Χίμαιρα

Για κάθε έκπτωτο Ίκαρο

Αγαπητό χαμένο παιδι,
Ναι σε εσένα μιλάω, μπερδεμένο απο τα φώτα της νύχτας, με τους προβολείς της δόξας των άλλων να λάμπουν στο οριζοντα. Πριν ακόμα μιλήσεις, πριν τολμήσεις να κανείς ένα βήμα παραπέρα, να κινήσεις το σώμα σου προς το χρυσό φως της νίκης θέλω να ακούσεις τα λόγια μου. Να τα ακούσεις, να σκεφτείς και να κρίνεις. Και μετα να προχωρήσεις. Έχοντας όμως πλήρη επίγνωση της απόφασης σου. Γιατί το παιχνίδι στο οποίο είσαι έτοιμο να εισέλθεις κρυβει κινδύνους που σπάνε την ψυχή σου και σε ραγίζουν στα δυο. Και αυτο πριν καν πατήσεις το ξύλο της σκηνής για να αρχίσεις την προσπάθεια σου.
Αγαπητέ αναγνώστη,
Κάποτε ηξερα ένα παιδι. Ένα κορίτσι που είχε χαμόγελο στα χείλη της και περηφάνια στην καρδιά της. Η ζωή φαινόταν να απωνεται πανέμορφη μπροστά της και όλοι περίμεναν μεγάλα πράγματα απο εκείνη.
Κάποτε ηξερα ένα κορίτσι. Είχε αγάπη στην καρδιά της και μεγάλα όμορφα φτερα για να πετάξει. Το μυαλο της ηταν τρικυμία και το μέλλον της φαινόταν λαμπερό στον ορίζοντα. Ήξερε ότι με την ελπίδα για πυξίδα ήταν ικανή να καταφέρει τα πάντα.
Το κορίτσι αυτο ζούσε με τους στοίχους του Ελύτη αγκαλιά, να την αγγίζουν και να την παρηγορούν. « Είσαι νέος, παραλαμβάνεις απο τους Δίες τον κεραυνό κι ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν απο σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή.»
Και το έκανε. Γιατί εκείνη η μικρή ήταν η ίδια ένας κεραυνός, μια θύελλα χαους αρκετή να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της. Κι ας έπαιζαν μαζί της οι δαίμονες της. Κι ας σφύριζαν παράξενους σκοπούς μέσα στο κεφάλι της μέσα στην νύχτα. Πάντα έσφιγγε τα δόντια και αγνοούσε τις επιθέσεις τους καταφέρνοντας να βγει κάθε φορά νικήτρια απο αυτη τη μαχη.
Κάποτε...κάποτε ηξερα ένα κορίτσι...ένα κορίτσι που πλέον μεγάλωσε. Η όμορφη εικόνα ράγισε στο τελος. Το προσωπείο έσπασε. Η ζωή την ράγισε. Ο αγώνας στέρεψε κάθε κύτταρο του σώματος της απο δημιουργικότητα και φαντασία. Τα φτερα της έπεσαν και έσπασαν. Και τα κύματα πόνου που δηλητηρίασαν το μυαλο της έρχονταν όλο και πιο ψηλα κάθε φορά, κουκουλώνονται την και παρασέρνοντας την στα βάθη του μυαλού της.
Κάποτε...κάποτε το κορίτσι αυτο πάτησε την σκηνή και στο σημείο εκείνο άφησε τους δαίμονες της να πάρουν τον έλεγχο. Τους άφησε να την καθοδηγήσουν, τους ακολούθησε. Και πριν το καταλάβει ήταν πολυ αργά. Το όνειρο είχε χαθεί. Οι ελπίδες της έγιναν στάχτη. Και πριν το καταλάβει...παρέμεινε μόνο ένα άδειο σακούλι ικανό για τίποτα παραπάνω απο το μέτριο. Κι αυτο γιατί η φυλακή του μυαλο της αποδείχθηκε πιο ικανή απο την ίδια την θέληση της.
Μικρό παιδι,
Χαμένο αστέρι,
Εσυ που διαβαζεις τώρα αυτο το γράμμα. Σου εύχομαι να μην βιώσεις ποτέ τρόμο σαν αυτόν που αγγίζει την ψυχή μου αυτές τις στιγμές. Φοβάμαι, μικρέ. Ειναι σκοτεινά εδώ μέσα. Το φως του ήλιου έχει δεκαετίες να αγγίξει αυτά τα σκονισμένα πατώματα. Ομως η μέρα μοιάζει να μην έρχεται ποτέ σε αυτά τα μέρη.
Θέλω όσο τίποτα άλλο να σπάσω αυτόν τον κύκλο. Να χάραξω το σημάδι μου. Να δω το γλυκο φως της αυγής, να νιώσω τον άνεμο στο δέρμα μου. Τελικά η ατέρμονη πτώση ειναι κουραστική.
