*Aşk Belası* (*BB* 2)

-2/ Hayat Güzeldi...

Merhabalar can ciğer kuzu sarmalarım! Kızlar müjdeli bir haberim var! Aslan babişkom sayesinde dosyalarım kurtuldu :DDDDD Şu an evde göbek atıyorum düşünün halimi. İlk yaptıım işte beklettiğim meleklerime yeni bölüm atmak oldu :))) Hazırsanız yeni bölüm geldiiii! Umarım beğenirsiniz bol bol yorum ve vote istiyorum ona göre aşklarım! :D İyi okumalarrrrr!

“Anne, baba ve ağabeyciğim. Biz…” Kıvanç kızın eline uzandı destek vermek istercesine. Ailesi merakla kızına bakarken devam etti Yağmur,

 “… Evlenmeye gerek verdik.” Hepsinin yüzüne yayılan şoka baktılar. Henüz bir tepki gelmemişti,

“Siz ciddi misiniz?”                           

“Evet. Fazlasıyla.”

“Kızım, daha erken değil mi?”

“Hayır yani… Bence kalkınabiliriz altından. 23 yaşıma gireceğim bu yıl. Eh Kıvanç’ta 26 olacak. Belki erken diyorsunuz ama yani ikimizde işimizi elimize aldık. Eh boş boş vakit geçirmeye de gerek yok bizce. Hem sizde 20 yaşınızda evlenmişsiniz!”

“Eh kızım bizim dönemle sizin dönem aynı değil ki!”

“Eee… Ne diyorsunuz?” annesi şaşkınca ayağa kalktı ve,

“Eh madem siz karar vermişsiniz… Bize bir şey demek düşmez.”

“Eh hadi hayırlı olsun.” Diyerek ayağa kalktı babası. Kıvanç önde Yağmur arkada önce ellerini sonra da kendilerini öptüler. Annesi duygulanmıştı bile,

“Ah benim küçük bebeğim büyüdü de evleniyor mu?” gözleri dolmuştu Nalan Hanım’ın.

“Yaa anne yapma ama yaa!” diyerek sıkıca sarıldı annesine Yağmur. Onun da gözleri dolmuştu. Bu sırada Yağız ve Kıvanç kucaklaşıyorlardı. Onlar ayrılınca ağabeyine sarıldı Yağmur.

“Limon kafa benden önce mi evlenecektin sen ya!” kıkırdadı Yağmur. Ayrıldığında ailesine dönüp gülümsedi,

“Eh biz gidelim artık. Bilirsiniz çok durak var. Meral teyzeler, arkadaşlar falan derken. Gidelim biz.” Dedi Yağmur.

“Tamam kızım. Eh Kıvanç, sende ‘anne, baba’ de bize artık.”

“Tabi Nalan anne.”

“Eh hadi kalkalım.”

“Tamam. Hadi görüşürüz.”

“Görüşürüz.” El ele dışarı çıktılar. Arabaya atladıklarında bir daha ki adres Meral Hanım’lara doğru yola çıkmışlardı. Onlarda Yağmur’un ailesiyle benzer şekilde karşıladılar durumu. Meral Hanım çokça sevinmişti bu duruma. Biricik arkadaşı Nalan ile dünür olacaktı. Daha güzel ne olabilirdi ki? Ama asıl Yağmur’u düşündüren kızlara durumu nasıl bildireceğiydi.

“Kıvanç, akşam size davet edelim bizimkileri. Hepsine aynı anda söyleriz.” Dedi Yağmur parmağındaki tektaşla oynarken. Çok beğenmişti bu yüzüğü.

“Olur, güzelim.”

“Sence yüzüğü fark ederler mi hemen?”

“İnşallah etmezler. Bizde onların şaşkın yüzünü görürüz.”

“Aynen! Dur ben arayayım Zeynep’i.”

“Tamamdır.” Yağmur telefonunu çıkarttı ve bilindik numarayı tuşladı. Hemen açıldı telefon,

“Yağmur? Nerdesin kızım ya! Arıyoruz, arıyoruz, ulaşamıyoruz!”

“Sakin genç anne. Sakin. Akşam Kıvanç’larda toplanıyoruz. Bir şey söylemem lazım size. Herkese haber vereceğim. Tabi yanında biri varsa onlara sen söyle.”