengaan, komen we terecht in een soort wachtzaal.

 Ineens begint Freya te praten: "Niet flippen, maar ik heb je ingeschreven." Ik kijk haar verbaasd aan:"Waarvoor?" "Normaal gezien was de afspraak voor iedereen 's ochtends, maar ik kon 's ochtend niet. Maar met vele mails en regelingen heb ik ervoor kunnen zorgen dat jij direct in de middag kan." Ik wil haar net vragen waarvoor, als er ineens een deur aan de andere kant van de zaal opengaat. Een secretaresse komt binnen en zegt:"Jullie zijn er! Ze wachten al op jullie." Ik loop zwijgend door de deur, met Freya op mijn hielen.

We komen een ruimte binnen vol met posters van muziekgroepen en in de kamer staat er van alles van muziek- en filmapparatuur. Een man schudt me ineens de hand. "Hallo mevrouw Wilson, mevrouw Anderson hier moet veel om je geven om dat te regelen voor u." Ik kijk de man verbaasd aan. Freya begint direct te praten. "Sorry producer, maar mijn vriendin Jose hier, zij weet nog niet wat haar te wachten staat. Ik hield het als verrassing." "Oh, oké, ik zal het uitleggen",reageert de man, die blijkbaar een producer is. "Je vriendin heeft geregeld dat jij direct auditie gaat doen om te zien hoe goed je kan zingen. De zeven jongens hier achter me zijn BTS en omdat de laatste tijd hun populariteit een beetje gedaald is, hadden we het idee om auditie te doen voor een vrouwelijke stem voor in BTS." Ik kijk hem nog verbaasder aan dan in het begin.

"Ik? Maar ik kan niet zingen!",reageer ik. Ik kijk naar de producer en dan naar de 7 jongens. Nu valt het me pas op hoe geweldig goed ze eruit zien. Eén van de jongens stapt naar voren en begint te praten:"Jij kan wel degelijk zingen en goed ook! Alleen moeten we het in het echt ook eens horen en we zouden ook moeten weten of je stem bij de groep past." Volgens mij word ik gewoon gek. Hoe zouden zij kunnen weten of ik wel of niet goed zing? "Hoe kunnen jullie in hemelsnaam weten hoe ik zing?" De jongen van daarnet haalt zijn gsm uit zijn broekzak en hij toont een filmpje dat Freya een paar weken geleden stiekem had genomen. Ik stond in de woonkamer Titanium te zingen terwijl zij het stiekem filmde. Er ergste was nog dat dat in de ochtend was en in dat filmpje stond ik nog in mijn pyjama en met mijn haar ongekamd.

Ineens begint de jongen weer te praten. "Wil je alsjeblieft voor ons zingen?" De zeven jongens kijken allemaal met een pruillipje naar mij. "Oké dan, ik zal het proberen...." Ik volg de jongens naar de apparatuur en ik stel me achter de microfoon. Ik kijk voor me naar alle mensen: de 7 jongens, de producer en nog een hele crew met allemaal onbekende mensen. Ik wil beginnen zingen, maar het voelt alsof mijn stembanden niet meer werken. Ik zie alle mensen voor me ineens als duiveltjes, die me uitlachen en die me uitschelden. Dan stel ik me ineens voor dat Stephanie, Charlotte en Laurence er ook staan, ze schelden me uit en lachen. Ik raak in paniek en ik ren weg. Ik ren en ren, tot ik ineens een tafel zie en er mij onder verschuil.