Namjoon
Tinitigan ko isa isa ang mga ka-grupo ko habang inaayusan ako ng buhok. Some of them were playing, sleeping, and getting ready for the concert. I sigh and smile. Same old times, walang pinagbago.
Ngayon lang ulit kami nagkasama sama ng ganito. Nang makalabas si Jungkook sa military ay nagsimula na kaming magsama sama gaya ng dati.
Pinapagod ang mga sarili sa pagaaral ng sayaw, kumakanta hanggang sa mapaos, halos hindi na matulog makagawa lang ng tono ng kanta. Nakakapagod pero masaya.
I won't forget how it all started. Training in a small and unknown company and living in a small dorm with only one room for the seven of us while composing for our own song is really hard.
Kahit na hindi na kami masyadong nagkakasama sama, may sari-sarili na kaming buhay ay nagpapasalamat parin ako sa mga fans na patuloy na sumusuporta saamin.
"Daddy!" sigaw ng isang maliit na boses habang patakbong lumalapit saakin. Ngumiti ako at pinahinto ang nag-aayos ng buhok ko upang salubungin ang anak ko.
"Baby" I greeted. He smiled and kiss my cheeks. Nilapitan naman siya ni Seokjin hyung habang karga-karga ko.
"Hi Joon!" Bati nito sa anak ko at ginulo ang buhok. He smiled shyly.
"Are you here to watch the performance of your daddy?" Tanong ni Jimin na kakadating lang. He nodded.
Ngumiti si Jimin at ibinigay ang regalo niya sa anak ko.
"Sorry if I didn't attend your birthday, uncle Jimin is really busy" he said. Nahihiya itong tinanggap ng anak ko at nagpasalamat.
Fans are getting crazy with baby Joon. They said that he really looks like me. They even gave him a gift whenever it's his birthday!
"Go back to your mommy. You'll just watch daddy later okay?" I said. Nang umalis na si Joon ay bumaling ako kay Jungkook na abala sa pag aayos ng mic.
"Where's your dear fiancèe?" I asked him. He just sigh.
"She has a meeting with our wedding planner today. She can't make it" he said. We just chuckled.
"Paano ba yan, lahat tayo taken na pwera nalang kay Yoongi hyung. Kailan ka ba magse-settle sa isa?" pabirong tanong ni Hoseok na ikinatawa namin.
"Never" he said then smirked.
"Be ready in five minutes" sabi saamin ng isang staff kaya agad kaming naghanda.
"Let's give our best today since this will be the last" Taehyung said. Agad akong tumalikod upang hindi nila makita ang pagiging emosyonal.
Agad kaming nagpulong pulong upang magusap.
"Hey, thank you for everything guys. Just remember na kahit hindi na tayo magkakasama sama ay nandidito parin ako para sainyo" sabi ko habang pinipigilan ang emosyon. Tumulo na ang luha ng iba sakanila.
"Ano ba yan wag na tayong magdrama!" Sabi ni Seokjin hyung habang namumula ang mata sa pagpigil ng mga luha.
Habang naglalakad ay mas naririnig ko ang hiyawan ng mga fans. Well, I'm gonna miss this.
We started performing as soon as we step on the stage. As always, walang kupas ang mga fans sa pag sigaw. The army bomb that looks like an ocean gives me more energy to perform.
We allow the vlive to broadcast this concert live and free for our international armys to watch.
Halos ilang oras din bago kami natapos sa pagpeperform. Now, it's time to talk to our beloved armys. Ang naunang magsasalita ay si Jungkook since he's the youngest.
"Armys..." unang banggit palang niya ay hiyawan na agad.
"Thank you for supporting us. Wala kayong kupas! I love you all" sabi nito. Ang susunod naman ay si Taehyung.
"Hindi parin talaga ako makapaniwala na hanggang ngayon ay sinusuportahan niyo kami. Thank you armys I love you" he said as he started to cry. Nag iyakan na din ang ibang fans.
"Salamat sa mga suporta na binibigay niyo saamin. Salamat dahil binigtan niyo kami ng chance na mapatunayan ang aming talento. Salamat..." sabi ni Jimin at tumalikod dahil nahihiya siyang makita ng fans na umiiyak siya. Agad akong tumingala upang pigilan ang luha.
"Parang kailan lang kakadebut lang namin tapos ngayon last concert na? Don't worry armys, hindi namin kayo kakalimutan at sana ganoon din kayo" Hoseok said.
"Basta sabihin niyo lang kapag may nang away sainyo, reresbakan ko" seryosong sabi ni Yoongi na dahilan ng pagtawa namin lahat. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.
Nang si Seokjin na ang magsasalita ay dali dali siyang pumunta sa gilid upang maisuot ang mascot niya na heart. I can't help but to laugh because of him being extra.
"Woah, I can't believe that it will be the last day that I'm going to send a heart. I love you so much armys" he said then gave a flying kiss.
Lahat naman sila tumingin saakin ng ako na ang magsasalita. Muling nangiligid ang luha ko.
"It'll be the last day huh?" Sabi ko habang gumagaragal ang boses ko.
"First, I wanna say thank you for the armys, bangtan, family and for all the people who supports me. Kung wala kayo ay wala din ako ngayon sa kinakatayuan ko. Thank you for giving me an opportunity to show that I'm more than just a smart guy. Thank you for being my inspiration to became a good leader and to do more" I said. Iyakan ng armys ang una ko agad narinig at ang mga hagulgol ng bangtan.
"I remember the day na nangarap akong makakuha kami ng daesang. Because knowing that I came from a small company and leader of a rookie group, it seems impossible" I said and smile as the wave of nostalgia swept over me.
"But because of you, nakamit namin. Sobra sobra pa nga actually. Because of you I can now collab with any western artist. Kung wala kayo ay hindi namin ito makakamit lahat"
"Teamwork makes the dream work" I said and smiled.
"Thank you for supporting us in everything I will never forget every memories we made. Now it's time to say goodbye" I said. Agad naman silang umangal. Pumikit ako ng mariin habang pinapakinggan sila.
I wish I could just perform forever with bangtan.
"I hope you continue to support us as we walk in different paths like how we support you" I said. Unti unting tumutugtog ang spring day na kanta na mas lalong nagpadagdag ng emosyon ko.
"This is bts officially disbanding" I said with finality as we held each other's hand and bowed. The lights starts to dim and the fans' whine starts to get louder.
