Gardenialitas

9. Vragen

De toekomst en het verleden zijn twee dingen dat met elkaar gescheiden worden door het heden. Het verleden was duister, het heden wordt helderder, maar voor de toekomst kunnen we hopen dat deze helder blijft. Alles wat we nu doen en beslissen heeft gevolgen voor deze toekomst en dus ook de toekomst van de volgende generaties. We hebben besloten te vertellen aan de wereld wat onze toekomst inhoudt, dat ook wij gaan toevoegen aan deze nieuwe generatie dat hopelijk een beter leven gaat kunnen lijden. De toekomst is onzeker, maar als je hem niet accepteert zal hij je verrassen, en niet altijd op een goede manier. Hij pakt mijn hand en begeleidt me naar het balkon, hij vindt dat ik het nieuws bekend moet maken. Na veel bespreken heb ik uiteindelijk moeten toegeven. Ik zie dat hij de laatste tijd meer en meer van zijn taken aan mij overlaat, nog erger ik heb de indruk dat hij heel erg aan het verzwakken is, mentaal dan. Ik weet dat niemand anders het opmerkt, maar ik moet voor hem zorgen, het is mijn taak.

'Emmaralda!!!!!!' hoor ik mijn zusje roepen en als ik mij omdraai zie ik haar naar me toe lopen. 'Hey Ayla! Hoe gaat het met mijn favoriete zusje?' 'Ik ben je enigste zusje,' zegt ze lachend. Ik neem haar op en wandel met haar samen naar de ingang van het paleis. 'Vertel het eens Ayla, wat heb je de laatste week allemaal gedaan?' Ze kijkt me even aan en begint dan uitgebreid te vertellen over haar ballet- en pianolessen, dat ze aan het leren lezen is en eindelijk haar volledige naam kan schrijven. Ik moet even lachen als ze dit laatste vertelt want met haar 12 namen begrijp ik dat ze trots is. Uiteraard kan ik het mij ook herinneren hoe lang het geduurd heeft voor ik mijn volledige naam, bestaande uit 17 namen zonder fouten kon schrijven. Als we langs de troonzaal lopen en ik zie dat mijn ouders daar niet aanwezig zijn zet ik Ayla even op de grond en onderbreek haar oneindige verhaal: 'Kleintje, weet je waar mama en papa zijn?' ze kijkt me even sip aan omdat ik haar heb onderbroken, maar antwoord dan toch. 'Ze hebben niet gezegd daarnet zag ik mama nog in het salon, een feest aan het voorbereiden geloof ik. Maar je weet het he, ik snap nog helemaal niets van het prinsessenleven.' Dit laatste zegt ze met een glimlach en ik weet dat ze daarmee verwijst naar haar lerares die vindt dat ze nog te jong is om ook maar iets te begrijpen. Ik geef haar nog een dikke knuffel en dan loopt ze door naar de balzaal om haar pianoles in te oefenen. Rustig begeef ik me naar het salon waar ik hoop mijn moeder te vinden.

Als ik het salon nader hoor ik dat wie er ook aanwezig is in gesprek is, aangezien ik ze niet wil storen kijk ik rustig door de halfopen deur om te kijken wie er in het salon is. Het is mijn vader met enkele van de missie officieren, de mensen die ons opleiden om deze missie uit te voeren. Het klinkt alsof ze ruzie hebben, dus wil ik wegwandelen tot ik mijn naam hoor vallen. 'We kunnen Emmaralda geen deel laten uitmaken van de missie, ze is de prinses en ze mag niet onnodig in gevaar worden gebracht.' Ooh, leuk ze behandelen me weer als een klein porselein beeldje ipv een volwaardige prinses met veel magische krachten en een degelijke magische opleiding. Ik wil net doorlopen omdat mijn moeder hier niet is en ik er geen nood aan heb mensen zo over mij te horen praten, als ik mijn vaders stem hoor: 'Emmaralda kan zeer goed voor zichzelf beslissen, de BOL heeft haar geselecteerd en wij kunnen haar dus niet uit de missie halen als ze hiervoor geschikt blijkt. Als ze aan alle voorwaarden voldoet en in de top 9 zit dan is het gewoon zo, dan maakt ze deel uit van deze missie en niemand dat daar iets aan kan veranderen. Ze is misschien mijn kleine meid, maar niemand kan haar tegenhouden als ze wil opgroeien, haar vleugels wil spreiden en daarbij ook nog eens ons koninkrijk van de ondergang wil redden.'

