Ben kendimi yanında hissederken, Araftaymışım gerçekten.
Ümitlerim,umutlarım düşman bana.
Yavaş yavaş yok oluyorum satırlarımda.
Bekleyişim gökyüzündeki yıldızlardan daha çok.
Sensizlik beni esir almış,
Yokluğun canımı yakmış.
Bana sarıldığın an kokun içime sinen en güzel armağan.
Yokluğunda araftaydım.
Yada öyle sandım belkide en büyük bataklıktaydım.
Sen gittikten sonra sadece bıraktığını hatıralarına sarılıyordum.
Bana insanlar değil sensizlik düşman.
En tenha yerlerde acıdan kıvranan insanlar,
Gözlerimin içine bakarken gözlerim bi tek sana acıyamıyor.
Eğer acırsam kendini aciz hissetme olurmu ?
Çünkü ben sana acımıyorum,
senin gözlerinin içinde ben olmayışım için kendimi aciz hissediyorum.
Senin kalbin bana düşman sevgili, kırıklarımı toparlarken bile acele et dermişçesine düşman.
Moon.light🌙
YOU ARE READING
'Alesya
Poetryİliklerine kadar kırgınsın ama saçlarına da asla dokunamazsın. Sensizliğine ne kadar ağladığımı ben öldükten sonra elbet anlayacaksın.
