MAFYA KOCAM

PROLOG

Adım Beril Alice Şen. 22 yaşındayım. Doğduğumdan beri İspanya'nın Sevilla şehrinde yaşıyorum. Annem İspanyol, babam Türk. Annem ve babam ben 10 yaşındayken ayrıldı. Babam Türkiye' ye döndü. Ama ihmal edilmiş yaralı bir çocuk değilim. Annem de babam da kendi hayatlarını yaşıyor olsa da bir sıkıntım, ihtiyacım olduğunda hep yanımda oldular. Babam imkan buldukça geldi. Bende gittim. Bu geziler genelde yılda bir kez olsa da böyle alıştığım için olsa gerek sorun etmiyor, babamın beni sevdiğini biliyordum. Babam Türkiye' de ikinci evliliğini yaptı. Her ne kadar kendinden genç ve biraz havalı olsa da eşi, mutlu bir evliliği var. Türkçeyi ana dilim gibi bilirim. Aslında baba dilim olsa da. Tamam kötü espri kabul ediyorum ama esprisiz olmaktan iyidir. Tabi deyimleri ve günlük hayatımda kullanmadığım kelimeleri anlamakta sorun yaşıyorum. Özellikle deyimleri... Söylenen ile anlatılmak istenen arasında o kadar fark oluyor ki, anlayabileceğimi de sanmıyorum.  Soyadım gibi şen biriyim. Soyadım demişken aslında her şey böyle başladı. Yani artık şen olmayan hikayemin başlangıcı... 

 

 

 

Sevilla Üniversitesi İletişim Fakültesi öğrencisiyim. Fotoğraf çekmek en büyük hobim. Barlas ile de bu şekilde tanıştım. Aynı üniversitede okuyorduk.. Türkiye' den eğitim için gelmişti. İki yıldır Sevilla' daymış. Aslında okuldaki ilk yılımda bir kaç kez görmüştüm. Ama farklı bölümlerde ve farklı arkadaş gruplarında olduğumuz için hiç tanışmadık. Açıkçası Türk olduğunu duymuş, bu nedenle fark etmiştim. Ama ilgimi de çekmemişti. Okulumun ikinci yılında bir fotoğraf gezisinde Paris' te tanıştık . Kısa sürede de kaynaştık. İlk görüşte aşk bile denebilir. Daha önce gördüklerimi saymıyorum tabi ki. İki yıldır birlikteyiz. Ama ne yazık ki Barlas' ın son yılıydı. Ne kadar Türkiye' ye gelip gitmeye alışık olsam da,  bu ayrılık ihtimali şimdiden ikimizi de üzüyordu. Sonra bir gün birden Barlas geldi. Birkaç gündür haylaz haylaz gülüyordu. Bir şeyler planladığı belliydi ama tatlı sürprizlerden biridir diye bozmak istemiyordum. Barlas' ın sürprizlerine alışmıştım. Sık sık sürpriz yapardı. Benden farklı bir aile anlayışı vardı. Ailesine fazlasıyla düşkündü. Ben 16 yaşında annemden ayrılıp arkadaşlarımla ev tutmuş, üniversite zamanında ise yalnız yaşamaya başlamıştım. İçinde bulunduğum çevrede bunlar son derece normaldi. Barlas ise her gün ailesinden biriyle mutlaka konuşurdu. Konuşurken yüzünden ne kadar mutlu olduğunu anlıyordum. Günlerdir de bir başka mutlu ve keyifliydi. Ama bugün bir başka bakıyordu. 

 

 

 

' Neyin var Barlas? ' diye sorduğumda daha öfkeli bakmaya başladı. Onu ilk kez böyle görüyordum. 

 

 

 

' Bir de neyin var mı diyorsun? Acaba sizce neyim var Sayın Beril Alice Zorlu? '

 

 

 

...... 

 

 

 

' Ne diyorsun sen? Ne saçmalıyorsun? '

 

 

 

' Saçmalıyor muyum? İki yıldır sevgilim olan kıza sürpriz bir evlilik teklifi hazırlamaya çalışıyorum. Aşkımızın başladığı yerde Paris' te yüzlerce insan ayarlıyorum. Hepsine fotoğraflarımızı gönderiyorum. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüyorum. Kabul ederse - ki niye etmesin - biz çok aşığız diye konsolosluğa başvuru yapıyorum… ' Derin bir nefes aldı. Nefesinin sesi duyuluyordu. Türkiye'de bunun için bir deyim vardı ama aklıma gelmemişti. Gözleri resmen tamamen karardı ve konuşmaya devam etti.