[....]
Μπαίνω στην αποθήκη και κλείνω την πόρτα πίσω μου.
-Επιτέλους..τι έγινε;Αλίνα είσαι καλά;(ρωτάει κατευθείαν ο Πάνος)
-Ναι τώρα νιώθω καλύτερα,ευχαριστώ.
-Σίγουρα δεν σε πείραξε κανείς;Γιατί αν σε πείραξε άστο πάνω μας..(γελάει ο Ηλίας)
-Θα το κάνουμε να φανεί σαν ατύχημα.(συμπληρώνει ο Σπύρος)
Αρχίζω να γελάω ακουγοντας όλα αυτά που λένε και αλήθεια πλέον νιώθω την στεναχώρια μου να έχει φύγει εντελώς.
-Αν φταίει ο Ίαν και οι μαλακίες που σου λέει πες το,θα τον σπάσω στο ξύλο.(τον κοιτάει άγρια ο Eddie)
-Ere malakes na poume arketa me thapsate,den tis ekana tipota..
Γυρίζω να τον κοιτάξω,αλλά τελικά τα μάτια μου καταλήγουν στον Ράιαν που βρίσκεται δίπλα του.
Έχει σκυμμένο το κεφάλι και φαίνεται αρκετά...Nομίζω πως είναι χαλασμένος με κάτι...
Τι έπαθε;Πριν που κάναμε πρόβα ήταν μια χαρά..Θέλω να τον ρωτήσω,αλλά δεν νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.
-Να σας πω..δεν πάμε να τραγουδήσουμε και τα τελευταία κομμάτια;Άντε γιατί μας βλέπω να το ξηερώνουμε..(ο Πάνος κοιτάει το ρολόι του).
Το ίδιο κάνω και εγώ.Η ώρα πήγε 10 το βράδυ και εμείς ακόμα δεν έχουμε τελειώσει.
-Ναι ναι πάμε..(λέω βιαστικά)
Κάθε ένας σηκώνεται απ'τον καναπέ και παίρνει την θέση του στον χώρο.
Ο Ηλίας κάνει την αρχή με τα ντραμς και στην συνέχεια ο Σπύρος με την κιθάρα.
Τα μάτια μου γυρίζουν προς τον Ίαν,μου κάνει νόημα να ξεκινήσω και τον υπακούω..
[....]
-Πω πω δεν έχω φάει πιο ωραία καμμένη πίτα στην ζωή μου..(λέει σαρκαστικά ο Ηλίας)
Είμαστε ακόμα εδώ στην αποθήκη,πριν λίγο τελειώσαμε την πρόβα και παραγγείλαμε να φάμε μιας που τα παιδιά ειχαν φαγωθεί να λένε ότι πεινάνε.
Τρώω μία ακόμα μπουκιά απ'το πιάτο που βρίσκεται μπροστά μου και αμέσως ακούω το γέλιο του Σπύρου και του Eddie.
Τι στο καλό;Με κοιτάνε και γελάνε.
-Εε έχεις λίγη κέτσαπ..(λέει γελώντας ο Σπύρος)
Κινούμαι απεγνωσμένα προσπαθώντας να σκουπιστώ,αλλά μάλλον καταφέρνω να καθαρίσω όλα τα λάθος σημεία.
-Ela ase tha to kanw egw..(λέει ο Ίαν από δίπλα μου)
Πριν προλάβω να αντιδράσω,το χέρι του κινείται κατά μήκος του σαγονιού μου και σκουπίζει την κέτσαπ που προφανώς βρίσκεται εκεί.
Η ανάσα μου κόβεται,όταν γλύφει το δάχτυλο του και στην συνέχεια γυρνάει να με κοιτάξει.
Αυτό δεν το περίμενα.
Λεπτά μετά,αποφασίζω πως είναι η ώρα να φύγω.
Παίρνω την τσάντα μου στα χέρια μου,χαιρετάω τα παιδιά και κινούμαι προς την πόρτα.
-Αλίνα να σου πω..(ακούω την φωνή του Ράιαν πίσω μου)
-Ναι πες μου..(λέω και γυρίζω προς το μέρος του)
-Να έλεγα..αν δεν έχεις τίποτα να κάνεις,να βγαίναμε αύριο..Οι δυο μας..(διευκρινύζει κατευθείαν)
Είναι αγχωμένος και το βλέπω,στα αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.Ναι είναι περίεργο που θέλει να είμαστε μόνο εμείς,αλλά είμαστε φίλοι δεν είναι κακό.
-Ναι φυσικά,δεν έχω θέμα.(δέχομαι αμέσως)
-Τέλεια,θα συννενοηθούμε αύριο..(λέει χαρούμενος)
Χαμογελάω και τον βλέπω να απομακρύνεται από κοντά μου.
Είμαι έτοιμη να ανοίξω την πόρτα και να βγω έξω,όταν παρατηρώ καλύτερα τις φωτογραφίες που βρίσκονται κολλημένες στον τοίχο δεξιά μου.
Τις έχω παρατηρήσει και άλλες φορές αλλά όχι τόσο καλά.
Στην πρώτη κορνίζα είναι όλη μπάντα μαζεμένη σε μία ομαδική φωτογραφία.
Χαμογελάνε χαρούμενοι στην κάμερα και φαίνονται όλοι αρκετά ευδιάθετοι.
Στην δεύτερη εικόνα,βλέπω μόνο τον Ίαν και τον Ράιαν.Ο Ίαν έχει τοποθετημένο το ένα του χέρι γύρω απ'τον ώμο του άλλου,ενώ ο Ράιαν γέρνει προς το μέρος του και γελάνε..φαίνονται πολύ αγαπημένοι.
Αρκετά όμορφη φωτογραφία..
Μικρό το ξέρω αλλά μετά από τόσο διάβασμα το μυαλό μου τα'χει παίξει❤❤ Αύριο θα μπει πιο μεγάλο...
Θέλω γνώμες❤ Και αλήθεια ευχαριστώ πολύ για τις 400+ προβολές🌸🌸
