Χίμαιρα

Για κάθε ερεβώδη άγγελο

Αγαπητό ασημένιο αστέρι,
Δεν ξέρεις ποια είμαι και ούτε θα μάθεις. Σου γράφω μονάχα για να ξεχάστω. Έστω για να ρίξω για ένα βράδυ αυτό το βαρύ προσωπείο που μου κόβει την ανάσα κάθε λεπτό που περνα. Ίσως, απλα, γράφω για να κάνω κάποιον να δει εμένα, αληθινά, να διακρίνει όλο μου το σώμα και όλη μου την ψυχή με κάθε λεπτομερεία. Έτσι ώστε να παρατηρήσει κάθε τους ατέλεια, κάθε φθορά και κάθε χαρακιά που τους έχω προκαλέσει. Κάθε κάψιμο και κάθε αμιχή. Φαίνεται άσκοπο το ξερω. Το να μιλάω σε έναν ξένο σαν κι εσενα, σαν να τον γνωρίζω από χρόνια. Απλα η μοναξιά με πνιγεί... και περιπλανιέμαι στο σύμπαν αναζητώντας κάποιον να ακούσει έστω και ένα ψίθυρο όλων αυτών που έχω να πω.
Αυτή τη στιγμή, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τον εαυτό μου να ακούσει τον ήχο του κενού. Παρακολουθώ την απόλυτη σιωπή να με σκεπάζει. Αφήνω το σκοτάδι να με τυλίξει, να με αγκαλιάσει ολόκληρη ώσπου να χαθώ μέσα στα χέρια του. Νιώθω να βουλιάζω. Μέσα στο βούρκο του σκοταδιού, μέσα στο δηλητήριο του. Μεσα στην άβυσσο του. Το νιώθω να εισχωρεί μέσα στην μύτη μου, στο στόμα που. Μανιασμένα, σχεδόν υστερικά, παλεύω να πάρω ανάσα αλλά σύντομα βρίσκει το δρόμο προς τα πνευμόνια μου. Τα χέρια του ερέβους με κρατούν ακόμα σφιχτα πάνω στο σώμα του. Δεν βλέπω τίποτα γύρω μου. Η άλλοτε ζέστη αγκαλια του γίνεται πλέον μια φυλακή που με κρατά κλειδωμένη μέσα της. Φως δεν βλέπω. Μόνο η απουσία του δεσπόζει στον τόπο αυτο.
Όλα όσα ήξερα, όλα όσα είχα συνηθίσει, όλα όσα με κρατούσαν σε αυτόν τον κόσμο, όσα έβαζαν άγκυρα στην ψυχή μου για να μην βουλιάξει πλέον είναι πολύ μακρια. Προσπαθώ να βρω ένα μέρος να πιαστώ, αγωνιώ να βρω στέρεο πάτημα, όμως τα πάντα καταρρέουν με το άγγιγμα μου.  Τα οποία δάκρυα εγκαταλείπουν τα ματια μου δεν τα νιώθω. Χάνονται στο κενό. Μένει μόνο ο πόνος από την προσπάθεια να πάρω ανάσα. Το σκοτάδι κολλάει στο σώμα μου, καλύπτει το δέρμα μου, και αρνείται να φύγει. Οι σπασμωδικές μου κινήσεις για να το ξεκολλήσω από πάνω μου δεν έχουν αποτέλεσμα. Μοιάζουν απλα να χειροτερεύουν την κατάσταση, να το τραβουν πάνω μου όπως η φωτιά τις νυχτοπεταλούδες.  Όσπου κάποια στιγμή...απλα παραδίνω τα όπλα. Πέφτω. Σπάω. Ραγίζω. Τα φτερά μου τσακίζονται. Η φωτοστέφανο μου γίνεται σκόνη. Δεν παλεύω άλλο. Και σταματώ να αντιστέκομαι στην επιθυμία του να με καταπιεί. 
Αυτο περίμενε. Το γνωρίζω. Μάλλον-διόρθωση- το ήξερα από την αρχή. Όμως δεν μπορουσα να κάνω πολλά. « Θα μπορούσες να μην είχες εγκαταλείψει την προσπάθεια» ακούγεται μια φωνη μέσα μου. Πρόθυμα την κάνω να σωπάσει βάζοντας την μουσική στη διαπασών. Για να μην σκέφτομαι. Ούτε εκεινη, ούτε το σκοτάδι που με τυλίγει, ούτε τους δαίμονες που στήνουν χορό μέσα στο μυαλό μου περιγελώντας με.
«Απλα δεν μπορουσα να συνεχίσω άλλο» της απάντησα σαν παιδι του κενού κι εγώ- σαν ένα νήπιο που προσπαθει με κάθε τρόπο να δικαιολογηθεί στους γονείς του για την αταξία του ταχα για να μην φαει τιμωρία. Όμως δεν είμαι ενήλικη πλέον. Και δεν υπάρχει κάποιος να με τιμωρήσει πέρα από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και αυτο είναι χειρότερο από κάθε τιμωρία που μπορεί να σου επέβαλαν οι γονείς σου όταν ήσουν μικρός.
