Bana Git Deme(Tamamlandı)

25.BÖLÜM

Eda huzurla dolu geçen uykunun ardından yeni sabaha gözlerini açtı. Yanında ne Ela vardı ne de Giovanni. Saate bakıp dokuz olduğunu gördü. Üzerindeki örtüyü ayakları ile çekiştirip onun yere düşmesine neden oldu. 'Hiç uyanmadan gece boyu uyumak ne güzel bir duyguymuş.' dedi içinden gülümseyerek. Karşıdaki banyoya geçip elini yüzünü yıkadıktan sonra salona geçtiğinde Giovanni ve Ela'nın orada olmadıklarını gördü. Aynı şekilde mutfakta da değillerdi. Giriş kapısının hemen yanında olan küçük yemek odasına da baktı telaşla. Zaten bu odayı ne zaman kullanmışlardı ki!

Koşup telefonunu aldı hemen. Tam Giovanni'yi arayacakken içerden gelen sesle biraz olsun rahatladı. Korktuğu başına gelmemişti. Giovanni ona oyun oynamamıştı. "Sizi çok özledim." derken ciddiydi.

Evin açılan kapısını duyunca yatak odasından çıktı. Kucağında Ela, elinde paketlerle Giovanni karşısındaydı. "Neden ağladın sen?" deyince kocası, eli refleks ile gözlerini yokladı. Hangi ara olduğunu anlamamıştı bile. "Korktum." dedi burnunu çekerken. "Dün söylediklerini yalan sandım. Sırf Ela'yı benden almak için yaptığın bir şey sandım."

Giovanni tek elinde tuttuğu paketleri yere bırakırken "Gel. " diyerek kolunu karısı için uzattı. Eda kendisine açılan yere yerleşirken içinin rahatladığını hissetti. Gözlerini açınca yine kızı ile buluştu. Sol, annenin yeriyken sağ taraf bebeğin yeriydi.

Genç adam "Biz böyle üç kişilik bir aileyiz. Bundan sonra eksiğimiz olmayacak." deyip karısını rahatlatmaya çalışıyordu. Roberto gibi olmayacağını, öyle bir tek kalmayı kabul etmeyeceğini söylemişti.

Telefonu çalınca kolunu çekip Aniela'yı bıraktı. Gitmeden salonda bıraktığı telefonunu eline aldı. Yabancı bir numaraydı. Merakla kaydırdı ekranı.

"Giovanni Giordano?"

"Evet."

"Günaydın beyefendi. Bakın nasıl söylesem bilmiyorum ancak dün gece aracınıza ateş açılmış ve çalışanınız şu an hastaneye götürülüyor. Sizin de Milano'daki merkeze gitmeniz gerekiyor."

"Kim? Kim yapmış bunu?"

"Bunun için sizinle konuşmamız gerekiyor Bay Giordano. Merkeze bekliyoruz."

Kapanan telefonun şokunu yaşarken "Ne olmuş?" diyen Eda ile kendine geldi. "Bana bir şey sorma!" derken sesini kontrol edememişti. "Şimdi hemen hazırlan, gidiyoruz." deyip kızını tekrar kucağına aldı.

Eda üzerini değiştirip sadece kol çantasını aldı. Evden çıkıp ana caddeye ulaştıklarında Giovanni bir taksi durdurdu. Polis merkezine geldiklerinde indiler.

"Birazdan babamın şoförü gelip sizi alacak. Benim işim var. Hatta işlerim var. Halledince sizi alırım oradan. Sakın kendi başına bir şeyler yapma. Beni bekle tamam mı?" Genç kadın başını salladı."Polisle ne işin var ki?" diye sordu merakla.

"Ben de bilmiyorum, öğreneceğim. Antonio yaralanmış. Ona bakmaya gideceğim. Tekrar söylüyorum, bir de seninle uğraşmayayım. Eve falan gitmeyi düşünme. Beni bekle."

Eda "Tamam dedim ya." diyerek sesini yükseltti. Yalan söyleyecek değildi.

Araba gelince şoför hemen inip kapıyı açtı. Eda binince Giovanni kızını öpüp onu annesinin kucağına verdi. "Beni ara." diyen karısına başını sallayarak yanıt verdi. Şimdi ne olduğunu öğrenme zamanıydı.

***

Giovanni işlerini halletdikten sonra babasının evine giderken vitrinde gördüğü kıyafetleri çok beğenmiş, girip almıştı.