Mensen laten zich al eeuwen lang fascineren door het idee dat er iets grootsers is dan zij, iets dat de grenzen der realiteit overstijgt. Dat kan een God zijn, een leven na de dood of zoiets magisch als een sprookje. Hele paleizen kunnen gevuld word...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ooit geloofde ik in de puurheid van ons lijden. Want als wij het niet deden, wie dan wel? Wie zou er dan boeten voor de slechtheid die zich verscholen hield in ieders hart en ziel? Of voor iedere zonde, iedere misdaad of moord?
Wie zou er gestraft worden?
Ooit geloofde ik er nog in, tot de mensen ons afschilderden als de slechteriken, tot ze ons bestempelden als "demonen". En ik? Ik werd hun Koning, de Duivel zelf.
Ze moesten eens weten hoever ze er in werkelijkheid naast hadden gezeten. Maar pas toen ze me een naam gaven, begingen ze de grootste fout.
Men zegt weleens dat er een niet te bevatten kracht schuilt in een naam... Door mij die ene verdoemde naam te geven, werd ik precies datgene dat ze wilden dat ik was. Ze wilden iemand om de schuld te geven, iemand om aan te kunnen wijzen terwijl ze zelf wegkeken van hun afgrijselijke daden. Die "iemand", die kregen ze.
Een bijna nobele, eervolle taak zou je denken, dat ik die persoon voor ze wilde worden. In werkelijkheid had ik echter geen keuze, geen vrije wil. Mijn lot was al bepaald. Dus werd ik niemand minder dan Lucifer, de Gevallene, het meest gehate wezen ooit. In feite de personificatie van alle slechtheid, alle duisternis en het Kwaad zelf.
Wie had gedacht dat ik ooit nog zou kunnen liefhebben? Ik in ieder geval niet...
En hoewel Katrina Romanov niet degene was die mijn menselijke gevoelens in eerste instantie had aangewakkerd, was ze wel degene die ze weer tot leven had gewekt. Misschien omdat ze in zoveel opzichten anders was dan de liefde van mijn leven - mijn ware zielsverwant - of misschien omdat ik door haar voor even verlost kon worden van de belofte die al een eeuwigheid op me wachtte. Amoris en ik zouden ooit weer samen zijn... Het stond in de sterren geschreven.
Dat gegeven, was iets waar ik me de afgelopen decennia wanhopig aan vast had geklampt. Het was als een stille fluistering die me bleef herinneren aan het feit dat zij het waard was. Dat ik moest blijven vechten, moest strijden tegen de innerlijke waanzin die me met liefde liet verdrinken in haar duisternis.
Maar het wachten knaagde aan me, maakte me langzaam gek. Want ik zag alles, hoorde alles en voelde alles. Iedere zonde die er werd begaan, iedere leugen die er werd verteld en iedere pijn die iemand leed. Alles... En dat dag in dag uit, een eeuwigheid lang.
Het ergste was nog wel dat ik mezelf zou kunnen bevrijden, maar het weigerde. Alleen maar omdat zij me fascineerde - Katrina Romanov - dochter van een machtige verhalenverteller en hogepriesteres. Ze was een erfgenaam, draagster van een duistere kracht, maar ook een kind van sprookjes. Ik had haar al die jaren in de gaten gehouden, had haar zien opgroeien tot de bewonderenswaardige jonge vrouw die ze nu was. En ik wist, voelde, dat de tijd daar was. Dat ze er klaar voor was.
En toch kon ik het niet.
Waarom wist ik niet, wat haar zo anders maakte ook niet. Want hoewel haar geest soms oeroud en alwetend leek, was haar lichaam als dat van een sterfelijke. Haar leven - net als dat van iedere andere menselijke - stelde niets voor, viel in het niet bij mijn oneindigheid.
Ik had grootse mensen zien opstaan, vechtend voor waar ze in geloofden. Ik had ze geholpen bij de meest heldhaftige daden. Ik had geluisterd naar hun krachtige, veelbelovende woorden. Om ze vervolgens te zien vallen, te aanschouwen hoe ze zichzelf de verdoemenis in werkten.
En wanneer ze stierven en kozen voor de duisternis, had ik hun zielen verwelkomd. Ik had ze begeleid langs het pad dat ze vanaf dat moment zouden bewandelen. Een van opoffering, van lijden, pijn, haat en verdriet. En hoewel ik nog altijd vastzat, had ik ook duizend levens geleid. Ik was mens geweest, kind, vader en grootouder. En keer op keer had de mensheid me teleurgesteld. De onophoudende jaloezie, het streven naar geld en macht, de verwoesting die ze aanbrachten op de wereld. Het egoïsme, de afgunst. Mensen waren vreselijke wezens zonder geweten. Ik had ze zoveel kansen geboden, maar leren deden ze niet van hun fouten. In werkelijkheid brachten ze enkel meer chaos, corruptie, vuile politieke spelletjes en verraad. Er kwam geen eind aan.
Dus wat weerhield mij ervan om haar leven te nemen, om haar ziel op te eisen? Waarom was zij zo anders? Ik zou willen dat ik het wist, dat ik de antwoorden had op al mijn vragen. Maar dat zou waarschijnlijk te gemakkelijk zijn.
'Je bent een mysterie Katrina...' fluisterde ik in haar oor, wetend dat ze het toch niet zou horen. 'En ik ben bereid je te ontrafelen.'
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
WIE VAN JULLIE HET NIEUWE HOOFDSTUK VAN WHEN ANGELS FALL HEEFT GELEZEN, WEET NU DAT DIT ÉÉN VAN MIJN FAVORIETE PERSONAGES IS, RAFE! DUS VOOR WIE MIJN ANDERE VERHAAL OOK HEEFT GELEZEN: DIT SPEELT ZICH ALLEMAAL AF VOOR DE APOCALYPS EN VOOR RAFE BEVRIJD WORDT UIT DE HEL. IK BEN ONWIJS BENIEUWD WAT JULLIE TOT NU TOE VAN QUEEN OF SHADOWS AND MONSTERS VINDEN, DUS LAAT HET ME WETEN! XOXO