Αγαπητέ αναγνώστη,
Πρέπει να ξέρεις ότι λυπάμαι. Λυπάμαι που είμαι μια αποτυχία. Συγγνωμη που ακόμα κι αν κάνω το καλύτερο μου ποτέ δεν είναι αρκετό. Θέλω να απολογηθώ που το σκοτάδι μου μπαίνει εμπόδιο σε ότι κάνω και δεν με αφήνει σε ησυχία. Δεν με παρατάει καν όταν κλείνω τα ματια μου να κοιμηθώ. Βασικά είναι εκείνες οι στιγμές που αποκτά περισσότερο έλεγχο πάνω μου. Που το υποσυνείδητο  μου είναι ελεύθερο να δεχτεί κάθε επίθεση χωρις να προβάλλει την ελάχιστη αντίσταση. Τότε αρχίζουν οι εφιάλτες. Τότε μπορεί να με βασανίζει κανοντας με να ουρλιάζω από πόνο και αγανάκτηση. Να με πληγώνει ξανά και ξανά. Να με παραλύει και να με στοιχιώνει. Και να με κάνει να βλέπω τέρατα με τα ματία της ψυχης μου. Σαν εκείνα που ζωγράφιζα στα τετράδια μου, παιδι ακόμα. Τους ίδιους δαίμονες με τότε συναντώ. Μόνο η μορφή τους αλλάζει. Ποτέ τα ονόματα τους.
Είναι αυτές, οι μορφές του μυαλού μου,που φωνάζουν μέσα στο κεφάλι μου. Που με ωθούν στα γόνατα μου. Που με κανουν να κλαίω. Που με οδηγούν να παγώνω στην μέση μιας πρότασης σαν από φοβο μην πω κατι λάθος. Που με κανουν να μην σηκώνομαι από το κρεβάτι για μέρες. Που με κανουν να φοβάμαι ακόμα και να ακοίξω το παράθυρο το πρωί. Προσπαθώ να μην τις τρέμω αυτές τις μορφες. Να είμαι δυνατή και γενναία όπως θα έπρεπε να είμαι. Αλλωστε, πόσο φυσιολογικό είναι η ίδια σου η ύπαρξη, όλο σου το είναι να σου ψυθιρίζει γλυκα την ιδεα του θανάτου στο αυτι; Είναι κατι τέτοιες ώρες που βρίσκω καταφύγιο μέσα στην μουσική μόνο και μόνο για να τις καταπίνω. 
Ξερω ότι πρέπει να τους αντισταθώ... να σωπάσω την φωνη των σειρήνων που με καλεί. Όμως έχω κουραστεί. Δεν έχω άλλη ενέργεια να παλέψω. Μέσα μου πάντα, δυο συγκρουόμενες αντίθετες δυνάμεις.  Μια ααγμένη στο φώς  και μια στραμμένη στο σκοτάδι.  Μια γεμάτη ζωντάνια και ζεστασιά, ζωηρή σαν την φωτιά και μια βαριά και κρύα, αργή και παγωμενη σαν το χιόνι. Δυο πόλοι καταδικασμένοι  να κατασπαράζουν ο ενας τον άλλο  έως το τέλος του χρόνου. Ή μέχρι να δώσω εγώ ένα τέλος για αυτούς. Δεν γνωρίζω πως να τους κάνω να ηρεμήσουν. Δεν έχω την δυνατότητα να τους διατάξω να κανουν ένα βήμα πίσω και να πάρουν μια ανάσα, να ξεκουράστουν. Πολύ περισσότερο δεν ξερω πως να τις κάνω να συμφιλιωθούν και να βρουν ισορροπία μεταξύ τους. Αλλωστε , αυτο είναι ένα εγχείρημα που δύσκολα καταφέρει κανείς. Δεν είναι αδυνατο όμως. Αυτο το γνωρίζω καλά.
Αγαπητό χάρτινο φεγγάρι, ελπιζω να μην σε κούρασα. Αυτο είναι αλλωστε το τέλος. Μένω με την ήττα και την παραίτηση μου στην καρδιά. Αφου, προς το παρόν δεν έχω αρκετή δύναμη ώστε να τα αλλάξω αυτά-η ελπίδα μου όμως μια μέρα να βελτιώσω τα πάντα παραμένει. Και εύχομαι να μην χαθεί ποτέ. Σε αφήνω με μια ευχή λοιπόν,αγαπημένο μου παιδι. Ειθε ποτέ να μην αφήσεις κανένα να θαμπώσει το φως σου και είθε να περπατάς με την αποφασιστικότητα και την ελπίδα να σε συντροφεύουν. Μην χάσεις κανένα από αυτά τα εργαλεία στο ταξίδι που μέλλει να κανείς. Θα είναι οι μόνοι σου σύμμαχοι στον αγώνα. Και πάνω από όλα- πάντα φύλα τα νώτα σου και μην αφήνεις τις σκέψεις σου να σε οδηγήσουν στο ίδιο σκοτεινό μονοπάτι με εμένα. Γιατί δεν μπορείς ποτέ ξανά να γυρίσεις πίσω την αρχή. Να είσαι έτοιμος για τα πάντα. 
                                                                                                                printf("Σάιφερ");