I GOT A CHILDISH HUSBAND

Chapter 10

Mekari's POV

It's been three days since the abduction happened. Zack stays in his room the whole time. I didn't let him move or leave the house until he was fully healed and emotionally recovered from the incident. 

I was walking towards his room when the doctor appeared on my way.

"How is he?" Direktang tanong ko sa kanya.

He's the one who takes good care of Zack, from checking his wounds to giving him the right medicine for his fast recovery, as well as monitoring the psychological factors resulting from the incident. He faked a cough before starting to explain his condition.

"He's fine already,  milady! Kailangan niya lang magpahinga at inumin ang mga gamot for his bruises. Tingin ko'y nagbigay ng matinding trauma sa kanya ang mga nangyari. Mas makakabuti siguro kong umiwas mo na ito sa pag labas ng mag isa, para hindi na maulit ang trahedya." He explained thoroughly.

That innocent man, hindi niya dapat maranasan ang ganitong mga pangyayari. 

I smirked.  

That old man deserved to die from his bullet, and it should be worse than that after what he did to my husband. Wrap his body with thorns, cut his limbs, feed them to the beast, and hang his remaining body until only bones are left. At least worms can eat his flesh.

I replied to his report by slightly nodding my head, only once, to the doctor while he politely bowed his upper body, and after that, we parted ways. 

Then I quietly walk into Zack's room. Once I stepped my foot inside, there I saw him in his bed, quietly eyeing the floor. It's weird to see him in complete silence.

"Hey." I softly said calling his attention.

Agad naman niyang iniharap ang kanyang ulo sa direksyon ko, binilisan ko ang lakad palapit sa kanya nang mukha na itong papaiyak. Tsk!

Parang bata.

Zack's POV

Aray ang sakit ng katawan ko, teka asan si babae. Akala ko pa naman pagkagising ko siya kaagad ang una kong makikita, yung kagaya sa mga movie na napapanood ko. Alam mo yung nakahiga siya sa gilid ng kama ko habang hawak ang isa kong kamay. Hehehe. Hindi ko mapigilan ang mapangiti. 

Napawi rin ng marealize ko ang isang bagay. Nagpakawala ako ng isang mabigat at malalim na buntong hininga, sad life. Palagi kang umaasa. Eh, parating busy 'yon, kahit nga siguro isang minuto hindi siya magtatagal. Teka lang ano bang paki ko. Napanguso ako.

"Hey." Napatingin ako sa may pintoan ng marinig ang boses ni babae. Sobrang hina nito animo'y tinatawag ka nang isang anghel, pero ng makita ko ang pagmumukha ni babae binabawi ko na ang salitang anghel, dahil ang blanko ng mukha niya. 

Huhuhu! Demonyo pala. 

Syempre, joke lang! Buti na lang hindi nababasa ni babae kong ano iniisip ko tungkol sa kanya.

Nang makita ko siya ay bigla ko nalang naalala lahat ng nangyari sa'kin. Ramdan kong nagsimula namang mamuo sa mga mata ko ang luha.

"Huhuhu babae..." Pagtawag ko sa kanya, nagsimula naring mag unahan sa pagbagsak mga luha ko.

Lumapit naman siya sa akin at saka pinunasan kaagad ang luha ko. Niyakap naman niya ako ng hindi parin ako tumigil sa kakaiyak. Ang bango niya hihihi.

"Ssshh..stop crying you look like a stupid Koi fish." Pagtahan niya sa akin. Pero imbes na gumaan ang pakiramdam ko, mas pinapalala pa ni babae. Huhuhu!