EX Wife (EXCLUSIVE in GOODNOVEL)

One

Exelle

"Hey. It isn't hard to say, thank you beshie. Tingnan mo nga oh. Tinulungan na kita. Oh. Ayan na," sabi ko kay Samara habang nakangiti ng mapang-asar. Nasa kabilang linya lang ito habang nakikipag-usap sa akin kung anong kulay at design daw ng damit ang gusto nitong ipatahing damit.

I did the finishing step for her dress by drawing a large ribbon on its waistline, tulad ng pagkakadescribe niya tungkol dito. "Hoy. Sam, bahay ang ginagawa ko, hindi damit. Walanghiya toh. Ginawa mo akong designer ng damit. Oh, ayan na. Isesend ko na lang ang picture sayo. Kaso mamaya na, huh. May board meeting pa ako. Alam mo naman na busy ako, eh." Sabi ko sa kanya na parang kaharap ko lang siya.

I heard her giggled and laughed. Loka-loka talaga tong babaeng toh. Iniisip ko tuloy kung pinagtitripan niya lang ako o hindi.

"Hoy, babaeng unggoy na galing pa sa planetang Pluto, baka naman pinagtitripan mo lang ako? Hoy, tandaan mo, busy akong baknita ka." Galit-galitan kong sabi sa kanya na ikinatigil ng tawa niya but still heard her giggled again.

"Hoy, gaga ka rin. Una sa lahat, hindi kita pinagtitripan. Pangalawa, kailangan ko ng damit para sa party mamaya kina Jules at Jilles. Alam mo naman ang kambal na yun di ba, ayaw nun ng cheap. Haha. And the third one, and the last one, hindi ako unggoy na galing sa Pluto. Sa ganda kong toh, pagkakamalan mo'kong alien. Palibhasa kasi hindi mo na ako nakikita ng personal kaya wala kang alam sa bagong beauty ng diyosang si Ako." Lintaya niya mula sa kabilang linya, saka tumawa na ikinatawa ko na rin. "Umuwi ka na kaya dito sa Pinas ng makita ko kung ano ang pinagmamalaki mong kagandahan at lagi mong nilalait ang kagandahan ko. Miss na kita, Beshie ko."

Napatigil ako sa sinabi niya.
Sa totoo nga niyan, gusto ko nang umuwi, but I am afraid that something might happen if I did go back to the Philippines. Pero, oo nga naman. Ano naman ang ikinatatakot ko?

Ang baliw ko lang talaga siguro.

"Uyy, besh. Uwi na kasi dito. Miss ka na namin bwiset ka. Umalis ka lang dito seven years ago, allergy ka na agad sa Pilipinas. Ano yun SYA-AFPA?" Sabi niya ulit sakin.

"Teka ano yung SYA-AFPA?" Confuse kong tanong sa kanya.

"Edi, Seven years ago-away from Philippines-allergy. Charot. Joke lang." She responded then laughed at the same time. Yung tawa niyang parang kontrabida.

"Baliw." Pabalik na sabi ko sa rito, saka tumawa na rin. Bigla namang tumunog ang landline ng bahay. And if my guess is right, it might be my secretary.

"Uy, Sammie, mamaya na lang. May meeting pa nga ako di ba. Isesend ko na lang sayo ang pic ng damit. Mamaya na lang huh, bye-bye," sabi ko sa kanya saka ko siya binabaan ng tawag. She'll understand anyway.

I hurriedly picked the telephone and answered the call.

"Miss Kim," panimula ni Audrey mula sa kabilang linya, my secretary, "the meeting will start after thirty-five minutes."

I nodded although she can't see me. "Okay. I'll be there in ko in twenty minutes. Tell the board members." My eyes roamed on my wristwatch, checking what time is it already. I moved my eyes across the room and swept passed through the curtains, hanging on the window sill.

It's a fine weather.

"Yes, Ma'am."

Binaba ko na ang telepono saka kinuha ang black briefcase na nakapatong sa ibabaw ng aking lamesa. Without any notice, may biglang nahulog mula sa lames ana nasagi siguro ng briefcase. Isang kumukinang na bagay. I picked it up and smiled seeing the fallen object and placed it on top of my palm, examining it with a sharp eye. Keeping the smile on my lips, I almost burst laughing. A bitter smile.