***Musa özellikle, Rauf ve Hikmet'in uzak durmasını istiyordu.Çünkü Yağız zaten, koruması olduğundan sağlamdaydı.Musa, tehlikenin boyutunu biliyordu.Tekrar geri dönmek ve hazırlık yapmak zorunda kalmışlardı.Kuyunun başında, bekçi olabileceğini hesaba katmamışlardı.Geri döndüklerinde,öncelikle Yağız ve annesini kavuşturacaklardı.Hepsi arabaya atlayıp,yakın köyde yaşayan Gülbahar'a gidiyorlardı.Akşam karanlığı çökmüş,Hüseyin'in kapısının önüne gelmişlerdi...
***Hüseyin akşam vakti,kapısında araba durduğunu görmüştü.Merak ve endişeyle, çiftesini alıp dışarıya çıkmıştı hemen.Araba farları gözünü almış,arabadan inenleri fark edememişti.Farlar kapatıldığında muhtarı görünce, endişe yerini meraka bırakmıştı."Hayrolsun inşallah muhtarım.Akşamın bu vakti hayırmı şermi bu?Bunlar kim muhtar?"diye soruyordu peş peşe.Ama bunları sorarken, gözünü Yağız'dan alamıyordu bir türlü.Daha muhtar cevabını veremeden,Yağız hıçkırarak boynuna atılmıştı Hüseyin'in..Yıllardır bir kardeş olarak, ablasına hep sahip çıkmıştı Hüseyin.Yağız, konuşamıyordu bile ağlamaktan.Sadece sıkıca sarılıyor ve hıçkırıyordu.Hüseyin sadece büyük merak içindeydi.Delikanlıyı kendinden ayırıp,muhtara dik dik bakarak açıklama bekliyordu.Muhtar"Hüseyin hele az bir dinlenelim,sana güzel haberi verecem inşallah.Sana ve ablana bir hediyemiz var!Bu delikanlı kim bilirmisin?Bu öldü sandığınız yeğenin Yağız!Tanrı misafirine oturacak bir minderin varmıdır oğul?...Hüseyin bu anı bekler gibi ,yeğenine sıkıca sarılmıştı.Dışarıda duran herkes ağlıyordu.Hüseyin'in ailesi ve Gülbahar'da, kapıya çıkmışlardı.Gülbahar ağlayan insanları inceliyor,Hüseyin'e sarılan delikanlıya anlamsızca bakıyordu.Yağız'ın gözü kapıda duran annesine değmiş,öylece baka kalmıştı.Gülbahar geceyi delen çığlıklar atıyor,kendini yerden yere vuruyordu.Herkes oğlunu gördüğü için, bu denli çıldırdığını düşünüyordu.Oysa Gülbahar"Toprak!Git buradan git!Sen ölmüştün,sen ölüsün!Sen benim kocam değilsin.Sen bana musallat olan, mahluklardan birisin!"diye diye bayılmıştı...
