KARANLIKLAR TANRIÇASI

9. BÖLÜM

MELSA

Acı.

Bütün bedenimi saran bu yıkıcı acı çok fazlaydı.

Bebeğime bir şey oldu.

Hissediyorum.

Ona bir şey oldu.

O artık yok.

Onu benden aldı.

Onu öldürdü.

Onu öldürdü.

Bebeğimi öldürdü.

Karnımdan yayılan kanlar bir an bile durmazken ellerimi karnıma bastırdım. Boğazım yırtılırcasına haykırırken katlanamıyordum. Bu çok fazlaydı. Daha onu kucağıma bile almamıştım. Kokusunu içime çekememiştim. Kime benziyordu? Kız mıydı erkek mi? Ölemezdi! Yaşamak zorundaydı!

Güçlerim neden işe yaramıyordu?

"HAYIR! ÖLME! "

"Melsa. "

Haykırışlarım arasından duyduğum sesle gözlerimi zorlukla araladım. Mertkan şoka girmiş gibi öylece bana bakıyordu. Kuvvetli bir acı kasıklarımı sararken attığım çığlığa engel olamadım. Bedenimden süzülen sıcak kanları hissederken dişlerimi sıktım. Gözlerimi açık tutamazken geriye doğru düştüm. Başım sertçe yere çarparken ellerimi bir an bile karnımdan çekmedim.

"KENDİNE GEL! ÇIKAR ONU BURADAN! MERTKAN KENDİNE GEL DEDİM! ÇOCUK ÖLMEDEN ONU BURADAN ÇIKAR! "

"Ölmesin. " diye fısıldadım. Bebeğim ölmesin. Ona bir şey olmasın. "Bebeğim. " dedim ağlarken. Başım dikkatle yerden kaldırıldığında gözlerimi araladım.

Sevdiğim siyah gözler yaşlarla doluydu.

"Bebeğimiz ölmesin. " dedim göz yaşlarım arasından. Bakışlarını kısa bir an karnıma indirdiğinde irkilerek tekrar gözlerime baktı. "Ölmesin. " Beni kucağına aldığı gibi hızla ilerlemeye başladı. "Ölmeyecek. " dedi sertçe. Bedenimdeki son güç kırıntılarını da kullanırken daha fazla gözlerimi açık tutamadım. Son gördüğüm şey onun dolu gözleriydi.

Ölmeyecek.

Bebeğimize bir şey olmayacak.

Ben onu koruyamadım ama babası koruyacak.

Ölmeyecek.

•

Her şey kâbus olabilir miydi?

Keşke her şey kâbus olsaydı.

Bedenimde en ufak bir acı kırıntısı bile yoktu. Gözlerimi aralamak istedim ama bunu yapacak gücü kendimde bulamadım.

Bebeğim iyi miydi?

Onu hissedemiyordum.

Elimi karnıma doğru götürdüğümde bir el buna engel oldu. Elimi avuçları arasına alıp dudaklarını yavaşça bastırdı. Parmaklarıma bulaşan ıslaklıkla gerilirken yavaşça gözlerimi açtım. Bakışlarım onu bulurken uyandığımı fark etmemişti. Sarsılan omuzlarını gördüğümde titrek bir nefes aldım.

Mertkan ağlıyordu.

Yüzünü avcuma bastırırken gözlerimi zorlukla karnıma çevirdim. Nefes alışverişlerim hızlanırken odada sert bir rüzgâr esti. Gözlerimi karnımdan ayıramazken güçlerim benimleydi.

Onu koruyamadım.

Onu benden aldı.

Onu öldürdü.