Pozwól mi pozostać..

Chwila...

Cześć. Dawno mnie tu nie było... Dlaczego wracam? Już Ci mówię... Kiedyś w moim życiu było wiele ważnych dla mnie osób. Kłótnie nic nie robiły z nami. Byliśmy blisko. Świetnie się ze sobą dogadywaliśmy, fajnie było widzieć ją uśmiechniętą... Byliśmy przyjaciółmi. Teraz kim jesteśmy? Hmm... Nie potrafię tego określić. Jesteśmy kolegami? Znajomymi? Kimś z klasy? Nasze relacje się rozeszły, już nic nie jest takie same. A więc, dlaczego pisze teraz o tym, skoro już przecież pisałem o tym wcześniej. Piszę teraz, aby przekazać każdemu, co czuję teraz. A co czuję? Czuję smutek, żal, złość, gniew, samotność, bezradność... Od tego wszystkiego nie wiem, co tak naprawdę mi jest... Siedzę i myślę, co jeśli już nigdy się nie odezwiesz, nie powiesz „Cześć" na korytarzu, co jeśli już nigdy nie napiszesz. Czy coś się u mnie zmieni? Tak, bardzo. To tak jakby umierała jakaś część mnie. Nic nie mogę z tym zrobić. Jedynie mi pozostało snuć chwilę razem... Marzyć i siedzieć w samotności.
Jestem kimś innym od innych. Normalni ludzie nie żalą się osobą, których nawet nie znają, ale przecież normalni ludzie są nudni co nie? Bycie kimś innym jest czymś wyjątkowym, ale też niektórym może to bardzo przeszkadzać...
Czy coś jeszcze Ci powiem? Może w przyszłości tak. Na tę chwilę chce być sam, ale nie chce, abyś też mnie olała. Podejdź, porozmawiaj. A ja powiem Ci, co mi jest.

Jestem niewidzialny, jak powietrze. Czujesz mnie, ale nie widzisz mnie. Może to przez to, że nigdy nie chcesz mnie zobaczyć.