Wolves (Dutch) | VOLTOOID

Hoofdstuk 14

Mijn broer kijkt me vanonder zijn dikke wenkbrauwen peinzend aan. Volgens mij probeert hij mijn reactie te peilen en daaruit af te leiden of ik opgelucht, verdrietig of boos ben na zijn verhaal.

Maar de waarheid is dat ik zelf niet eens precies weet wat ik op dit moment voel. Ergens zag ik het wel een beetje aankomen. Finn gaat immers al heel lang met Dyre en Erik en al die andere menswolven om. De mededeling dat hij zelf één van hen is, is daar een logische oorzaak van. Bovendien verklaart het ook waarom Finn op sommige momenten ineens ontzettend sterk leek en zich agressiever gedroeg dan normaal, zoals tijdens het handje drukken met Menno. Misschien maakte hij op dat soort momenten wel stiekem gebruik van zijn wolventransformatie, zonder dat anderen ervan wisten. Alleen ik had dan het gevoel dat er iets niet klopte, dat mijn broer niet deed zoals hij normaal deed, en nu ik eindelijk de waarheid achter dat vreemde gedrag weet, voel ik vreemd genoeg eerder een last van mijn schouders afglijden dan dat ik boos op hem ben.

Finn legt zijn handen op het tafelblad en slaakt een diepe zucht. "Ester, ik hoop echt van harte dat je begrijpt waarom ik je er al die jaren nooit iets over verteld heb. Het was gewoon iets te veel informatie en ik begreep zelf niet eens zo goed waarom en hoe..."

"Het geeft niet," onderbreek ik hem. Voorzichtig schuif ik mijn handen over tafel naar hem toe en leg die in de zijne. "Ik ben niet boos op je. Ik ben juist blij dat je het me nu pas vertelt, nu ik Dyre zelf heb ontmoet. Vier jaar geleden had ik je waarschijnlijk keihard in je gezicht uitgelachen en je voor gek verklaard."

Gelukkig lijken die woorden de spanning te doorbreken, want er verschijnt een flauw glimlachje rond Finns lippen. "Da's waar. Tenminste, voor zover ik weet, is er nog nooit iemand geweest die zo'n verhaal geloofde. Tenzij het natuurlijk een collega-Shadowhunter was."

Ik moet lachen om dat woord. Collega-Shadowhunter. Net alsof het Shadowhunter zijn een zware werktaak is, waar je voor betaald krijgt.

Toch is één ding me nog niet helemaal duidelijk. "Maar Finn, jullie vertelden me zelf dat deze nieuwe soort 's nachts transformeert en overdag weer gewoon mens is. Hoe kan het dan dat ik jou overdag én 's nachts nog nooit als wolf gezien heb? En Dyre lijkt het juist precies andersom te hebben. Die verandert overdag in een wolf en 's nachts weer in een gewoon meisje."

"Nou, weet je, Ester, dat is nou juist het gekke eraan." Finn laat mijn handen los en buigt zich over de tafel naar voren. "Uit alle tests van Erik en de Genezers is naar voren gekomen dat ik een rasechte Shadowhunter ben. Daar is geen twijfel over mogelijk. Normaal gesproken zou je op je zestiende verjaardag je allereerste transformatie moeten krijgen. Dat is het punt waarop de meeste menswolven erachter komen dat ze anders zijn. Maar op het moment dat ik de tests deed, was mijn zestiende verjaardag allang achter de rug. Van thuis uit was er dus niets wat op een vorm van apartheid wees. Ja, oké, wanneer ik mijn geduld verloor, kreeg ik meer spiermassa en werd mijn gedrag agressiever. Dat merkte je wel aan het gevecht met Menno toen."

"Het handje drukken," verbeter ik hem.

"Nee, Ester. Ik noem het liever 'het gevecht'. Dat klinkt net iets stoerder." Er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht. "Enfin, er was dus geen enkele transformatie geweest en die liet ook nog heel lang op zich wachten. Erik is namelijk de boeken in gedoken om uit te zoeken waarom ik wel degelijk een Shadowhunter was, maar nooit in een wolf veranderde. Uiteindelijk kwam hij naar me toe met de mededeling dat hij me wilde spreken. Hij vertelde dat het doorgeven van de Shadowhunter-genen berust op erfelijkheid. Wanneer één van je ouders of beiden dezelfde genen hebben, schijn je zelf controle te hebben over je transformatie. Dan maakt het niks uit of het vier uur in de middag is of twaalf uur 's nachts. Je kunt zelf beslissen wanneer je transformeert en je kunt er zelfs voor kiezen om nooit te transformeren of om voor altijd in je wolventransformatie te blijven. Daarmee ben ik één van de zeldzame gevallen binnen onze roedel, omdat Shadowhunters van nature een extra wolvengen hebben dat hun ouders niet hebben."