Arca - Het Begin van de Hybriden - Boek 1

Hoofdstuk 2

Voetstappen vlakbij haar kooi zorgen dat haar ogen open vliegen. Klaarwakker van haar toch zo lichte slaap draait ze snel op haar knieën en volgt ze vier mannen die door de gang wandelen. Al gauw zijn ze uit het zicht, maar het valt haar dan pas op dat William zijn blik op haar heeft gefocust:

'Je kan ze niet volgen, ik heb het de vorige keren al geprobeerd.'

'Het lijkt alsof ze iedere dag één iemand pakken,' vult Samuel aan.

Inderdaad, al gauw wordt een jongen meegesleurd door de gang. Zijn lichaam hangt er slap en bewusteloos bij door de stroomstoten die hij eerder heeft gehad.

De mannen volgend draait ze haar hoofd en drukt ze die tegen de tralies, de groep volgend naar een deur. Eén van de mannen tikt een code in op een paneel, maar helaas staat een ander er half voor zodat ze maar een gedeelte kan zien.

Verder starend naar de mannen ziet ze naast alle wapens ook pasjes aan hun broekzakken hangen. Met haar hand strijkt ze langs het mechanische slot van haar kooi, die alleen opengaat als er een zender tegenaan wordt gehouden. Zouden die pasjes ook op de kooien werken?

'Samuel, hé,' ze reikt met haar hand naar boven en de jongen pakt die beet. Haar kooi is dusdanig laag dat ze alleen op haar knieën kan zitten.

'Wat is er?'

'Hoe goed zijn jouw ogen?'

Even blijft het stil, maar dan vraagt hij aarzelend:

'Redelijk denk ik... ik zou eigenlijk over een paar maanden naar de opticien gaan als ik genoeg geld had opgespaard voor een bril...'

'- denk je dat je het paneel kan zien vanaf waar jij zit? Twee zien meer dan één. Het werkt op een cijfercombinatie.'

William gaat rechtop zitten en ook de twee jongens boven hem kijken nu wat meer geïnteresseerd naar haar.

'Ja... dat denk ik wel...' Samuel laat haar los en ze vraagt dan door, dringender:

'Hoeveel kooien zitten er nog boven de jouwe? Zijn het drie lagen boven elkaar, net als bij William?'

'Heb ik twee vreemden boven me? Oh... hallo.' William reikt met zijn hand omhoog en krijgt een handdruk van de jongen boven hem, die zegt kalmpjes:

'De naam is Emile.'

'William,' herhaalt de jongen kalmpjes zijn naam. Emile grijnst:

'Dat had ik al vernomen.'

Even valt het stil, maar dan zucht de jongen bovenin. Die ligt op zijn rug, handen onder zijn hoofd en één been opgetrokken terwijl zijn andere been daaroverheen rust. Ondanks dat hij hun geen blik gunt, reageert hij:

'Darius.'

'- de onverschillige.' Vult Samuel aan. Chrissy kan er niks aan doen, ze begint te lachen en al gauw lachen de anderen mee. Darius werpt een blik op haar en steekt zijn hand in een vriendelijk gebaar op, om dan naar iets boven haar te wijzen.

'Er zit een meid in de bovenste kooi bij jullie.'

Het blijft stil, tot Samuel hoorbaar beweegt en zijn hand uitsteekt. Dan hoort ze uiteindelijk een zacht gevloek:

'Waarom onszelf voorstellen als we toch dood gaan?'

Samuel grinnikt:

'Dus we noemen jou anoniem? Of de naamloze? Alles werkt voor mij. Ik kan je ook kitty noemen, van Hello Kitty...'

'- Ava. De naam is Ava.' Is direct de gepikeerde reactie. William staart lang naar haar en dan naar de anderen en wat kooien naast haar. Haar blik ook op de naastliggende kooien richtend ziet ze zeker nog vier tot vijf rijen aan kooien.

'Ben je op zoek naar een reden waarom je hier bent?' Is dan de vraag van William aan haar. Hem aanstarend knikt ze en hij vraagt dan:

'Wat is je nationaliteit?'

