The girl with the guns.

1

Zoals altijd wordt ik om zes uur wakker van de wekker. Hier gaan we laat slapen en staan we vroeg op. En na 17 jaar zo leven ben ik er nog steeds niet aan gewend. In het donker trek ik wat kleren aan en loop ik naar beneden. Zodra ik ook maar in de buurt kom van de keuken ruik ik een heerlijke lucht. Mijn mond vertrekt zich automatisch in een glimlach als ik mijn moeder mee hoor zingen met Pavarotti. 'Hoi Mammi, heeft u goed geslapen?' Mijn moeder draait zich met een ruk om. Haar dikke, zwarte haren draagt ze los en ik ruik haar lavendel shampoo als ze me in een stevige knuffel trekt. 'Ahh, bella. Waar zijn je broers? We gaan zo eten!' Nog steeds glimlachend kijk ik mijn moeder aan. We hebben geld genoeg voor een kok, maar ze kookt nog steeds zelf. Ik ga vast aan tafel zitten en niet veel later volgen Gino en Joe, mijn broers. 'Dio mio, waar blijft je vader nou?' Ik kijk op en zie dat mijn moeder naar de klok staart. 'We zouden 2 minuten geleden al beginnen!' Joe knikt in de richting van de gang, waar onze vader net aan komt lopen. Met zijn 1.76 is hij niet zo'n indrukwekkende man, tot je weet wie hij echt is. 'Cari, daar ben ik dan! Ik had nog een cliënt.' Mijn vader kijkt ons vrolijk aan en neemt plaats aan het hoofd van de tafel. Ik kijk expres niet naar mijn moeders gezicht, want ik weet wat ze denkt over de 'cliënten'. De soep wordt opgediend en mijn vader begint met bidden. 

'Cristiana, ik verwacht je om 3 uur in mijn kantoor.' De stem van mijn vader dringt mijn gedachten binnen en snel kijk ik op van mijn eten. 'Waarvoor, vader?' Mijn moeder kijkt me indringend aan, we moeten doen wat we gevraagd worden, zonder vragen te stellen. Maar ja, ik wou altijd al alles eten. Mijn vader kijkt me nog even aan en gaat dan verder met eten. Waar zou dit over gaan? Zal ik nu eindelijk mijn eerste klus krijgen?

-

Met bonkend hart sta ik voor mijn vaders kantoor. Om precies 3 uur klop ik op de deur. 'Cristiana, kom erin.' Ik stap de donkere kamer binnen. De lamellen zitten halfdicht en door het beetje licht dat naar binnen schijnt kan ik mijn vader in de grote, leren stoel zien zitten. Hij beveelt wat in het Italiaans en de man die altijd in de kamer zit staat op en loopt naar buiten. In gedachten zie ik als voor me hoe hij nou voor de deur gaat staan alsof hij een bewaker is. 'Bella, ik heb je hier laten komen om je om een gunst te vragen.' Mijn hart gaat nog sneller kloppen en ik heb het idee dat je het nog in Tokio kan horen. Ik schuifel wat in mijn stoel heen en weer tot hij verder praat. Bij het horen van zijn woorden valt mijn kin letterlijk op de grond.