Πνίγομαι, αγαπητέ αναγνώστη. Πνίγομαι απο τον καπνό. Απο την πίεση να με κάνουν κάτι που δεν είμαι, να με βάλουν σε ένα καλούπι ίδιο με τα υπόλοιπα. Απο την μανία τους να με κατατάξουν, να με χαρακτηρίσουν, να αξιολογήσουν τον αγώνα και το παιχνίδι. Αναξιοκρατία με όρια αυτο ειναι.
Τα φτερα μου τα έκαψε η φωτιά και μαζί τους έγιναν θρύψαλα και όλες οι ελπίδες μου. Δεν είμαι ομως φοίνικας μάτια μου. Χαρακτηρίζομαι απο την αδυναμία μου να ξαναγεννηθώ ακαιρεα μέσα απο τις στάχτες μου. Οι ουλές ειναι και θα ειναι παντα εκει. Απομεινάρια όσων μαχών έχασα.
Πεφταστέρι,
Θα σε συμβούλευα να φύγεις. Φύγε πριν αγγίξεις την σκηνή. Απομακρύνσιυ πριν αρχίσεις το παιχνίδι και η τυφλά της δόξας σε μεθύσει. Κλείσε την πόρτα στην δοκιμασια αυτη και μην ακούσεις τους ψιθύρους γύρω σου. Κρατά ακιρεα τα φτερα σου, την ικανότητα σου να κρίνεις, να αγαπάς και να γελάς. Χρησιμοποίησε την φαντασία σου στο έπακρο. Μην γίνεις άλλο ένα κενό κέλυφος.
Κρατά απόσταση απο εμένα. Κάνε πιςω πριν σε μολύνω. Πριν προλάβει το άρρωστο μυαλο μου να στάξει δηλητήριο πανω σου γεμίζοντας σε με το σκοτάδι που κουβαλώ. Πριν προλάβω να σε κουράσω με τις σκέψεις που βουίζουν σαν μελίσσια στον φλεγματικό εγκέφαλο μου. Αν με παρατηρήσεις ποτέ, εμένα τον αληθινό μου εαυτό, μην μου μιλήσεις, μην με αγγίξεις. Απλώς γύρνα την πλάτη και φύγε. Γιατί να ξέρεις ότι εκείνη θα είναι η στιγμή που τα πάντα θα τελειώσουν.
Μην με ψάξεις. Ότι κι αν γίνει. Άλλωστε οτι έκανα μέχρι τώρα δεν ηταν παρά μια πλάνη σε αυτο το παιχνίδι. Μια καλοστημένη παράσταση. Όμως να ξέρεις, ναι εσυ μικρέ, να ξέρεις ότι για μένα επόμενη πίστα δεν υπάρχει. Είμαστε στην ενδέκατη ώρα. Λίγο πριν λήξει ο χρόνος. Μια ανάσα πριν το τέλος του δικού μου παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι που λήγει με εμένα να στέκομαι κάτω απο τα θαμπά φώτα ραγισμένη και γυμνή απο όσα εκτιμούςα με Τα κομμάτια των σπασμένων ονείρων μου τρυπούν τις γυμνές πατούσες μου και το πρόσωπο μου ειναι κενό, χλωμό και πιο άχρωμο απο ποτέ. Χωρίς συναίσθημα και επαφή με τον κόσμο.
Σε αφήνω λοιπόν με μια προειδοποίηση. Μην δεχτείς να παίξεις το παιχνίδι τους. Οι πιθανότητες δεν ειναι με το μέρος σου. Δεν μας θέλουν μάχιμους ούτε μαχητές. Δεν θέλουν κανένα απο τα κομμάτια που σε κανει ιδιαίτερο. Θέλουν καλούπια, κενά ανδρείκελα που μπορούν να τους δώσουν σχήμα εκείνοι.
Για μια φορά ομως έκπτωτε Άγγελε κάνε μου μια χάρη. Μην αντισταθείς. Μην επαναστατήσεις. Κρατά το κεφάλι χαμηλά. Μην φωνάζεις. Και κρυψου. Κρυψου και περίμενε την καταιγίδα να τελειώσει. Αλλα όταν ξανασυναντηθούμε να ξέρεις ότι θα έχουν αλλάξει πολλά.
Εκείνη την στιγμή, όταν με αντικρύσεις μετα απο όλα αυτά μην με δεις σαν ένα νούμερο. Σαν εκείνο το σκορ που το ίδιο τους το παιχνίδι μου επέβαλλε. Σαν τα όσα κατάφερα να πετύχω στις δικές τους δοκιμασίες. Γιατί είμαι πολλά περισσότερα πιςω απο αυτήν την ασημένια μάσκα. Ομως ο κοινός κόσμος δεν το ξέρει αυτο έτσι δεν ειναι; Βλέπει αυτο που θέλει να βλέπει. Τα υπολείμματα μια καταιγίδας, ενός καταστρεπτικού φαινομένου που διέλυσε καθετι. Είμαστε και πάντα θα είμαστε τα υποχείρια, τα αθύρματα στα χέρια τους.
Μην με ψάξεις. Μην γυρίσεις πιςω. Μην δεχτείς να παίξεις. Και πανω απο όλα μην τους αφήσεις να ελέγξουν την ζωή σου.
                                                        Χάνομαι
                                                                                                                   cc:/Σάιφερ