Ku Kan Setia (Bab 13)

1.2K 46 44
                                    


"Ril asyik termenung je. Kenapa ni ? Ada masalah ke?", Alif mencuit pipiku. Aku tersedar dari lamunan panjang. Semenjak Raihan suakan foto foto itu kepada aku fikiranku jadi pusing. Asyik memainkan semula memori memori lama kami. Aku tergelak kecil sambil menggeleng. "Tak Alif. Shahril terkenang zaman Matrik. Seronok masa tu", aku mengunyah makananku kembali. Akhirnya kami keluar juga, sebab Alif tak nak susahkan aku masak. Aku tak kisah, sebab aku masak untuk orang yang aku sayang. Hehe. "Haih ... Ingat tak first date kita?", Alif mengimbau lagi. "Dekat sini kan? Dekat Danga Bay", aku ketawa kecil. "Masa tu seronok, ada fun fair semua. Sekarang macam hambarlah. Tapi nasib baik steamboat ni masih ada", katanya lagi. Aku angguk laju. "It's not really our first date, sebab kita berdua selalu keluar sama sama", aku ketawa kecil.  "Yelah. Maksudnya kita kekuar selepas Alif beritahu perasaan Alif pada Ril", katanya malu malu. Eleh. Hahaha. "Abi, macam mana Abi dengan Abah boleh jumpa?", dia pandang aku lama. Aku kemamkan bibirku berfikir. "Abi tak ingatlah sayang, Abi jumpa Abah lama dah, dari kami kecil lagi". "Haih, berani tak ingat?", gumam Alif. Aku ketawa besar. "Ala sorrylah, okey okey, rasanya jumpa kat sekolah kan?", tekaku. Alif geleng laju. Wajahnya ala ala merajuk. "Kita jumpa dekat rumah Alif lah. Arwah Abah datang rumah Alif, bawa Ril sekali", katanya geram. Aku ketawa besar. 

"Inilah Shahril, anak aku", tanganku dipimpin kemas oleh Abah. "Alif ! Mari sini nak. Jumpa kawan. Kejap ya bang. Aku panggil anak aku", Ayah menggaru kepalanya yang tidak gatal. Mak datang memimpin tangannya, aku dan dia ketika itu baru berumur 10 tahun. "Mak, janganlah. Malu", kata Alif. Aku bersembunyi belakang Abah. "Ril. Salam kawan", Abah menolakku sedikit ke depan. Tanganku aku hulur, disambut Alif. Tangannya dingin. "A.. Alif", katanya malu. "Shahril". Balasku sepatah.


"Okay dah ingat!", jeritku. Semua mata memandangku. Aku tutup mulutku dengan tangan sebelum tergelak halus. "Ril tahu tak, waktu sebelum Abah pergi, dia ada pesan sesuatu pada Alif", katanya dengan memandang aku redup. "Apa?". 


"Alif ... Abah nak pergi jauh nanti. Kamu jagakan Ummi dan Shahril ya?", perlahan tangan tua itu memegang tangan Alif. "Abah nak pergi mana?", soalnya aneh. "Minunlah Alif. Sejuk nanti. Ril mana ? Lama dah ni", Abah menilik jam di tangannya. Aku datang dengan bagasi dan barang barangku. "Maaf Abah. Shahril kemas barang tadi", kataku mencium tangan waliku itu. Dia hanya tersenyum dan mengucup pipiku lama.


"Seorang ayah itu ... Umpama cermin bagi seorang anak. Maruah seorang anak. Jiwa seorang anak. Kehormatan seorang anak. Lagi lagi anak lelaki. Sebab kita jadikan dia sebagai teladan kita, kita nak jadi macam dia. Apabila ayah kita pergi, separuh nyawa kita ikut melayang sama", kataku perlahan. Alif angguk memegang tanganku. "Abi ... Janganlah sedih, Allah Jaga Tok Abah sekarang. Sama macam Ummi", katanta bijak. Aku angguk laju dengan linangan air mata. Alif mengelap air jernih itu.

****


"Mawar", Alif menegurnya. Mawar tundukkan kepalanya perlahan. "Ya Encik Alif?", katanya malu. "Er. Tak usah berencik, cukup panggil apa yang Mawar selesa", katanya lagi. "Abang Alif, boleh?", "Boleh. Mana mana yang sesuai. Mawar ... Saya nak cakap sesuatu, Mawar free tak?", Alif menelan air liurnya. Mawar seakan akan tahu tentang apa yang akan dibualkan Alif. "Abang nak cakap soal itu kan?", Mawar merujuk pada nota yang dia tinggalkan semalam untuk Alif. Alif angguk perlahan.


"Sebenarnya Mawar, Mawar seorang wanita yang baik", Alif menelan air liurnya. "Mawar pandai masak, Mawar pandai ambil hati Raihan, tapi ... Mawar. Abang tak berniat nak lukakan hati Mawar, abang dah ada pilihan abang sendiri", katanya perlahan. Tak tega dia untuk memandang wajah Mawar. Perlahan dia angkat kepalanya. Mawar hanya tersenyum manis. "Mawar tahu. Mawar tahu yang ... Abang dah ada pilihan hati abang. Dan Mawar tahu siapa. Tapi tak salah Mawar cuba kan ?", perlahan dia hirup air kopinya. Aku ketawa kecil. "Abang ... Mawar tahu, Mawar orang asing. Tapi ... Apa yang abang buat tu ", "Salah. Kan?", Alif memintas ayatnya. Mawar angguk perlahan sambil tersenyum. "Mawar . Kami tahu apa kami buat. Bukan kami menidakkan dosa, tapi kami tahu ... ", Alif mati ayat. Mawar hanya mengangguk laju. "Mawar faham. Mujahadah itu payah", katanya lagi. Alif pandang wajah wanita bertudung itu dengan pandangan yang sangat tinggi. 

Ku Kan SetiaWhere stories live. Discover now