The mafia boss

Chapter 8

Het was donker alleen het zachte maanlicht was genoeg om onderscheid te maken tussen de ruimte en het donkere gestalte.

Ik maak een sprong zodat ik recht voor de persoon beland en maak een hoek trap tegen het gezicht. De aanval wordt op lenige wijze ontweken alleen er komt geen tegenaanval.

Beheerst grijp ik mijn mes en wil ik de persoon neersteken alleen ook deze aanval wordt ontweken. Ik zet mezelf af en draai om de persoon heen, gefrustreerd om een tegenaanval te krijgen. Met een snelle beweging spring ik op een stoel en spring met een salto over hem heen om hem in de rug te steken.

En deze aanval wekt eindelijk een reactie op. Mijn mes wordt opzij geslapen door zijn mes. Het geluid van kletterende messen vult de woonkamer.

Eindelijk. Een kleine grijns kruipt zich op mijn lippen. Vechten tegen iemand zonder tegenaanval terug te krijgen is frustrerend. Dit is pas een gevecht.

Ik draai mijn been om een low kick te maken tegen zijn zij alleen die trap wordt geblokkeerd scheen tegen scheen. De pijn in mijn been negerend blokkeer ik een aanval met het mes. Helaas ging deze verdediging minder soepel dan ik had gehoopt en het mes schaaft langs mijn blote armen.

"Shit." Hoor ik de persoon zacht fluisteren.

Ik klem mijn kaken op elkaar en bedek de wond met mijn handpalm. De pijn door mijn arm was intens maar het was geen dodelijke wond. Ik blijf wel leven. Als ik dit gevecht tenminste overleef.

Mijn tegenstander had op een of andere reden geen andere aanval gedaan en ik grijp deze kans van zwakheid om hem te tekkelen. Met een luide klap belandt hij op de grond en kruip ik over hem heen.Ik zet mijn voeten op zijn handen en druk mijn mes tegen zijn keel.

"Wacht!" Fluister-roept de persoon. "Erin, ik ben het."

En dan herken ik de groenige ogen.

"Jermey?!" Vraag ik verrast, maar ik laat hem niet los. "Hoe wist je dat ik hier was?"

Hij kreunt pijnlijk. "L-larson st-tuurde m-me." Hij probeert met zijn lichaamsgewicht me van hem af te duwen, maar ik verstevig de druk op zijn polsen en een zacht onmannelijk kreetje verlaat zijn keel.

Natuurlijk stuurde Larsson iemand naar me toe. Ik was niet terug gekomen van de missie. Ik grijns en laat hem los. "Als Larsson je heeft gestuurd om me te vertellen dat ik me terug moet trekken, vetrel hem dan dat ik het kan. Ik heb de situatie onder controle."

Jeremy zucht, klopt zijn broek af en stopt het wapen terug in zijn riem. "Erin... overschat jezelf niet zo. Het was al een grote uitzondering dat je mee mocht met Jessica's missie. Je bent nog in training."

"Ik kan dit, Jer. Laat me mezelf bewijzen tegenover de dienst. Dit is een kans die ik maar één keer ga krijgen" Ik zet smekende ogen naar hem op. Jeremy is zelf pas afgetraind en een officiele spion geworden. Hij van iedereen zou moeten inzien wat dit wel niet voor goeds zou doen met mijn carrière.

De stilte in de kamer is zenuwslopend. Mijn arm begint te trillen maar de pijn is minder geworden dan eerst. Jeremy merkt het op en in een snelvaart vliegen zijn ogen naar de met mijn hand bedekte wond. "Shit. Het spijt me, Erin. Het was niet mijn bedoeling je te verwonden." Zegt hij terwijl zijn rechter hand uitreikt naar mijn arm en het stevig vastgrijpt.

Een klein pijnkreetje verlaat mijn lippen als hij mijn arm naar voren trekt en een doek rond de wond bindt om het bloed te stelpen. "Verander het onderwerp niet. Ga terug naar de dienst en vertel ze dat ik deze missie wil doen. Ik ontmasker en vermoord de maffia baas."

"Erin-"

"Nee. Doe het, Jeremy." Ik kijk hem recht in de ogen aan, niet van plan mijn blik af te wenden. Hij moet zich realiseren hoe zeker en serious ik hierover ben.

Hij lijkt te twijfelen. Door zijn mosgroene ogen schieten spoortjes angst en radeloosheid. "Whatever, Erin. Maar laat ik je zeggen dat Larsson niet blij zou zijn met je beslissing."

Een glimlach van zelfvoldaanheid verbreekt mijn dreigende gestaar. Dit is het begin van mijn missie. Hiermee ga ik doorbreken in de dienst. Jessica en alle andere spionnen zullen niet langer op me neerkijken als een minderjarige trainee. Als ik slaag, heb ik meer bereikt dan hun allemaal bij elkaar.

"Je hoort nog van me. Vaarwel Erin." Jeremy loopt naar het open raam en grijpt het touw om zichzelf naar beneden te laten zakken.

"Doei."