Arca - Het Begin van de Hybriden - Boek 1

Hoofdstuk 3

De mannen die het eten en drinken komen brengen zwijgen hardnekkig, hoe vaak er ook tegen ze wordt gevloekt, geschreeuwd of gesmeekt. En ondanks het vechten en tegenstribbelen wordt er iedere dag één iemand uit diens kooi gehaald en afgevoerd, om nooit meer terug te keren. Het begint een golf van angst te verspreiden. Niemand weet wat er exact op hun wacht achter die deur.

Wanneer niet de 'voedermannen' maar de gewapende mannen de gang inlopen hoort ze het even stil vallen. Al gauw volgt er een 'bliepend' geluid, gevolgd door een schreeuw van pijn en een worstelend geluid. Er klinken kreten, aanmoedigingen, gevolgd door het bekende geluid van een stroomwapen wat wordt ingezet.

Wanneer de groep haar kooi passeert houdt ze zich zo onverschillig mogelijk, maar haar blik focust ze op het paneel. Wetende dat Samuel en Ava ondertussen alert meekijken is vandaag de eerste keer dat ze de code ziet. Met grote ogen leunt ze wat voorover en staart ze naar de vinger van de man die beweegt. Dit is de domste code ooit... Een vierkant...

Het moment dat de deur dichtvalt schiet ze naar haar tralies en kijkt ze omhoog:

'Samuel!'

'Yep ik zag het. Zeven, vier...'

'- vijf, acht.' Maakt zij het af, grijnzend als Samuel instemt en ook Ava zegt dat het daar verdacht veel op leek.

'Geweldig, jullie hebben de code gekraakt. Jammer genoeg is het de code die naar de plek leidt waar nooit iemand van terug keert.' Gaat Ibrahim tegen hun opgewekte jubelstemming in.

'Kunnen we Ibrahim nu de gedeprimeerde noemen?' Gaat Ava er direct klagend tegenin. Ibrahims zure blik zorgt dat iedereen die hem ziet moet lachen, inclusief William. De jongen lacht niet vaak meer.

'Dit koste ons elf dagen jongens. Bovenop de zes die al ontbraken, we missen onderhand dus achttien levens. Als we zo doorgaan blijft er voor een mogelijke ontsnapping maar één persoon over.'

De opmerking van Rohit raakt Chrissy meer dan ze wil toegeven.

'Je weet niet of ze nog leven,' gaat Samuel er dan tegenin: 'wie weet wat er achter die deur op ons wacht.'

'Gezien het feit dat we nu als beesten worden gehouden in een kooi heb ik weinig vertrouwen in wat er áchter die deur op ons wacht." Gaat Ibrahim ertegenin.

'Hm, wie weet wacht er wel een kuuroord op ons. Uitgebreide pedicure behandelingen, grote baden, kingsize bedden...' Gaat Chrissy er direct tegenin, schamper glimlachend. Emile, William en Samuel lachen, de ogen twinkelend.

'Die opmerkingen beginnen me nogal te irriteren,' bijt Ibrahim haar nors toe: 'als je niks interessants of van toegevoegde waarde te melden hebt, hou dan gewoon je kop. Je grappen zijn niet grappig en je optimisme is walgelijk in een setting als deze...'

Perplex naar de wand rechts van haar starend wil ze net haar mond openen als Darius opeens praat.

'De enige die op dit moment diens kop moet houden ben jij, Ibrahim. Er is één bron van licht en optimisme in deze ruimte en dat is Chrissy. Daar mogen we haar dankbaar voor zijn.'

'Twee, we mogen Samuel best mee rekenen.' Gaat Emile er vrolijk op in. Samuel lacht, maar Chrissy staart naar Darius. De jongen werpt een blik op haar vanaf zijn liggende positie en laat iets zien wat ze beschouwt als een glimlach.

'Ga zo door Chris, je bent lekker bezig. Een kuuroord zei je?'

Ze wil praten, als op dat moment de deur open klapt en de groep gewapende mannen weer de gang in wandelt.

Er daalt een doodse stilte in de gang neer terwijl de mannen door de gang benen, om een eindje verderop tot stilstand te komen. Daar hoort ze een woord, eerder een schreeuw, in een taal die haar onbekend is. Er volgt opnieuw een worsteling maar ook hysterisch gehuil van de jonge vrouw die ruw wordt meegesleurd. Diep inademend staart Chrissy naar het meisje die zich laat mee slepen, maar dan de deur ziet en hysterisch raakt. Ze weet de mannen van zich af te duwen en één van de mannen klapt tegen Chrissy's tralies. Haar blik gaat naar zijn pasje, die half uit de plastic hulsel is gegleden. Zonder een seconde te aarzelen leunt ze naar de man toe, grijpt ze de kaart en terwijl hij weer haastig overeind krabbelt heeft zij de kaart al onder haar hemd verstopt. De man pakt zijn wapen en schiet de meid neer met het stroomstoot wapen, om haar bij haar benen beet te grijpen en met zijn collega's haar naar de deur te slepen. Het lijkt allemaal in slow motion te gaan. Hoe de mannen de deur openen en er met zijn vijven achter verdwijnen.

