Finally Home (Ellington Series #1)

Kabanata 2

Kabanata 2

"Ayaw ko rin naman na matali sa 'yo, 'no!" agaran kong sagot pabalik sa sinabi niya. I will never settle for less! This was not worth it so I was not going for this stupid idea of my father.

"But what should we do? This is what they want—"

I cut him off. "Exactly, Sebastian! This is what they want so they should do it without involving us! Does fixing a marriage between the two of us really important? I don't even think it matters for everyone right now. We're already in the 21st century but people are still so damn fucked up about the late traditions!"

Mabilis ang naging paghinga ko dahil sa tuloy-tuloy na sinabi ko. I just can't calm down knowing my father was about to ruin my whole life. I've had enough! Yes, I wanted him to be proud of me, to appreciate me but hell, I wouldn't do such thing like this just to please him!

"What do you suggest then, Euphemia?" nanunuring tanong niya bago humilig sa kaniyang kinauupuan. "I don't know what to do."

"We should do something. Hindi naman pwedeng ako lang ang kikilos dito, Sebastian! If you want us out of this thing then do something too!"

Bahagya siyang natawa dahil sa sinabi ko. Hindi ko alam kung anong nakakatawa pero hindi ako natutuwa sa ganito dahil hindi ganito kababaw ang alam kong pagmamahal. Hindi basta-basta pinagpipilitan ang pagmamahal dahil kusa itong nararamdaman, hinahayaan na maramdaman.

"Bakit ba parang nagmamadali kang itigil 'to? May boyfriend ka ba?" kunot noong tanong niya.

I rolled my eyes because of what he said. Did I really need a boyfriend to get rid of him? Hindi ba pwede na hindi ko lang siya type kaya ayoko sa kaniya?

"I don't need a boyfriend to prove myself, Sebastian." naiirita kong sabi sabay tingin sa kaniya. "Wala naman na sigurong rason para patagalin pa natin 'to, 'di ba?"

Nang hindi siya nagsalita ay lumabas na ako sa sasakyan niya at pumanhik sa loob ng resto. Nginitian ko silang lahat bago muling naupo at kaagad namang sumunod si Sebastian na may ngiti rin sa kaniyang labi.

"Natagalan yata kayo?" tanong ng kaniyang ama. Napayuko na lang ako at binalingan ang plato kong wala nang laman. Should I go and get some foods again?

"Sinulit lang namin, Dad," ani Sebastian sabay tawa. Sige, feed him lies and you'll regret it soon!

"This is not the last time that you two will see each other. Pwede naman kayong mag-date at wala naman sa akin 'yon," sabat naman ni papa bago sumimsim sa kaniyang baso.

"We'll try po, Tito Alfonso," magalang na sagot ni Sebastian.

I didn't really think we're on the same page. He's not even denying everything at talagang sasakyan niya pa! I didn't wanna do this! I didn't want this game!

Sinipa ko sa ilalim ng mesa ang hita ni Sebastian at napangiwi siya dahil doon. Mariin niya akong tiningnan kaya tinaasan ko lamang siya ng aking kilay.

Nagpagpasyahan na ng bawat pamilya na umuwi na. Kahit papaano ay naging maayos na ang pakiramdam ko kaya naman no'ng nasa loob na kami ng sasakyan ay halos hindi na ako magkandaugaga sa pagkilos para makauwi na.

"How was your talk with Sebastian?" tanong ni papa habang nasa biyahe kami. Nanatiling tikom ang aking labi, nagkukunwaring hindi ko siya naririnig.

"Euphemia!" mas mariin na tawag niya sa aking pangalan. Kumunot ang aking noo dahil do'n.

"It's fine, Pa!" walang gana kong sagot.

Why was he so eager to know everything? Ano, akala niya ba magaling siyang matchmaker para magkasundo agad kami n'ong Sebastian na 'yon? The heck! No way!

"Umayos ka, Euphy!" aniya sa tonong hindi ko gusto. "Do not disappoint me."

But, papa, that's my talent and probably the only thing where I was good at. To disappoint everyone around me especially you. I aced that one, right?

"You're going on a date with Sebastian tomorrow. That's final." Binalewala ko na lamang ang kaniyang sinabi at pinalabas ito sa kabilang tainga.

Nang sumapit ang panibagong araw ay kaagad akong nabahala. Paniguradong hindi magiging masaya ang araw na 'to dahil aalis pala ako kasama si Sebastian.

"Ross, I don't wanna go!" reklamo ko habang nandito na sa loob ng sasakyan ko at pinagmamaneho ako ni Ross ngayon.

"Malalagot ka sa papa mo, Euphy."

Did it really matter? Wala rin naman siyang pakialam sa kung anong mangyayari kaya bakit pa ako mag-aaksaya ng panahon para alalahanin kung anong magiging desisyon niya?

"Are you on my side, Ross?" naiirita kong tanong habang tinitingnan siya. Nginisian niya lang ako kaya hinampas ko ang braso niya.

Hindi ko na hinintay ang kaniyang sasabihin dahil may tumawag na sa phone ko. Hindi naka-register kaya sinagot ko ito kaagad.

"Hello?"

"Euphy." Nagulat ako sa boses na 'yon. This was Sebastian!

Where did he get my number? Bakit niya ako tinatawagan ngayon? Para masigurado kung pupunta ako sa kitaan namin?

"Sebastian, what do you want?" mariing tanong ko.

"I'm calling the wedding off!" tanging sinabi niya bago binaba ang tawag.

Nginitian ko si Ross at sinenyasan na ibalik sa bahay ang sasakyan. This was the right time to celebrate!