Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
HEDEN,
Op en duur was ik zo hopeloos geworden dat ik had gehoopt dat ik tijd kon stoppen bij het kapot slaan van de klok. Misschien als die stopte met tikken zou alles rond me heen ook pauzeren. Daarom sloeg ik hem kapot tegen de muur en stampte erop tot de wijzers waren verbogen en de nummers waren verdwenen. Het enige wat nog over was van de klok waren scherven die waren verspreid over mijn vloer. En hoe langer ik ernaar keek hoe meer ik begon te realiseren dat mijn hart daarvoor me lag. In kleine stukjes gebroken, onmogelijk te repareren en gestopt met tikken.
Ik zou een manier vinden waardoor ik Pm's stem nooit zou vergeten en heden aanstelde als mijn grootste vijand. Enkel vergat ik dat ik heden misschien beter te vriend zou kunnen houden, aangezien ik er altijd in zou leven.
En heden was niet vriendelijk, stelde me graag op de proef of maakte een deal met het verleden, zodat ik misschien iets zou vergeten en daardoor kon leven.
en misschien, misschien was ik daarom al te laat, want ik was zo druk met het heden haatte, dat ik vergat dat het verleden, ondertussen randen begon te verleggen, en ik begon te vergeten.