Het moment dat de deur dichtvalt zucht Ibrahim:

'Tot zover jullie theorie. Als ze het tempo gaan verhogen hebben we niet meer zo lang te leven.'

Chrissy leunt naar haar tralies, negeert de woorden van haar buurman en ademt trillerig uit terwijl ze het pasje tegen de ontvanger houdt.

Wanneer haar kooi van het slot klapt houdt ze haar kreetje in, om snel haar kooi verder open te duwen en te gaan staan.

'Holy shit!' Samuel leunt naar haar toe, maar terwijl ze gaat staan moet ze een paar seconden wennen aan de duizeligheid.

'Briljant! Geniaal!' Samuel houdt haar overeind, als op dat moment de deur opengaat en ze twee bewakers naar haar ziet staren.

'Minder briljant...' mompelt Samuel, om haar een duw te geven: 'ren!'

Ze laat het pasje in de kooi van Ibrahim vallen, om dan te rennen, zo snel als ze maar kan. Er klinken kreten, aanmoedigingen. Maar het enige waar haar ze zich op focust is de deur aan het einde van de gang en een open raam erboven. Ze weet dat ze nooit genoeg tijd heeft om de code in te toetsen, als de codes al überhaupt hetzelfde zijn. Het enige wat ze kan doen is gokken op het raam. Altijd is ze al klein en fijntjes gebouwd geweest, maar nu heeft dat voor het eerst een voordeel. Vooral door het weinige eten is ze hopelijk mager genoeg om door het raam te passen.

De bewakers rennen achter haar aan, maar lijken niet al te gehaast. Dat geeft haar hoop.

Haar blik richtend op een kist focust ze zich daarop, zet ze zich af en springt ze erop, om zich nog een keer direct af te zetten en wat schuin te springen. Haar handen krijgen grip op het kozijn en ze trekt zichzelf op, om in volle snelheid zichzelf erdoorheen te laten vallen. Achter haar hoort ze geschreeuw en iets glijd langs haar voet, ze denkt een hand, maar dan valt ze al voorover door het raam.

Snel brengt ze haar armen boven haar hoofd, trekt ze haar kin naar haar borst en klapt ze wat onhandig half op haar schouders en armen op de grond. Wat duizelig krabbelt ze overeind, om zich af te zetten en te rennen door de gang voor haar. Achter hoort ze de deur opengaan en opnieuw geschreeuw, dat ze zich over moet geven.

'Nooit' is het enige woord wat door haar hoofd raast.

Wanneer ze het einde van de gang bereikt, alle dichte zijdeuren negerend, stuit ze op een balustrade en een trap die naar beneden gaat. Zoekend naar een trap ziet ze tegelijkertijd drie mannen daar omhoog rennen, de wapens oprichtend. Een blik werpend op de hoogte naar beneden kan dat niet meer dan anderhalve meter zijn.

'Vaak genoeg dit soort sprongen gemaakt,' denkt ze, voordat ze reling beet pakt en eroverheen springt. Iets trekt aan haar shirt, maar ze is gelukkig snel genoeg en de hand laat haar los. Tintelingen en kleine scheuten van pijn razen door haar voeten, die nog proberen te wennen aan de abrupte inspanning.

Rennend door iets wat een garage lijkt, ziet ze niks anders dan dichte deuren. Er zijn geen ramen. Wel ziet ze een luik die niet helemaal omlaag is gezakt. Het enige wat ze kan hopen is dat er genoeg ruimte is om onderdoor te glijden.

Terwijl de mannen dichterbij lijken te komen hoort ze het zoemende geluid van het stroomwapen wat wordt opgeladen. Een geluid wat haar benen aan kracht lijkt te doen winnen en het eerste schot mist haar door de te grote afstand.

Het moment dat ze dichtbij genoeg denkt te zijn besluit ze te duiken, ervoor zorgend dat ze in de breedte onder het schot door glijdt zodat ze niet haar benen kunnen pakken en haar zo terug kunnen trekken. De mannen vloeken en graaien naar haar, maar ze wurmt zich onder het metaal door, voelend hoe ze haar arm en been eraan openhaalt.

Dan ligt ze aan de andere kant kijkt ze hijgend op, recht in de loop van een pistool.