Hem verward aanstarend geeft ze dan antwoord:

'Nederlandse. Jij?'

'Deens.'

'Een even plat land als het mijne, cool. We hebben wat gemeen.' Ze lacht en William glimlacht kalm, maar kijkt op naar een kooi boven haar. Samuel zegt dan aarzelend:

'Frans.'

'Duits.' Hoort ze Ava zeggen. Emile draait onderhand op zijn buik, een stuk geïnteresseerder.

'Noors.'

Even blijft Darius stil, maar dan zegt de jongen:

'Schots.'

'Geweldig, ik hou van jullie accent.' Grinnikt ze direct en Darius werpt opnieuw een blik op haar, maar deze keer ziet hij er geamuseerd uit.

'We zien er relatief jong uit. Allemaal onder de vijfentwintig?'

Iedereen stemt in, als William enige tijd naar haar staart:

'Zie hier je antwoord. Niemand is van dezelfde nationaliteit en we zijn allemaal jong.'

'Dat zegt nog niks, er kunnen meer van dezelfde nationaliteit in dit verschrikkelijke hol zitten.' Gaat Ava er direct tegenin. Samuel lacht:

'Dus we hebben Darius de onverschillige en Ava de gedeprimeerde.'

Ze lachen, inclusief een paar anderen in naastgelegen kooien. Ava mompelt iets maar het is voor Chrissy niet te verstaan. Samuel begint als enige harder te lachen.

Dan draait ze zich wat meer naar de kooien naast William, vragend glimlachend.

Een paar uur later zijn ze al heel wat ontmoetingen en nationaliteiten verder. En tot dusver zijn ze nog geen enkele nationaliteit twee keer tegengekomen. Het gonst nu van de zachte gesprekken.

Naast William zit Aishah, boven haar zit Safir en boven hem zit Amina.

Haar buurman is Ibrahim, met boven hem Rohit en daarboven Akeem.

Fronsend besluit ze haar gedachte hardop eruit te gooien:

'Dus jullie komen allemaal uit het Midden-Oosten... en wij allemaal uit Europa.'

Even valt het stil, tot ze wat aarzelend elkaar aanstaren.

'We zijn niet willekeurig in kooien gegooid,' oppert Samuel dan en ze knikt wat traag, beseffend dat hij dat niet kan zien:

'Dat begin ik ook te denken. Maar met hoeveel zitten we hier nu eigenlijk écht opgesloten?'

'Dat kan makkelijk getest worden,' Samuel tikt op de kooi naast hem, waar Rohit zit.

'Hey makker, jij bent nummer twee. Zeg tegen jouw buur dat die nummer drie is, en zo tellen we door. Dan, als we de laatste kooi bereiken, gaat dat nummer als enige terug naar hier.'

Terwijl Rohit aan de slag gaat en het wat stil valt op het tellen na, ziet ze William grijnzen:

'Slim.'

'Samuel, de genie.' Besluit de jongen lachend te zeggen en al gauw lachen ze opnieuw zachtjes. Toch wachten ze tegelijkertijd in spanning af en laten ze de stilte voortduren.

Uiteindelijk komt er één getal terug: veertien.

'Oké, we hebben dus veertien rijen aan jouw kant Chrissy,' William is rechtop gaan zitten, maar Emile zegt dan al rustig:

'In totaal hebben we vierentachtig 'gevangenen'. De lege kooien, zijn die ook meegerekend?'

De vraag gaat rond en al gauw komt het antwoord terug; ja.

'Dus dat betekend dat er onderhand zes ontbreken, wat achtenzeventig maakt.'

Wat naar de kooien starend zegt ze wat gedempt:

'Vierentachtig verschillende nationaliteiten van jonge leeftijd... wat willen ze van ons?'

'Naast jullie zijn er geen kooien meer,' begint Aishah dan: '- wat betekend dat voor jullie die vraag als laatst beantwoord gaat worden.'

Die gedachte zint Chrissy allerminst.