Soonyoung was huffing silently as he got out of the shop, also the lee's household. Napabuntong hininga siya habang hinihila palapit sa kanya ang suot niyang coat. Winter na winter na nga dahil sa lamig pero may mga weird pa rin na gaya niya na ice cream ang gusto sa season na 'to.
Well mostly, si Seokmin naman talaga ang pinunta niya dito.
"Pero ang walanghiya, 'di pa rin namamansin!!!" Nakasimangot na sabi niya habang naglalakad na palayo sa ice cream parlor ng kaibigan.
Sinubukan niyang icheck ulit ang cell phone niya pero ni seen mula rito, wala. Kaya naman inis na bumuntong hininga ulit siya at inis din na ipinasok ang phone sa bulsa.
Ni hindi na nga niya alam kung bakit ba sila nagiiwasan na umabot na ng apat na araw. Kahit alam niya sa sarili niya na hindi naman siya ang mali dito kung hindi ang tae niyang kaibigan na si Seokmin na nakakagago nitong mga nakaraang araw, na iniiwasan siya kahit na concerned lang naman siya rito. Kahit na ganun, ang tatlo pang nakakagago na mga kaibigang sina Jihoon, Jeonghan at Seungcheol ay tinitignan siya na may halong pagkasuklam.
Taena 'yan, porque nagaway silang dalawa, siya na kaagad ang mali?!
"Ukininam," inis na bulong at napakamot pa ng batok.
Ano pa bang kailangan niyang gawin para lang magkaayos na sila ni Seokmin?
That's why even until he was walking upstairs to his unit, he was slouching and frowning. Nang malapit na siya sa unit niya ay tsaka pa lang napalitan ang simangot na suot ng slight na gulat at tuwa na rin ng makita si Wonwoo na nakaupo ngayon sa sahig habang nakasandal sa dingding malapit sa pinto niya.
Soonyoung instantly beamed, momentarily forgetting his problem with his best friend. Pero hindi pa man siya nakakalapit, si Wonwoo na ang naglakapad papunta sa kanya at bigla siyang niyakap making him stumble a little and causing the big smile on his face disappear.
Soonyoung was supposed to be happy Wonwoo hugged him first for the very first time but the tightness of the hug stopped him from getting delusional. This hug wasn't a happy one, wasn't comforting and definitely not romantic at all. Halatang hindi ito yung yakap na pwede siyang magtatatalon sa galak.
"Hosh," Soonyoung could hear how broken Wonwoo is right now. "Sinubukan ko ulit."
Mas lalo nitong hinigpitan ang yakap sa kanya habang siya, hindi pa rin makagalaw sa pwesto. Mistulang nanigas na ang katawan niya, hindi man lang maibalik ang yakap ng taong gusto niya.
"Pero wala pa rin. Iba pa rin." Wonwoo sniffed quietly. "Hindi pa rin ako."
Hindi siya nakapagsalita. Kumpara sa mahinang pagiyak ni Wonwoo, dapat ngayon malakas na umiiyak na si Soonyoung. Broken hearted na nga siya tapos dadagdagan pa ng pagiyak ni Wonwoo sa kanya, edi double kill kaagad. Wasak kaagad ang puso niya pero ni katititing na sakit, wala siyang naramdaman. It's like he is now incapable of feeling that kind of pain. Tinanggal na parang malaking tinik sa loob niya.
Instead of pain, at this very moment, he felt sad.
"Woo, ako na lang." Mahinang bulong niya, nagbabakasaling maibsan niya ang sakit sa puso ng taong mahal niya.
"Mahal na mahal ko si Mingyu." Mahinang sagot nito sa gitna ng paghikbi.
Soonyoung bit his lip, hugging him back tighter, closer. "Pero ako mas mahal na mahal na mahal kita."
Wonwoo didn't say anything. He never did, never would. It's his way of rejecting Kwon Soonyoung and why did his heart seem like its still breaking even when he couldn't feel pain anymore?
