Don't Forget Me..

Hoofdstuk 1

Ik strek mijn armen uit en sla mijn wekker af. Het is kwart over zeven en ik ben al door twee wekkers heen geslapen. Mijn telefoon op mijn nachtkastje licht op met een melding van Snapchat. Ik besluit om hem niet te openen en gooi mijn benen over de rand van mijn bed. Ik probeer op te staan maar een gevoel van duizeligheid overvalt me en ik zak terug op mijn bed. Voor een tijdje blijf ik op de rand van mijn bed zitten. Na een nieuwe poging krijg ik mezelf richting de badkamer gesleept. In de badkamer probeer ik mijn lijkbleke gezicht met make-up wat meer kleur te geven. Mijn haren steek ik op in een hoge paardenstaart en ik besluit om naar beneden te gaan.

"Goedemorgen lieverd", mijn moeder groet me als ik de keuken binnen stap.

"Goedemorgen mam", groet ik haar terug.

Ze pakt een kom en zet die voor mijn neus neer. Ze draait zich om en loopt naar de koelkast toe en opent hem. Ondertussen komt mijn broertje James binnen stormen en gooit zijn tas op tafel.

"Mam! Weet jij waar mijn wiskundeboek gebleven is?"

"Nee schat dat weet ik niet. Waar heb je hem voor het laatste gebruikt?" Mijn moeder draait zich om met een pak melk ik haar hand. Ze schenkt de melk in de kom voor mijn neus. Ik reik naar de cornflakes maar net voordat ik ze kan pakken, pakt James ze weg.

"James! Ik wou ze net pakken, dat zag je toch?", zeg ik geïrriteerd.

"Nee niet gezien.", zegt hij terwijl hij een grote hap cornflakes neemt.

Opnieuw probeer ik de cornflakes te pakken, deze keer met succes. Ik doe er wat van in mijn kom en begin met eten. Mijn moeder en broertje hebben een gesprek over het verdwenen wiskundeboek. Het gesprek gaat langs me heen, het is nog veel te vermoeiend voor deze ochtend. Mijn gedachten dwalen af naar drie jaar geleden. Wij, met z'n alle aan het ontbijt. De laatste dag samen. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken, maar ik slik ze weg. Ik word wakker geschud uit mijn gedachten door mijn broertje.

"Mam! Ik heb hem gevonden!", schreeuwt hij vanuit de woonkamer. "Ik ga nu anders ben ik te laat."

"Is goed, tot vanmiddag. Veel succes." roept ze hem na.

De voordeur gaat open en nog geen twee seconden later slaat hij met een harde klap weer dicht. Mijn moeder begint de keuken op te ruimen. Ik volg wat ze doet. Ze ziet er moe uit. Mijn moeder is een harde werker. Ze werkte zes dagen in de week, maar dat hield ze niet meer vol. Volgens haar wel, maar ik heb er opgestaan dat ze vijf dagen moest gaan werken. Gelukkig luisterde ze wel naar mij. Sindsdien gaat het beter maar de vermoeidheid lees je nog steeds van haar gezicht af. Het is niet alleen de vermoeidheid, het is alle ellende van de afgelopen drie jaar. Ze heeft door dat ik naar haar staar en ze komt dichterbij.

"Waar denk je aan?"

"Niets mam, ik ben gewoon nog erg moe.", lieg ik.

"Oh." ze kijkt me met een bezorgde blik aan. "Lieverd vergeet je niet je afspraak met de dokter in het ziekenhuis vanmiddag om 14:00 uur? Moet ik anders even meegaan?"

"Nee hoor mam. Het komt goed." Ik geef haar een kus op d'r wang en vertrek naar school toe.

Op school aangekomen loop ik naar mijn klusje en pak ik de juiste boeken voor de eerste twee uur. Elke dinsdag begin ik met het eerste uur geschiedenis, wat echt verschrikkelijk is. Meneer Harris is een oude, knorrige man van rond de zestig. Hij houdt ervan om je in de grond te boren als je het goede antwoord niet weet. Daarom steek ik dus nooit mijn vinger op. Sowieso ben ik nooit zo aanwezig in een les. Meestal zit ik maar een beetje te voor me uit te staren en wat te tekenen in mijn schrift.

Ik bereik het lokaal van Harris en loop naar binnen. Ik kies een van de tafeltjes bij het raam. Meneer Harris komt het lokaal binnen lopen en begint met zijn les. Na een halfuur gaat de deur van het lokaal open. Met veel lawaai komt Liam Wright naar binnen wandelen.

