Mylea

H1

Mylea word wakker in haar warme bed, ze staat op en springt onder de douche. Na een lekkere warme douche loopt ze naar haar kledingkast en staat ze een uur te kijken wat ze vandaag eens aan zal doen, haar eind keuze is een babyblauw zomer jurkje en gouden sandaaltjes. Ze loopt naar de keuken en begint aan het ontbijt voor haar en haar zusje, ''Elena?! Ben je wakker?!'' schreeuwt ze naar boven. Elena slaapt boven en zij beneden, boven hoort ze gestommel gevolgt door een harde bonk. ''Als is oké ik viel alleen over een paar spullen heen ik ben er over 5 minuten Mylea!'' schreeuwt Elena, Mylea grinnikt en gaat verder met het smeren van boterhammen met kaas. "Hé getsie een boterham met kaas! Waarom nou weer een boterham met kaas? Normaal gesproken maak je pannenkoeken of wafels op maandag.'' ''Jij ook goeiemorgen.'' Zegt Mylea als Elena de keuken binnenloopt, ''Vandaag is het even anders, we gaan zometeen lekker een eindje wandelen dus moeten we iets gezonds eten.'' ''Ah getsie nee niet lopen waarom pakken we niet de auto?'' zeurt Elena. ''Omdat wij sirenen niet moe worden, wij hoeven niet te slapen en niet te eten, wij kunnen leven zonder dat.'' Zegt Mylea en steekt haar kin in de lucht, Elena grinnikt en knikt. Snel eten ze het broodje op en lopen ze naar buiten, Mylea steekt haar hoofd in de lucht als ze buiten is. ''Heerlijk die zon'' zucht ze ''Ja zeg dat wel alleen wel jammer dat wij nooit bruin worden'' grapt Elena. Samen lopen ze een eindje over het strand, Elena pakt Mylea's hand en trekt haar mee een stukje verder naar het water. ''Ah moet je voelen zo lekker koud en zo helemaal van ons alleen!'' roept ze blij, geschrokken kijkt Mylea om zich heen maar er is niemand te zien, ''Sst Elena! Niemand mag het weten denk nou eens na voordat je iets zegt'' Sist ze haar toe. Elena haalt haar schouders op en rent verder het water in, Mylea aarzelt en rent dan uiteindelijk toch met haar mee. Ze voelt hoe de oceaan haar armen om haar heen slaat, ''Lang niet gezien Mylea, waar bleef je al die tijd? nog 3 weken en dan moet je alweer zingen.'' Ze hoort de stem van de oceaan in haar hoofd, ''Sorry oceaan, ik stond er niet bij stil dat de tijd zo snel ging. Ik was te veel bezig met dingen waar normale tieners van onze leeftijd mee bezig zijn, zoals mode en make-up.'' De oceaan knuffelt Mylea strak en voert haar een klein stukje mee richting een oever, Mylea zwemt omhoog en kijkt waar de oceaan haar en haar zuster heen heeft gebracht. Aan de oever zit een meisje te huilen, ze heeft allemaal blauwe plekken op haar armen en benen en haar handen zitten met kettingen aan elkaar vastgebonden. Samen met haar zusje zwemt Mylea naar het meisje toe, ''Hai, ik ben Mylea en dit is mijn zusje Elena. Wat is er met jou gebeurd?'' Zegt Mylea met de meest lieflijke stem die ze heeft, het meisje kijkt verschrikt op en kijkt hun dan met grote ogen aan. "Jullie!.... Ju... Ju.. Julliee!..'' stamelt ze, ''Jullie staan op het water!'' roept ze dan ineens keihard. Geschrokken kijken de zusters om zich heen maar er is niemand te zien die haar kan horen, ''Wat is je naam?'' zegt Elena en pakt het meisje haar hand, ze gaat meteen zitten maar blijft de meiden wel verbaast aankijken. ''Ik.. Ik heet Bella, eigenlijk Isabella maar iedereen hier noemt me Bella'' zegt Bella met een zwak en triest glimlachje. ''Mag ik vragen wat er met je gebeurd is?'' Zegt Mylea zachtjes, het meisje kijkt glazig voor zich uit en opent dan haar mond en de woorden stromen eruit alsof ze er geen controle over heeft, ''Mijn vader heeft dit gedaan, maar ik deed helemaal niks fout! Echt niet, ik had afgesproken met een jongen in het