Een kleine glimlach vormt zich om mijn lippen en ik wandel het salon binnen om mijn vader een dikke knuffel te geven: 'Dank u, vader.' Ik laat hem rustig los en vraag dan: 'Weet u waar moeder is, ik zou haar enkele dingen willen vragen.' 'Natuurlijk ze is in de tuin bij het meer denk ik, daar heb je meeste kans om haar nu te vinden denk ik.' Hij geeft me een kus op mijn hoofd en laat me dan vertrekken naar de tuin, verder zoekend naar mijn moeder. Wanneer ik de tuin in wandel en in de richting van het meer kijk zie ik mijn moeder al in de verte staan. Meteen heb ik door dat ik niet exact weet wat ik wil vragen, alleen dat ik antwoorden wil. Ik wil alles weten waarom de missie zo geheimzinnig behandelt werd en natuurlijk ook wat verdere uitleg over die burgeroorlog, want naast enkele woorden van het schoolhoofd en de verwijzingen in de tijdlijn van onze lessen geschiedenis weet ik hier helemaal niets van. Het lijkt wel dat ze deze intentioneel hebben verzwegen, wouden uitwissen uit de geschiedenis. Misschien is dat ook wel het geval, ik was er toen niet en ik heb dus ook geen idee hoe erg het moet geweest zijn of wat de gevolgen waren, maar je zou toch denken dat ze ons hierover les zouden geven zodat we het zouden begrijpen en ervoor zouden zorgen dat er geen twee maal dezelfde fout wordt begaan.

