5 februari, 2014
Je begint al meer te bewegen, het het maakt me, ondanks ik er soms weinig door slaap, zo vreselijk blij. Soms liggen je vader en ik gewoon uren op de bank met onze handen op mijn buik, te voelen naar hoe je af een toe een klein beetje beweegt. Harry voelt het nog niet zo goed, omdat je nog heel erg klein bent. Maar ik voel het heel goed.
Ik had je beloofd te vertellen wat er allemaal gebeurd hier, en ik besloot bij het begin te beginnen. Bij dat wat ik nooit zal vergeten. De nacht dat jij gemaakt werd. Misschien wil je dit helemaal niet weten, maar toch ga ik het je vertellen.
Ik kan me nog elk detail van die nacht herinneren. Elk kleine dingetje van die ene perfecte nacht. We waren die nacht precies 2 jaar samen, en dat wilden we vieren.
De kaarsjes, het waren er 24. 24 rode kaarsen. Elke kaars stond voor een maand dat Harry en ik samen waren. Een kaars voor elke perfecte maand. Ze stonden in een hartje om het bed heen.
De rozenblaadjes. Harry had, verspreid door onze blokhut, 96 rozenblaadjes gelegd. Een blaadje voor elke week dat we samen waren. Een heerlijke rozengeur hing in de blokhut. Waardoor het allemaal nog perfecter werd.
En dan komt nog het mooiste deel. Harry had welgeteld 672 briefjes opgehangen. 672 briefjes voor alle dagen dat we samen waren. Er waren kleinere en grotere briefjes, in verschillende kleuren. Op elk briefje stond een handgeschreven gelukkige herinnering die Harry aan mij had. Elke gelukkige herinnering sinds het moment dat ik hem leerde kennen. Van samen ijsjes eten in het park, tot onze eerste keer. Een voor een hadden ze hun eigen emotionele waarde, maar ze waren allemaal perfect. Één briefje was nog leeg, er stond niks op. Het was het grootste briefje van allemaal. Hoe groter het briefje, hoe gelukkiger de herinnering. Volgens Harry was dat briefje voor die nacht. En hij had gelijk, het was zonder twijfel de gelukkigste herinnering.
Ik herinner me nog elke aanraking, elke kus. Elk detail. Ik herinner me de geur van het nieuwe hout van onze blokhut, vermengt met de geur van de rozenblaadjes. Ik herinner de dennenaalden die onder mijn voeten prikten, toen we naar buiten liepen op onze blote voeten. Het koude water in het meer. Ik herinner me het zachte briesje dat door mijn haren blies, toen we buiten stonden, en gewoon even van de stilte genoten. En keken hoe het donkere bos alles om ons heen opslokte. Die nacht bestonden alleen wij.
Een paar weken later, deed ik de zwangerschapstest. Ook dat is iets dat ik nooit zal vergeten. Dat moment, dat ik die zwangerschapstest in mijn handen had. De angst die door mijn lichaam gierde. De angst dat hij me zou verlaten, omdat hij de baby misschien niet zou willen. Het zou niet bij zijn carrière passen. De angst dat hij me zou haten, voor altijd weg zou gaan, en niet meer terug zou komen.
Het moment dat hij binnenkwam staat voor altijd in mij geheugen gegrift. stond aan de grond genageld van angst, en het voelde alsof iemand mijn stembanden eruit had gerukt. Geen enkel geluid verliet mijn lippen. Harry stond verbaast in de deuropening te kijken, wat niet zo vreemd was. Ik stond, versteend, in mijn ondergoed, in het midden van de kamer. Met een klein wit voorwerp in mijn handen. Ik was lijkbleek. Hij vroeg wat er was, maar geen woord kon nog uit me komen, en geen spier wilde bewegen. Uiteindelijk gaf ik hem met veel moeite de test, en ik zakte ineen op de grond. Doodsbang voor zijn reactie.
Maar hij was blij. Hij omhelsde me, hij danste en hij lachte. Hij zei dat hij niks liever wilde, dan de trotse vader zijn van ons kindje. En er stonden tranen in zijn ogen. En ik dacht er precies hetzelfde over, want zonder Harry, zou ik niet kunnen leven.
En zoals ik al zei, bepaalde gebeurtenissen in je zwangerschap vergeet je nooit.
En een van die gebeurtenissen is je eerste afspraak in het ziekenhuis, het eerste beeld van je kindje.
Ik lag daar op die tafel, die overgens alles behalve lekker lag, in een té witte kamer. Zo wit dat het pijn deed aan je ogen. Aan de rechterkant van die tafel stond een vrouw, en ik schatte haar als ongeveer 40 jaar. Ze glimlachte lief naar me en smeerde de blauwe, erg koude gel op mijn al een beetje dikke buik. Harry stond aan de linkerkant van die tafel, en hield mijn hand vast terwijl hij bezorgd toekeek. De vrouw, die volgens mijn herinnering Lara heette, bekeek rustig de zwart-witte beelden terwijl ze met een apparaatje over mijn buik heen ging. Geluidlozen tranen stroomden over mijn wangen heen van geluk, al had ik geen flauw idee wat de zwarte, witte en grijze vlekken betekenden. Nadat ze de beelden goed genoeg had bekeken, richtte Lara zich op ons en ze legde uit wat verschillende vlekken betekenden. Ze wees naar een ronde witte vlek en zei dat dat waarschijnlijk jouw hoofdje was. Het was nog heel erg klein, waarschijnlijk nog niet eens zo groot als een pingpongballetje. Maar je was een klein, kwetsbaar, leven mensje. Ik zag bij Harry ook tranen over zijn wangen lopen.
Lara kon nog niet zeggen of je een jongetje of een meisje was, daar was het nog te vroeg voor. Maar ik hoop een jongetje, en dat je heel veel op je vader lijkt.
Veel liefs, Mama.
~~~~
Dit is een best wel lang hoofdstuk haha :) *juigt* *springt* *danst* *doet spastisch*
Ik weet nog niet hoelang alle hoofdstukken worden, de een zal lang worden en de andere weer kort. Licht er heel erg aan wat er in de brieven staat enzo ;)
I hope you liked and enjoyed it :)
Comment&vote :)
xxxx Willemijn
