Don't Forget Me..

Hoofdstuk 3

De volgende ochtend word ik al om zes uur wakker. Al draaiend probeer ik nog een houding te vinden om in slaap te vallen maar dit lukt niet. Ik stap uit bed en loop naar de badkamer. Al sluipend doe ik mijn best zo stil mogelijk te zijn zodat niemand wakker wordt. Ik zet de douche alvast aan. Het luide gekletter van het water geeft me een rustgevend gevoel. Onder de douche wordt ik pas echt wakker. Ik sluit mijn ogen en geniet van het warme water. Voor minstens en halfuur sta ik onder de douche. Met een ruk zet ik de kraan weer uit en pak ik de handdoek van het rek af. Langzaam droog ik me af. Ik sluip terug naar mijn kamer en ga voor mijn kast staan. Ik besluit vandaag een simpele spijkerbroek met een coltrui aan te doen. Terug in de badkamer pak ik de föhn en droog ik mijn haar. Ik laat ze los hangen maar zet toch twee plukjes vast met een clipje. Nadat ik alles heb gedaan in de badkamer ga ik richting beneden. Het is ondertussen zeven uur.  Dus het duurt nog wel even voordat iemand beneden is. In de keuken pak ik het pak melk uit de koelkast en de cornflakes uit het keukenkastje. Alles voeg ik samen in een kom. Ik ga aan de keukentafel zitten en sla de krant open. Het eerste nieuws wat ik zie gaat over Trump. Daar heb ik geen zin in. Snel sla ik de bladzijde om. Ik blader wat door de krant zonder echt iets te lezen.  Boven hoor ik wat gerommel en ik weet dat James wakker is. Nog geen vijf minuten later stormt hij de trap af. Hij komt de keuken in en kijkt me verbaasd aan.

"Hey... wat doe jij hier?"

"Ik woon hier, duh."

Hij kijkt me aan en rolt met zijn ogen en wendt zich af naar de koelkast. Ik sla de krant dicht en sta op. De kom zet ik op het aanrecht neer. James staat nog steeds met zijn hoofd in de koelkast.

"Zoek je de melk?", vraag ik hem.

"Misschien..."

"Het pak staat op de tafel."

Hij draait zich om en doet de koelkast deur dicht. Snel zakt hij neer op een van de stoelen. Ik hoor het ritselen van de cornflakes en ze vallen een voor een in zijn kom. Ik richt me op de vaatwasser. Nu ik toch veel tijd over heb ruim ik hem leeg. Binnen vier minuten heb ik hem uitgeruimd. Ik zet de vieze spullen van het aanrecht erin. De keuken ziet er schoner uit.

"Maar Abby, waarom ben je nou zo vroeg?", vraagt James met volle mond.

"Ik kon niet slapen."

"Oh. Gaat alles wel goed?" hij kijkt me aan met een bezorgde blik.

Ik wil de waarheid tegen hem zeggen, het liefste wil ik er hele gesprekken met hem over voeren. Maar iets in mij houdt het tegen. Ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik wil hem nog geen onnodige bezorgdheid geven.

"Ja het gaat goed."

Hij glimlacht naar me en wendt zich af naar zijn telefoon. De rest van de ochtend verloopt rustig. Mijn moeder is nog niet beneden verschenen zodra ik het huis verlaat richting school. Vandaag heb ik besloten te gaan lopen naar school. Dit is ook omdat ik nog even langs de apotheek moet. Vanaf huis naar school is het vijftien minuutjes lopen. Met een kleine omweg naar de apotheek ben ik er binnen vijfentwintig minuten. Maar ik heb alle tijd. Onderweg frommel ik mijn oortjes uit mijn broekzak. Ik plug ze in en open de Spotify app. Ik scroll door mijn afspeellijsten heen en kies die van 'Bastille'. Zodra 'Pompeii' begint te spelen stop ik mijn mobiel weer weg. Met mijn handen in mij zakken loop ik op het ritme van het nummer richting de apotheek. Na vier nummers bereik ik de ingang van de apotheek. Zodra ik door de deuren stap voel ik mijn mobiel trillen in mijn zak. Ik pak hem en zie een berichtje van mam.

'Hey lieverd. Je niet meer gezien vanmorgen... Hoe ging het gisteren bij de dokter?? Zie je vanmiddag! x'  Met een zucht stop ik hem terug in mijn zak. Over de app ga ik haar echt niet laten weten hoe het gister ging. Daar zou ze alleen maar verdrietiger van worden. Ik vertel het haar vanmiddag wel, ook al zie ik daar tegen op. 

Bij de apotheek is het al erg druk. Ik sluit achteraan in de rij. Het gaat langzaam. Ik kijk naar de klok, kwart over acht. Als het in dit tempo doorgaat haal ik mijn eerste les niet. Langzaam aan begint het te lopen. Zodra ik aan de beurt ben is het al vijf voor half negen. Ik geef de apotheekmedewerkster het recept. Ze bekijkt het en draait zich om. Het duurt nog eens vijf minuten voordat ze terug is. En dan begint ze me ook nog eens een hele uitleg te geven die ook gewoon in de bijsluiter staat.Uiteindelijk betaal ik de tabletten en loop de apotheek uit. Op mijn mobiel zie ik dat het tien over half negen is. Te laat voor de les, fijn. Ik ga niet eens meer haasten. Rustig aan loop ik richting school. 

Om vijf voor negen stap ik het schoolgebouw binnen. Ik heb geen zin om een smoes te bedenken voor mevrouw Henderson. Op zich is de apotheek best een goed excuus. Bij het lokaal klop ik een keer voordat ik naar binnen stap. Alle ogen zijn op mij gericht en mevrouw Henderson kijkt niet blij.

"Zo waar kom jij zo laat vandaan?", vraagt ze.

"Ik moest iets ophalen bij de apotheek."

"En dat kon niet na school?", ze kijkt me met een vragende blik aan.

"Nee sorry, dat ging niet." Ik maak aanstalten om naar een tafeltje te lopen.

"Wat ga je doen?"

Wat denk jezelf muts. Ik wil gewoon gaan zitten zodat je verder kan. "Ik wil gaan zitten zodat u verder kunt." zeg ik zo lief mogelijk, maar als goed luister hoor je de ondertoon.

"Nou nee. Je mag nu het lokaal verlaten en vanmiddag nablijven." en ze draait zich om naar het bord.

"Wat?!", is het enige wat ik uit breng.

"Volgens mij hoorde je me wel! Gisteren niet komen opdagen en vandaag te laat. Dat wordt nablijven voor jou."

Shit. Eigenlijk had ik gisteren nog les. Maar die heb ik geskipped en ben naar huis gegaan. Ik heb geen zin om nog verder met haar in discussie te gaan, dus loop ik het lokaal uit. Fijn nablijven dus...

// Dankjewel voor het lezen van het derde hoofdstuk van Don't Forget Me... 

Vergeet geen reactie en een stem achter te laten!

xxxx

Lieke