'Goedemiddag moeder,' begroet ik mijn moeder als ik bij haar in de buurt kom, 'Ik heb enkele vragen waarop ik hoop dat jij de antwoorden hebt. Kunnen we ergens gaan zitten en rustig praten?' Mijn moeder kijkt me een beetje verrast aan, ze had mij hier natuurlijk niet verwacht, ik kom niet vaak meer op het paleis sinds ze me eindelijk naar het SterrenInstituut hebben laten gaan. Ze wijst een bankje aan dat ietsje verder onder een wilg staat met zicht op het meer en we wandelen er rustig naartoe. 'Vraag maar raak, waarover heb je vragen? Is het over prinsen en over wat er met Kyridian is gebeurd?' Ik wist niet eens dat ze wist wat er juist gebeurd was. 'Nee, dat is het niet. Het is iets totaal anders. Ik stel me vragen over de missie en over de geheimzinnigheid die errond hangt.' Ik kijk mijn moeder verwachtingsvol aan, hopend dat ze gewoon alles zou vertellen en ik mijn vragen niet zou moeten stellen aangezien ik nog steeds niet weet wat ik wil weten. Als ze niets zegt moet ik dan toch de vraag formuleren: 'Wat is de burgeroorlog waarover mvr. Sontig het had? En wat is de duistere kracht waarvoor wij zo nodig zijn om het land te redden? Ik bedoel gewoon, jullie komen binnen vertellen heel de school hierover, maar meer dan de helft weer hier helemaal niets over. Ik heb mijn geschiedenis cursus doorzocht, maar er staat iets uitgebreid over deze oorlog enkel dat hierna besloten is om een nieuwe jaartelling aan te nemen. Ik snap het niet, het is nog niet zo heel lang geleden, waarom weten wij van niets? We worden dagenlang uitgeput en getraind omdat de missie zo dringend is, maar dan is er toch ineens tijd om 3 dagen rust te nemen. Iedereen is dan ook zeer dankbaar voor deze rust, maar ik kan er niet van genieten, niet nu ik weet dat er iets is buiten de veilige muren van het paleis of het Instituut, dat niet alleen onze veiligheid, maar ook de levens van alle andere miljoenen wezens dat in ons land wonen. We kunnen ze toch niet zomaar in de steek laten.' Terwijl ik mijn uitleg deed ben ik recht gestaan en beginnen ijsberen, bij mijn laatste woorden ga ik stilstaan voor mijn moeder en kijk haar onderzoekend aan. 'Ik wil iets kunnen betekent voor ons land en kan het niet verdragen dat wij hier zitten terwijl andere mensen daarbuiten moeten lijden.' Mijn moeder kijkt me met een mengeling van trots en teleurstelling aan. Ze staat recht geeft me een knuffel en zegt dan: 'Hoe vaak moet ik het je nog zeggen: we hebben een koninkrijk, geen land. Wat de vragen betreft, degene die verkozen worden zullen alle informatie krijgen die ze nodig zullen hebben. De burgeroorlog staat weinig tot niet vermeld in de geschiedenisboeken omdat dit gewoon een verschrikkelijke tijd was dat iedereen probeert te vergeten. Dus ik hoop dat dit al je vragen beantwoord heeft want ik heb nu een afspraak met je vader en enkele magistraten. Niets interessant dus ik denk dat je beter maar terug naar het instituut kan gaan.' We wandelen rustig terug naar het paleis. 'Ik heb vader horen praten met één van de missieleiders. Ze hadden het erover dat ik niet geschikt zou zijn voor de missie. Het zou niet verantwoord zijn om mij op die manier aan gevaar bloot te stellen,' Ik kijk haar aan hopend dat ze me zou tegenspreken, maar ze loopt gewoon op vaste tred terug naar het paleis dus vertel ik snel verder: 'Vader verdedigde me, hij zij dat ik niet moest beoordeeld worden op het feit ik een prinses was, maar op al mijn kwaliteiten en dat als ik aan alle missievoorwaarden voldeed ze mij niet konden weren uit de missie. Ik ben vader hier zeer dankbaar voor, hij vecht voor mij, om wie ik ben, niet om wat ik ben.' Bij deze woorden zie ik een kleine glimlach vormen op mijn moeders gelaat, ze geeft me een knuffel en een kus en ik begeef me terug naar het Instituut zoals me is opgedragen.

De avond valt en de tuinen van het Instituut zijn nog mooier dan de tuinen van het paleis in het maanlicht. Het SterrenInstituut was zijn naam waardig. Niet alleen door de vorm, die heel letterlijk een stervormig plan heeft. Voor mij is het aannemelijker dat het vernoemd is naar hoe het schitterd in het maanlicht en hoe het de sterren weerkaatst. Het is magisch, ik herinner me nog als kind dat ik uit mijn raam van het mijn kamer in het paleis 's nachts naar het Instituut zou kijken, kijken naar de weerkaatsing van de mooiste sterrenhemel dat er bestond. Jammer dat er vandaag ook enkele wolken de prachtige sterren verbergen en ik dus niet van de volledige schoonheid kan genieten. Ik loop rustig rond in de tuinen tot ik het bos naast me zie liggen en me herinner wat er gisteren is gebeurd. Ik zal hier wachten. Hoe langer ik naar het bos kijk, hoe meer ik de neiging krijg binnen te wandelen en opzoek te gaan naar de vreemde vrouw in de bloedrode jurk.

Gelukkig wint mijn gezond verstand van dit trekkend gevoel en trek ik me rustig terug in mijn kamer. Geen avondeten vandaag, ik wil de drukte vermijden, maar vooral omdat ik deze middag veel te veel taart heb gegeten en nog steeds een beetje buikpijn heb.

Het was een goede dag vandaag. Een fantastische dag mijn enkele van mijn beste vrienden en ik heb mijn vader horen zeggen hoe trots hij is op mij. Niets kan mijn dag nu nog stuk maken, zelfs niet dat mijn moeder niet op mijn vragen wou antwoorden. Helemaal klaar voor bed neem ik mijn boek om nog enkele bladzijden te lezen en nog enkele momenten van dit fantastische gevoel te genieten.

En dan wordt er op de deur geklopt.