(Hidden) Agenda

Inzending MayleneHunt - Opdracht 1

Het was maar een kleine leugen. Waarom ik die had gemaakt, dat wist ik niet en ik zou er waarschijnlijk nooit achterkomen. Wat ik wel wist is dat die kleine leugen alles zou veranderen. Maar brengt een leugen niet altijd veranderingen? Ik roerde in mijn havermout terwijl ik geen aandacht probeerde te geven aan mijn broertje, ik had geen zin in een gesprek over van alle onzin die hij uitkraamde. Maar hoe graag ik gesprekken wilde vermijden, mijn hoofd bouwde een gesprek op met mezelf. Als je je af zou vragen waarover deze gaan, meestal is het gepieker.
Ik keek naar de klok op mijn gsm,
"Ik moet naar school vertrekken," zuchtte ik, ook al klonk het idee dat ik Devin, Flynn en Jess zien aanlokkelijk. Mijn vrienden en resultaten waren mijn alles op school, maar ook buiten school. Ik schoof mijn stoel naar achteren en trok aan de mouwen van mijn pul, het weer buiten was koud en ik keek er nu al niet naar uit. Maar ook koude had z'n voordelen, zoals alles dat leek te hebben. Maar nadelen mogen niet worden onderschat.
"Vergeet je jas niet." Riep mijn moeder nog, maar ik was haar voor. Ik had mijn jas al van de kapstok getrokken toen ze haar zin nog niet had afgemaakt. Ik zuchtte voor de zoveelste keer vandaag,
"Doei."
Ik lette de hele tijd op mijn voetstappen toen ik naar school stapte, alsof ik mijn voetstappen met mijn hartslag zou kunnen vervangen. Afgesloten van de buitenwereld door gewoon mijn gedachten,   op de omgeving.
"Kijk uit!" Flynn zijn stem klonk vanaf de overkant. Ik leek me te bevinden op een heel andere plaats dan ik dacht. Het midden van de straat was te onveilig om op te blijven, auto motoren leken te schreeuwen en hun banden leken te schroeien. Een hand trok me van de baan net als een auto langs me heen vliegt, luid aan het drukken op zijn toeter.
"Dat was gevaarlijk! Doe dat nooit meer, Hanne!" Flynn keek me even aan, zijn hand op mijn schouder en zijn ogen boorde in de mijne, maar ik gaf niet veel aandacht aan hem. Ik kon het niet, mijn aandacht was gericht naar die ene auto. Die nummerplaat, die achterlichten, en de voorkant die me bijna had geraakt. Als Flynn me een seconde later had weggetrokken, was mijn leven voorbij geweest. Seconden, minuten, uren, dagen. Wat maakt tijd nog uit in deze wereld? Je leeftijd maakt niet meer uit als je je volwassener of kinderachtiger gedraagt. Die gedachten spiraal leek maar niet te eindigen, een repeat knop was ingeschakeld en bleef doorgaan. De stop knop was uitgeschakeld.
Ik voelde hoe Flynn weer op mijn schouder tikte en me een doordringende blik schonk.
"Ja, sorry." Mompelde ik, niet echt aanwezig. Maar anderzijds, ik was nooit echt aanwezig.
"Hé! Jullie twee!" We draaiden ons om naar Devin en Jess, die aangelopen kwamen. Mijn ogen vielen op Devin, met zijn schattige bruine krullen, zijn spits gezicht, zijn ijsblauwe ogen. Hij zwaaide enthousiast en kwam naast me staan, "Terug op school vandaag? Hoe was het ziek thuis blijven?" Vroeg hij terwijl hij me dichterbij trok, ik glimlachte naar hem,
"Saai. Ik was veel liever op school." De tweede leugen was gegooid, wat ik die had gedaan gisteren was niet saai. Ik schudde de gedachte af, blijf liegen, Hanne. Blijf gewoon liegen. Ik knipperde een traan weg die wou naar buiten komen, niet deze keer. Hou je sterk, zeiden ze gisteren nog. Dus dat zal ik zijn. Waarover Jess, Flynn en Devin praatte, ik verstond hun niet. Mijn wereld leek stil te staan. Zoveel gedachten in één hoofd. We stapten verder, op naar school, maar ook vandaag zou ik er in de namiddag niet zijn. In de namiddag zou ik de derde leugen moeten vertellen, maar dan ook de laatste leugen. We liepen daar, Devin langs mij, Jess en Flynn achter me. Devin pakte vriendschappelijk mijn hand en kneep erin.
"Je bent zo afwezig vandaag," begon hij, "alsof je er wel bent, maar niet mee volgt met ons. Is alles oké?" Vroeg hij, bezorgd. Ik knikte lichtjes, "Ja, prima." Het leek erop dat de leugen in de namiddag niet de enigste leugen zou zijn die ik moest verspreiden.

We zaten daar, in klas, ik telde tot tien de hele tijd voor de laatste minuut. Ik zou bijna weg moeten.
1, nog maar even,
2, ik kom dichterbij,
3, ga wat sneller,
4, 5, ik wil niet gaan,
6, 7, het duurt nog maar even,
8, 9 stop!
10, de bel ging af, luid en zonder genade. Ik keek naar Devin, Jess en Flynn. Ik zou ze niet meer zien. Meneer Welters, de docent keek me even aan voordat hij naar me toe liep. Heel de klas was leeg gelopen, en ik zag mijn vrienden staan wachten voor de gesloten deur.
"Het was me een genoegen om je in mijn klas te hebben gehad." Zei mijn klastitularis, wetend dat ik weg zou moeten gaan. Ik knikte, "Het was een eer om in de klas te zitten." Antwoordde ik formeel. Een traan verliet mijn ogen, maar ik veegde die rap weg. Ook meneer Welters had tranen in zijn ogen.
"We gaan je missen, je vrienden ook." Ik knikte en glimlachte even, "Waar ik ook naartoe gaan, ik zal altijd over ze waken." Ik knikte nog voordat ik het klaslokaal uitliep, naar mijn vrienden toe.
"Ik moet doorgaan. Maar jullie gaan me niet meer zien." Vertelde ik terwijl ik hen aankeek.
"Hoezo?" Vroeg Jess verward. Ik schudde mijn hoofd, "Ik moet weg. Dus dit is mijn afscheid." Ik veegde een traan weg die over mijn wang rolde en knuffelde Jess en Flynn, ook al leken ze mijn reactie niet te snappen. En toen zag ik Devin, hij had tranen in zijn ogen. Ik liep naar hem toe en pakte zijn hand vast. Opeens voelde ik hoe hij zijn lippen op de mijne drukte, een korte maar passionele kus.
"Zie je in een ander paradijs."

Dit is mijn inzending voor MayleneHunt's schrijfwedstrijd. Het gaat over een meisje dat weet dat ze niet kan winnen van een terminale ziekte en dus besluit om haar te laten inslapen omdat ze niet de pijn wil lijden van de ziekte. Dat was haar leugen, dat ze ziek thuis was terwijl ze de beslissing had genomen om dood te gaan. Ze had ook niks