(nie)poezja

ogrody

chodzę ścieżkami
między ścianami zieleni
obserwując dumne korony drzew
i kolorowe owoce kwiatów

i nie ronię już łez
nie tęsknie za niczym
nie żal mi ogrodów miłości
ani resztek moralności

od kiedy wiem
że murowana śmierć
cementowy rozsądek
i asfaltowy smutek

zniszczą zieleń Twoich ogrodów
już bladym świtem