"Meneer Wright, waar kom jij zo laat vandaan? De les is al meer dan een halfuur bezig." bromt meneer Harris.

"Verslapen. Je mag me trouwens gewoon Liam noemen hoor."Liam sjokt naar een tafeltje achter in de klas en gaat zitten.

Meneer Harris kijkt hem met een verbaasde blik aan. Ik gniffel. De blik op zijn gezicht geeft aan dat hij nog nooit een weerwoord van een leerling heeft gekregen. Het enige wat die man gewend is is een simpele 'sorry meneer, ik zal het volgende keer niet meer doen.' Nou die hoeft hij niet te verwachten van Liam. Meneer Harris bedenkt wat hij nog kan terugzeggen maar ondertussen zit Liam alweer met z'n vrienden hardop te lachen. het gezicht van Harris wordt steeds roder van de woede.

"Meneer Wright! U kunt zich gaan melden bij de receptie en vanmiddag en morgenmiddag nablijven." Harris ziet er woedend uit. Soms kunnen leraren zo overdrijven.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Liam opstaan en langzaam naar voren lopen. In het lokaal wordt het stil. Iedereen wilt zien wat er gaat gebeuren.

"Prima. Je mag me alsnog gewoon Liam noemen." zegt hij voordat hij het lokaal uitloopt. Door de klas gaat er gegrinnik rond. Harris kijkt kwaad de klas in en niemand durft nog iets te zeggen. De rest van de les verloopt erg gespannen. Niemand durft ook nog maar iets uit te brengen. Eindelijk gaat de bel en ik weet niet hoe snel ik weg moet zijn.

Terwijl ik door de gang loop onderweg naar de volgende les vang ik een gesprek op tussen twee leerlingen. Ze staan aan de overkant van de gang maar praten net hard genoeg dat ik het kan horen.

"Gast hoe dom kan je zijn?"

"Man, wist ik veel dat die oude me eruit zou zetten."

"Daar gaat het mijn niet om!"

"Jezus Kay, wat dan?"

Kay en Liam staan samen bij het kluisje van Liam. Ik wil verder lopen totdat ik een zin opvang die mijn interesse wekt.

"Over die f*cking drugs die je bij hebt." zegt Kay half fluisterend.

"Wat?!" Liam kijkt hem verbaasd aan.

"Toen je weg liep bij Harris liet je een van je zakjes vallen man. Ik heb hem nog snel kunnen op pakken, voordat die ouwe het zag."

"Shit!"

"Je was toch gestopt?" Kay schreeuwt het bijna uit.

"Maat praat eens niet zo hard!" Liam kijkt om zich heen of dat iemand het heeft gehoord. Dan ziet hij mij staan. Onze blikken kruisen elkaar en ik kijk snel weg. Zo snel als ik kan pak ik mijn tas en loop ik door naar mijn volgende les.

Het volgende lesuur spookt alleen maar het gesprek tussen Liam en Kay door mijn hoofd. Ik wist dat die twee van alles deden. Maar drugs mee naar school had ik eigenlijk niet verwacht van ze. Ik hoop niet dat ze door hadden dat ik het gesprek heb staan afluisteren. Want dan ben ik er geweest.

"Abbigail, kan jij me vertellen hoe je deze formule moet oplossen?" Mevrouw Smith wijst een formule aan op het bord en kijkt me doordringend aan.

"Uhm.. nou ik denk dat je.." Voordat  ik mijn  zin kan afmaken word ik al onderbroken door mevrouw Smith.

"Abbigail, wil je volgende keer je aandacht erbij houden?"

"Ja mevrouw."

Mevrouw Smith draait zich weer om naar het bord en gaat verder met haar uitleg over de formules. Nog steeds kan ik mijn aandacht er niet bij houden. Gelukkig gaat na tien minuten de bel en is het pauze.

Ik loop naar mijn kluisje om mijn boeken te dumpen. Na de pauze begint het volgende lesuur maar die mis ik vanwege de afspraak in het ziekenhuis. Ik sluit mijn kluisje en loop naar de uitgang. 

"Oke laten we maar eens kijken wat de dokter te zeggen heeft.", mompel ik tegen mezelf en ik loop de school uit.

// Dankjewel voor het lezen van het eerste hoofdstuk van Don't Forget Me...

Vergeet geen reactie en een stem achter te laten!

xxxx

Lieke