My life, my lie...[#WWSA2k2018]

1 Κεφαλαιο (Baground)

5 Φεβρουαρίου 2001....
Μια κρύα βραδιά του χειμώνα, σε ευνα μπαλκόνι μιας γωνιάς της μαγευτικής νυχτερινής Αθήνας, καθόταν μια πραγματικά πολύ εντιπωσιακή γυναίκα η οποία αγνάντεβαι με το βλέμμα της τα άστρα και σιγοτραγουδούσε, όσο πιο γλυκά μπορούσε, ενα σκοπό. Από την όψη της θα έλεγε κανείς οτι ήταν αρκετά μικρή σε ηλικία, αλλά τα κατάμαυρα μάτια της φανέρωναν σοφία πολλών αιώνων. Μα το πιο συμαντικό από όλα, ήταν, αυτή η πλατονική ψυχή που κρατούσε με τόση λαχτάρα και αγάπη στα χερια της, την μολις λίγων ημερών κορούλα της.
Η στιγμή ήταν τέλεια, ώσπου ξαφνικά η γυναίκα σώπασαι .Τα μάτια της γούρλωσαν βρίσκοντας, συνχρόνος, τον εαυτό της ανίκανο να κινηθεί, λες και μόλις είχε δει τον χειρότερο εφιάλτη της να πραγματοποιείται .Ξαφνικά σηκώνεται όρθια, και κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της, κατευθύνθηκε τρέχοντας προς το εσωτερικό του σπιτιού.
Το οίκισμα αυτο,σε αντίθεση με την εξωτερική του όψη που το εκανε να δείχνει σαν ενα πρόσφατα ανακαινισμένο αρχοντικό, από μέσα ήταν σαν να είχε να κατοικηθεί εδώ και δεκαετίες, με σκουριασμένα έπιπλα, αράχνες σε κάθε γωνιά, δίνοντας μας την εντύπωση ενός προσωρινού κρυσφύγετου παρά ενός σπιτιού, καταλληλου για την ανατροφή ενός παιδιού.
Μπαίνοντας μέσα, αντικρίζει την κορμοστασιά ενος δίμετρου γεροδεμένου άνδρα ο οποίος καθόταν σε ενα μικρό σκαμπό και μελετούσε κάτι περίεργους χάρτες.

-"Γρήγορα πρέπει να φύγουμε, πάω να ετοιμάσω τα πράγματα της μικρής και ασ...." είπε η γυναίκα καθώς την διέκοψε ο ανδρας.
-"Σοφία, έλα ηρέμησε" της είπε πιάνοντας την από τους ώμους και παρακινώντας την να καθησει σε μια καρεκλα
-"Έλα,σε παρακαλώ, πες μου, τι συμβαίνει"
-"Τους είδα.... Έρχονται,.... έρχονται να μου την πάρουν. Πρέπει να φύγουμε πριν είναι πολύ αργά!" απάντησε με ανεστεναγμους και δάκρυα στα μάτια.
-"Μα αυτο αποκλείεται, αφου.."

Και πριν καλά-καλά τελιώσει την φράση του, συνηδητοποιεί ότι το σπίτι ήταν περικυκλωμένο απο γυναικείες οντότητες οι οποιες καθώς αντιλήφθηκαν ότι έγιναν αντιληπτές, άρχισαν να μουρμουρίζουν κάτι ακαταλαβήστικα λογια, κάνοντας τον αέρα να κινήται όλο και πιο δυνατά. Ώσπου τα παράθυρα του σπιτιού δεν άντεξαν την πίεση και έσπασαν.

-"Σοφία, άσε τα πραγματα, πάρε την μικρη και φυγετε!"
-"Οχι,δεν μπορω να το κανω αυτο"
-"Μα, γιατί;"
-"Γιατί δεν θα μπορεσεις να τις νικήσεις και δεν μπορώ να σε αφήσω εδω να πληρώσεις τα δικά μου λάθοι! Ήδη έχουν χαθεί πολλές ψυχές εξαιτίας μου. Άρα θα μείνω εγώ."
-"Τοτε θα μείνω και εγώ..."
-"Οχι, η μικρή πρέπει να ζήσει κι αν με νοιάστηκες ποτε έστω και λίγο, θα σεβαστείς την απόφασή μου και θα την πάρεις μακριά από εδώ!"