Kamyon | boy×boy

¤25

Doğan

"Annecim nolur gel düşeceksin şimdi!" Ceyda abla elini ağzına götürüp dehşetle yedinci katın balkonunda elinde şişeyle dikilen Mert'e baktı.

Bir saattir bu durumdaydık. Korkudan altmış kere ruhumu teslim etmiştim. Oraya ne zaman gelmiş, ne zaman çıkmış hiçbir fikrimiz yoktu. Bize yukarıdan gülerek bağırdığı zaman fark etmiştim. Mert şişeyi bana doğru kaldırdı. "Bu hayatta herkes bir orospu çocuğu Doğan, biliyor musun?"dedi ağzını yaya yaya.
Şimdi yalan değildi. Gözyaşları akmak için direnirken başımı salladım.

"Heeh!"dedi kendini arkaya iterek. Hepimiz çığlık attık. "Ben ölmem, zaten öldüm!"dedi ve kahkaha atmaya başladı.

Ne olmuştu böyle? Çok korkuyordum, öylece dikilmekten başka bir şey yapamıyordum.

Babam koşarak geldiği an Mert sinirli gözüküyordu. "Doğan sen benim hayatımı siktin, tanıdığım günden beri siktin!"

"Herkes beni öyle sanıyor, kimse arkandan konuşmuyor!"dedim hıçkırarak. "Nolur in şuradan."

"Allahım ben bayılacağım,"dedi Kıvanç elini başına koyarak. Annem onları da yardım için çağırmıştı. Annesiyle kankaydı. Aslında hepimizin anneleri birbiriyle best friend'di. "Kardeşim in bak şeytan kaydırır."

"Doğan,"dedi bir ayağını boşluğa bırakan Mert.

Dehşetle ona atıldım. Kalbim yoktu artık. Resmen ölü gibiydim.

"Korkma yahu düşmem."

"Allahım sen benim aklıma mukayet ol!"dedi annem ağlamaya devam ederek.

Mert kahkaha attı yine. "Geçecekti anne! Öyle demiştin!"

Ceyda abla "Geçecek oğlum, lütfen in,"dedi korkuyla.

"Sadece kafamı güzel yaptınız!"

Ne diyordu bu?

Babam ona yavaşça yaklaşıyordu. Mert şişeyi bize attı. "Gelmeyin atlarım."

"Adamsan atla!"

Kıvanç'a ters bir bakış attım.

"Mert nolur!"diye çığlık attım dayanamayarak.

"Beni neden seviyorsun?"dedi sesi titrerken.

Kafamdan milyon tane sebep geçti. Görünmeyen yanları, iyi kalpliliği, çocuklara düşkünlüğü, masumluğu...

"Arkadaşın ya oğlum."

"Değil. Bana çok aşık ve ben onu hep kırıyorum." Beni işaret etti eliyle.

Babam bana bakınca annem "Önüne bak,"dedi tersçe. Kolları arasına aldı beni.

"Mert abi... Neden öyle orada duruyor..." Kardeşim korkuyla ona baktı.

"Oyun oynuyoruz,"dedim titrek bir sesle.

"Kalp sikmece. Kalbi sikilen abin,"dedi Kıvanç ve kafasına vurdum.

"Mert abi sana aşık mı?"dedi birden.

Herkes çocuğa öylece baktı.

"Neden öyle bakıyorsunuz ki?"diye çıkıştı. "Erkekler erkekleri sevemez mi?"

Onu kucağıma aldım. "Gel buraya. Abi seni çok seviyor,"deyip öptüm. "Mert abi de seni çok seviyor. O yüzden oradan inecek."

"Siz,"deyip eliyle annesini  gösterdi Mert. "Beni bu hale... getirdiniz."

"O zaman ben düzeltirim!"dedim elimi ona uzatıp. Karşısında dikildim. Dudaklarımı oynattım. Seni seviyorum.

Kardeşim de inmesi için elini uzatınca gülümsedim.

"Beni düzeltemezsin!"diye bağırdı. "Hastayım ben!"

Şokla suratına baktım.

"Bu sikik,"deyip cebinden ilaçları çıkardı. "İlaçlardan nefret ediyorum!"

Geçmiyor yavrum. Yoruldum.

"Ceyda bize neden söylemedin canım? Neyi var?"

"Söyle,"dedi Mert kahkahayı basarak.

Sessizlik oldu.

"Bipolar olduğumu söyle!"

Ne?

Belliydi ama... Ne düşünüyorsunuz?