Spoglądałam z rezygnacją na świecące złotym blaskiem słowa, oświetlające mą bladą twarz. Tyle to już trwa i mam tego dość. Nie mogę pozwolić na utratę tego, co tak kochałam. Po prostu nie. Podniesienie ręki wywołało szelest materiału, jeden z niewielu dźwięków, który przeszywał tą pustkę, prócz mojego oddechu i bicia serca. Dowód na to, że jednak je mam. Bladą i wychudzona dłoń zadrżała nad literami utkanymi z światła, w chwili zawahania. Lecz nic na to nie poradzę, to musi się stać. Powoli wszystkie się rozpada, a wraz z nimi gaśnie wątły płomyk nadziei na ocalenie resztek radości tego świata. Nie mam innego wyboru - próbuję sobię wytłumaczyć. Po raz kolejny odbiorę im szczęście i cierpienie. Nawet już nie wiem, co gorsze. Lecz to serce, to przeklęte serce pełne uporu i woli nie pozwoli mi stanąć w miejscu, a ja nie pozwolę, byśmy odeszli w zapomnienie. Te pliki straciły wartość już dawno temu, można tylko przenieść choć część i zacząć od nowa. Ale czy jest sens, czy nie warto poddać się tej rwącej rzece bezsilności i oddania przeznaczeniu? Nawet jeśli wywołałoby to mniej bólu i cierpienia, nie mogę się poddać. Czerwień, och przeklęta czerwień, mnie prześladuje. Świat traci ostrość, przemieszcza się, tworzy negatyw samego siebie, niszcząc powoli swój rdzeń. Nie ma ocalenia od zapomnienia, lecz można samemu stać się pamiętającym, o ile ma się ten szkarłat w sercu. Opuściłam mą dłoń i poczułam, jak świadomość wyślizguje się że szponów mego zmęczonego umysłu. Zaczęłam osuwać się w nicość, zapadając się po raz kolejny w przeszłości, znowu oszukując los, wybierając własną ścieżkę w tej przeklętej pętli. Czerwień czułam, czerwień widziałam, jak zalewa mnie i zagłusza złamane serca i kruche wspomnienia, roztrzaskujące w się na kawałki.
Przeklęta czerwień, stracone wspomnienia.
#($-_(-$($-((373962_)#9$+-$;"8&_
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
