"ผ ผม.. ผมขอ.."
"ไม่ว่านายจะขออะไร ฉันจะทำให้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ นายต้องนอนพักนะ" ชั่วอึดใจ ก่อนที่แทฮยองจะพูดออกมา ซอกจินกลับเอ่ยขึ้นขัด ราวกลับกลัวคำพูดของร่างน้อยตรงหน้า และใช่ จะว่ารู้สึกอย่างนั้นก็คงไม่ผิด
"..." แทฮยองเม้มปากอย่างชั่งใจ ใจนึงเข้าก็อยากพัก แต่อีกใจนึงก็อยากจะพูดๆออกไปให้มันจบไปเลยดีกว่า
"นอน" แทฮยองล้มเลิกความคิดที่จะพูดอีกครั้งเมื่อซอกจินพูดดักหน้าเขาตอนกำลังจะอ้าปากพูดอีกรอบพร้อมกลับดึงหมอนรองหลังออกแล้วก็ดันไหล่ให้นอนลงเสร็จสรรพ มือหนากระชับผ้าห่มที่กองลงไปยังเอวคอดให้ขึ้นมาอยู่บนอกบางดีดี เอื้อมไปจับหัวกลมนั่นอีกครั้งแล้วค่อยเดินออกมา
"..." ร่างเล็กยังคงนอนมองซอกจินเงียบ จนคนตัวสูงปิดไฟให้และเดินออกไปแล้ว จึงค่อยๆพาตัวเองไปยังห้วงนิทราอีกครั้ง
ทางฝั่งซอกจินเมื่อออกมาแล้วเขาก็ไม่ได้ไปไหน เขาออกมายังโซฟาตัวหรู หยิบหนังสือที่คว่ำคั่นหน้าไว้บนโต๊ะ หาที่คั่นหนังสือมาคั่นให้เรียบร้อยแล้วนำไปเก็บ ออกปากไล่พวกลูกน้องที่อยู่บริเวณรอบบ้านพักให้ไปพัก เหลือไว้เฝ้ายามแค่คนสองคน แล้วออกมายืนรับลมตรงระเบียง พลันความเงียบก็พาเขาไปยังความคิดเรื่องคำขอของอีกคนที่อยู่ในห้องเสียอย่างนั้น จนเขาต้องถอนหายใจอย่างคนปลง แล้วเดินกลับเข้าภายในบ้าน
.
.
.
วันรุ่งขึ้น วันนี้แทฮยองตื่นสายผิดปกติ อาจเพราะเมื่อคืนเขาเหนื่อยแล้วก็ร้องไห้จนร่างกายเพลีย จึงต้องใช้เวลาพักนานพอสมควร แล้วก็ตามตาด อาการครั่นเนื้อครั่นตัวเมื่อคืนนี้ ส่งผลทำให้วันนี้เขาป่วย
![](https://img.wattpad.com/cover/100944995-288-k144343.jpg)