"Hayatına kendin yön verdiğinde özgür olursun, özgürsen aşkın uğruna savaşırsın. En büyük savaşlar aşk için yaşanır."
❀
Kalbim Yangın Yeri adlı diziden esinlenilmiştir.
❀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❀
Derin nefes alıp ablamın titreyen elini sıkıca tuttuktan sonra gözlerindeki yaşları yavaşça sildim. Gözlerinin içine gülümseyerek baktıktan sonra içten bir şekilde konuştum.
"Ablacım, ağlama lütfen,"dedim çaresizce. Burnunu çekti. Sonra diğer eliyle karnını okşadı. Gülümseyerek onu izledim.
"Onun hayatını mahvettim..."dedikten sonra boğazından acılı bir feryat çıktı. Ağlamasına dayanamıyordum. Dolan gözlerimi kırpıştırdım.
"Ablam, lütfen...Olan oldu artık. Karnında taşıdığın yeğenimi üzme, bebekler annesinin üzüntüsünü hisseder."kafasını olumsuz anlamda salladı ve yüzündeki yaşlara rağmen gülümsedi. "Sevdiği vardı onun,"diye fısıldadı. Boğazımda yumru oluştu. Yutkunamadım.
"O benim en yakın arkadaşımdı..."diye fısıldadı ağlayarak.
"Hayır,"diyerek sesimi yükselttim. "O senin sevdiğin adam abla. O hep öyleydi. O seni öyle görüuyordu ancak, o senin sevdiğin adamdı."eğmiş olduğu kafasını kaldırıp yaşlı gözleriyle bana baktı.
"Onunla yattım,"diye feryat etti. "O, o beni en yakın arkadaşı gibi görüyordu, aşık olduğu biri vardı...Ama, ama ben onunla sarhoşken yattım! Ben, iğrenç biri miyim Jae Rim?"diyerek ağlamaya devam etti. Ablamın çok hafif belirginleşmiş karnında gözlerimi gezdirdim.
Ablam ve Jungkook abi üniversitenin birinci yılından beri en yakın arkadaşlardı. Arkadaş ortamları sayesinde tanışmışlar ve yakınlaşmışlardı. Ablam ona yıllardır aşıkken, o ablamı sadece en yakın arkadaşı olarak görüyordu. Bu durum üç yıldır aynen sürerken üniversitenin kep atma merasiminden sonra ablamın arkadaşlarının düzenlediği mezuniyet partisinden sonra ablam, Jungkook abi ve arkadaşları bir bara eğlenmeye gitmişlerdi. Ablam ve Jungkook abi çok fazla içmiş, beraber olmuşlardı. Bunun sonucunda ise ablam dört aydır hamileydi.
Ablam, çok iyi biriydi. Öyle hassas, öyle nazik biriydi ki...O benim hayatta kalan tek ailemdi. Annem ve babam on beş yıl önce, ben onların sevgisine daha doyamadan, beş yaşımdayken otobüs kazasında ölmüşlerdi. O zamandan beri ablam ve bana teyzem bakmıştı. Üç yıl önce de teyzem ölünce, ablam acısını içine atıp zorlukla kazandığı Hukuk Fakültesi'ni okumuş, bir yandan da deli gibi çalışıp teyzemden bize kalan doğup büyüdüğümüz evi geçindirip okumam için bana yardımcı olmuştu. Teyzem öldüğünde ben lise son sınıfa gidip, üniversite sınavına hazırlanıyordum. Ancak yaşadığım acı kayıp yüzünden üniversite sınavını o yıl kazanamamış, bir kafede çalışarak ablama yardımcı olmuştum. Geçen sene tekrar üniversite sınavına girmiş, istediğim puanı kazanamamıştım. Bu sene tekrar girmek için tekrar çalışıyordum.
