ALIVE 2－The Middle

Chapter 1

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Evanescence - My Immortal*

____________________________________

Τα βήματα του αργά, οι κινήσεις του βαριεστημένες, το ασημί κλειδί μπήκε στην κλειδαρότρυπα και στρίβοντας μερικές στροφές είχε πια την πρόσβαση να μπει στο σπίτι του. Το αριστερό του πόδι έκλεισε την πόρτα πίσω του ενώ το δεξί του χέρι πέταξε το κλειδί στο έπιπλο δεξιά του κάνοντας το να βγάλει ένα τρανταχτό ήχο από το χτύπημα του στο γυαλί που το κάλυπτε.

Αναστενάζοντας έβγαλε τις σκούρες λασπωμένες αρβύλες του από τα πόδια του και προχώρησε έως την κουζίνα όπου τοποθέτησε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό πάνω στο γκάζι να βράσει. Μουρμουρίζοντας και βρίζοντας σιγανά στον εαυτό του ανέβαινε την σκάλα αργά με προορισμό το υπνοδωμάτιό τους, μπήκε μέσα και αμέσως άλλαξε διάθεση, λες και κάτι εκεί μέσα τον άλλαζε, λες και έκρυβε κάτι εκεί μέσα που τον έκανε άλλο άνθρωπο.

«Καλησπέρα αγάπη μου.»  έτριψε το χέρι του στο κούτελο του και αναστέναξε, έριξε το σώμα του κάτω στο σκληρό στρώμα του κρεβατιού τους και κοίταξε το ταβάνι.

«Πως είσαι;» ρώτησε χαμογελώντας πλατιά, πιστέψτε με όμως πάρα μα πάρα πολύ ψεύτικα. Τρία χρόνια μετά οι ίδιες στιγμές, η ίδια απόφαση να την κρατήσει κοντά του με τον δικό του τρόπο, έτσι όπως μόνο εκείνος ήθελε.

Οι φωτογραφίες στο ταβάνι είχαν χαλάσει κάπως από την υγρασία και το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε αλλά πάντα εκείνος τις έφτιαχνε, τις ανανέωνε, δημιουργούσε πάλι ότι χάλαγε για να μείνουν όλα ίδια. Για να μείνει εκείνη ίδια στο πλευρό του όπως ήθελε.

Σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι και παίρνοντας μια κορνίζα από το κομοδίνο με την φωτογραφία της μέσα σε αυτή έσμιξε τα φρύδια του κοιτάζοντας τη. Την έβλεπε ίδια, την έβλεπε να γελά, να χαμογελά, την έβλεπε όπως τότε. Και είχε μείνει η ίδια.. μέσα όμως από το γυαλί, μπορούσε να διακρίνει την όψη του, μπορούσε να διακρίνει τα πλέον πιο ώριμα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Μπορούσε να διακρίνει τα πιο πυκνά φρύδια του, τα πιο σκοτεινά σμαραγδένια μάτια του, τα μαλλιά του που είχαν μακρύνει αρκετά ενώ τα άφηνε ακούρευτα, και τα γένια του που μέρα την μέρα γινόντουσαν πιο πυκνά. Άλλαζε. Ήταν ξεκάθαρο πως το έκανε αλλά εκείνη.. η κοπέλα εκείνη παρέμενε ίδια! Το χέρι του πέταξε με δύναμη την κορνίζα στον απέναντι τοίχο και την έκανε να σπάει μονό μιας.