park, mijn vriend hij heet Michiel. En me vader zag ons samen hand in hand zitten en kwam als een gek op ons afstormen, eerst heeft hij die jongen een klap gegeven en weggestuurd, en vervolgens pakte hij mijn arm en trok me mee. Ik vroeg waarom hij zo boos was en hij zei dat ik er nog niet aan toe was om een vriendje te hebben, ik moest nog te veel doen in het huishouden. Ik ben weggerend want ik wou niet meer werken ik wou ook gewoon leven, en toen kwam hij achter me aan en heeft hij me meerdere malen geslagen. Ik sloeg terug en toen heeft hij mijn handen aan elkaar gebonden, hij probeerde me het water in te gooien en toen bood ik mijn excuses aan en die heeft hij aanvaard maar toch durf ik niet terug. Ik zou er alles voor geven om weer terug te gaan en bij Michiel te zijn en wraak te nemen op me vader.'' Ze gooit haar gezicht in haar handen en barst dan in tranen uit, langzaam gaat Mylea terug het water in en denkt diep na en na een tijdje stelt ze de oceaan de vraag die al een tijdje op het puntje van haar tong ligt; ''Oceaan kan dit meisje niet net als ons worden? Een Sirene? Dan kan ze bij haar geliefde zijn en kan ze wraak nemen op haar vader.'' ''Mijn liefste kind, natuurlijk kunnen we haar een Sirene maken maar zou wraak nemen op haar vader echt alles beter maken?'' Over die vraag denkt Mylea even na en zegt dan vastberaden; ''Ja dat denk ik wel, dan kan zij in de rust verder leven en hoeft ze zich geen zorgen meer te maken over haar vader. Ik denk dat dat het grootste geschenk is dat ze ooit zal krijgen.'' ''Nou goed mijn kind roep haar maar het water in dan zal ik haar veranderen als ze wilt.'' Antwoord de oceaan liefdevol. Mylea zwemt weer naar boven en ziet dan dat Elena het meisje al het water in heeft gekregen, ''Bella?'' zegt Mylea en pakt haar hand ''Ja?'' ''Je zei net dat je er alles voor zou geven om verder te leven met Michiel en wraak te nemen op je vader, wij hebben daar een manier voor maar daar moet je wel een onbreekbare eet voor afleggen, ben je bereid dat te doen?'' Bella kijkt Mylea aan en knikt dan. ''Goed kom maar onder water en houd je adem in, schrik niet van de stem die je in je hoofd gaat horen en houd vooral je adem in!'' Mylea ziet hoe Bella onder water zakt en hoort de oceaan praten, ''Dag mijn lieve kind, ik ben de oceaan die hoort. Ik kan je veranderen in een Sirene maar daar zit wel een belofte aan vast.'' Bella knikt en de oceaan vervolgt; ''Je mag als Sirene nooit zingen als het daar geen tijd voor is, 2 keer in het jaar is het tijd om te zingen en in dit geval over 3 weken al, praten en lachen kan wel gewoon. Vertel nooit iemand iets over wat je bent en hoe het gaat. dat zijn de enige dingen waar je je aan moet houden, denk je dat dat je gaat lukken?'' Bella knikt weer maar deze keer harder en enthousiaster. Elena en Mylea zwemmen zachtjes een klein stukje bij Bella vandaan, ze zien hoe Bella op haar rug draait en ineens al haar lucht verliest, ze zien hoe er water in haar longen komt en er ook weer langzaam uitstroomt. Na een tijdje zien de meiden ook hoe haar haar een enorme glans krijgt en de blauwe plekken van haar armen en benen verdwijnen, haar kettingen breken los en ze kan zich weer vrij bewegen. De oceaan maakt een mooie zilveren jurk van zeezout voor haar en haar andere kleren zinken naar de bodem, als Bella boven komt kijkt ze naar zichzelf en haar mond valt open. ''Ik ben mooi!'' roept ze en ze danst een paar rondjes op haar plaats, ''Dank jullie wel!'' roept ze blij en ze rent terug naar haar huis. Mylea en Elena springen weer het water in en worden terug naar huis gevoerd, eenmaal thuis ploffen ze op de bank en zetten een film aan.