Queen of Shadows and Monsters

Als een godenoffer

WHY DON'T YOU FALL
FOR ME
LIKE I DID FALL
FOR YOU

Ze verscheen aan de rand van het woud, slechts gehuld in flarden mist en schemering, waardoor ik niet anders kon dan toegeven aan de verleiding. Ik wervelde om haar heen als een onrustige storm van schaduwen, niet in staat om mijn ogen van haar af te houden. Ik moest haar aanraken, moest haar huid strelen, die nu een zilverachtige gloed leek te hebben in het licht van de maan. Ze was een onschuldig godenoffer...en ik een kwaadaardig monster dat haar met liefde zou verslinden.

'Toon jezelf.' Ze tekende een symbool in de lucht en een seconde lang verloor ik mijn controle. De duisternis die me omhulde leek te sidderen, maar de spreuk die ze gebruikte was niet krachtig genoeg om me volledig zichtbaar te maken. Ik grijnsde, maar bewonderde haar dappere poging.

' De schaduwen zullen niet zomaar voor je buigen, Katrina Romanov.' Ik keek haar recht aan, me bewust van het feit dat ze mijn blik zou kunnen voelen. Het zou branden op haar huid, alsof ze gekust werd door vlammen. 'Maar ze zullen gehoorzamen, als je ze toelaat in je hart.'

'Als ik je kus, zul je dan verschijnen?' Haar gezicht vertoonde geen enkele emotie, maar in haar stem was een verborgen aarzeling te horen. Ik was sprakeloos, kon de woorden niet langer vinden om haar vraag te beantwoorden, alsof ze door pure verbijstering van me afgenomen waren. 'Is dat echt wat je wilt?' Ik durfde het bijna niet te vragen, bang dat ze dan weer van gedachten zou veranderen. 'Beloof het me...' Ze stapte naar voren, keek me recht aan, alsof ze door de illusie heen kon kijken. 'Laat jezelf zien.'

Dit was het moment waar ik op gewacht had, de vrijheid waar ik zo naar verlangde was binnen handbereik, en toch twijfelde ik. Want als zij me zou kussen en ik die kus zou beantwoorden, dan was er geen weg meer terug. Het zou het begin van haar einde betekenen...

'Of durf je niet meer?' Ze schonk me een ondeugende lach en draaide heel langzaam rond. Het was alsof ze doorhad dat er een tweestrijd in me gaande was en dat dit het perfecte moment was om haar laatste kaart in te zetten. Haar handen leken de nacht te betoverden, waardoor de mist die om haar lichaam danste verdween en oploste in het niets.

'Dat was een hele gevaarlijke zet...' Ik ademde diep in en uit, probeerde wanhopig de gedachten te negeren die door mijn hoofd spookten. Ze had het monster in me doen ontwaken en er zou heel wat voor nodig zijn om die kant van me te onderdrukken. 'Kus me', fluisterde ze terwijl haar vingers langs de schaduwen gleden. 'Raak me aan.' Met haar ogen - die gevuld leken met glinsterende sterren - daagde ze me uit. Alsof ze wilde, hoopte, dat ik toe zou geven aan mijn meest duistere verlangens.

Ik gromde naar haar, 'je speelt met je leven.' Maakte het haar dan niets meer uit? Waar was de angst gebleven die ze eerder had gevoeld, die aanwezig was in al haar herinneringen en gedachten? Ze vreesde monsters, ontweek ze als de pest... 'Waarom ben je van gedachten veranderd, waarom beangstig ik je niet langer?' Ik streelde haar blote arm en bestudeerde haar gezicht, benieuwd naar de reactie die het zou opwekken.

'Ik heb nooit beweert dat ik je niet vrees.' Als haar stem vorm kon aannemen, dan was het een spiegel die de waarheid vertoonde, zo eerlijk klonken haar woorden. 'Maar ik laat me niet langer beïnvloeden door die angst.' Ze verstrengelde haar vingers met de mijne en keek naar onze handen, alleen die van haar waren zichtbaar. 'Hoe kan ik je wel voelen maar niet zien?' fluisterde ze met haar lippen gevaarlijk dicht bij de mijne, waardoor de weerstand die ik tot nu toe geboden had volledig verdween. In een paar minuten tijd had ze alle barrières die ik had opgetrokken verbrijzeld alsof het niets was.

'Kus me.' Ze zei het dwingender dit keer, zekerder. Alsof ze nu ook voor haarzelf had besloten dat ze dit werkelijk ging doen. 'Als jij me belooft dat het niet onze eerste en laatste kus zal zijn.' Ze knipperde met haar ogen en keek weg, waarschijnlijk om te verbergen dat ze verlegen bloosde. 'Jij eerst.'

'Kijk me aan.' Dus dat deed ze.

Ze zag me, keek me met grote ogen aan, de oprechte verbazing die ze me toonde was onmisbaar.
'Had je een afzichtelijk monster verwacht?' Ik glimlachte naar haar en pakte haar hand, verstrengelde onze vingers weer met elkaar. 'Want dan moet ik je helaas teleurstellen.'

'Je bent geen klopgeest...' Ze klonk bijna teleurgesteld. Had ze daar soms op gehoopt? 'Nee, sorry.' Ze zette een stap bij me vandaan en ik trok mijn wenkbrauw op, 'waarom dacht je dat?' Op momenten zoals deze zou ik willen dat ik gedachten kon lezen, het zou het leven een stuk gemakkelijker maken. Misschien kon ik het mysterie genaamd, Katrina Romanov, dan wel ontrafelen.

'Het spijt me', mompelde ze terwijl ze nog meer afstand tussen ons creëerde, 'd-dit was een vergissing.' Voor het eerst tijdens deze nacht, toonde ze me de emoties die ze werkelijk voelde. Het tekende zich af op haar gezicht, alsof een onzichtbare kunstenaar haar had uitgekozen als zijn doek. Angst, verbijstering, onwetendheid, twijfel en nieuwsgierigheid. Het kwam allemaal tegelijkertijd, als vuurwerk dat uiteenspatte. Schitterend.

Heel langzaam begon het besef tot haar door te dringen, een verandering die slechts te zien was in haar oneindig diepe ogen. Ze strompelde achteruit, bij mij vandaan. 'Het spijt me...' fluisterde ze weer. Ik wist welke gedachten er door haar heen gingen, wat voor vreselijk lot ze nu vreesde. En hoewel het mijn ego streelde, kon ik het op dit moment niet waarderen. 'Je hebt een belofte gedaan.' Herinnerde ik haar kalm. 'Het is tijd dat je die nakomt.'

Ze schudde in paniek haar hoofd. 'Alsjeblieft', smeekte ze zacht, 'laat me gaan.'

Maar dat kon ik niet...

ZAL RAFE KATRINA TEGEN HAAR WIL IN KUSSEN? EN WAT ZAL ER GEBEUREN ALS HIJ DAT DOET? IK BEN BENIEUWD NAAR JULLIE COMPLOT THEORIEËN, EN NAAR WAT JULLIE VAN DIT HOOFDSTUK VONDEN! XOXO