10 χρόνια μετά
Η απώλεια ήταν πολύ μεγάλη. Τους πρώτους τρεις μήνες έκανα απόπειρα πέντε φορές, αλλά κάθε φορά οι γονείς μου με προλάβαιναν και με σταματούσαν. Με έβαλαν ακόμα και σε ψυχιατρική κλινική, λες και είμαι τρελός. Δεν άντεξα εκεί μέσα, όλοι ήταν ψυχοπαθείς και επικίνδυνοι. Εγώ δεν ήμουν. Ήμουν απλά μόνος. Μόνος γιατί ο Χρήστος δεν υπήρχε πια. Βέβαια, ήμουν σε καλύτερη κατάσταση από τους γονείς του, ειδικότερα την μητέρα του. Πέρασαν τρία χρόνια για να σταματήσει να κλαίει κάθε μέρα, όλη μέρα και να περνάει τα βράδια της στα νεκροταφεία. Όμως κανείς δεν βρέθηκε να την χώσει και αυτή σε κλινική. Μόνο εμένα έβαλαν για τέσσερις ολόκληρους μήνες. Γιατί "ήταν παιδί της, εσένα ήταν φίλος σου". Θα μπορούσες να πεις πως ήμουν χήρος πλέον, δεν ήμουν φίλος με τον Χρήστο. Αλλά κανείς δεν καταλάβαινε. Κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ο Χρήστος ήταν γκέι. "Η ψυχή του σπαρταράει" μου έλεγαν κάθε φορά που μιλούσα για αυτό, λες και τον πρόσβαλα. Δεν τον πρόσβαλα, αυτός με πρόσβαλε όταν με γνώρισε. Αλλά τον συγχώρησα αμέσως. Αν μπορούσα να τον συγχωρήσω και να τον φέρω πάλι πίσω στην ζωή, θα το έκανα 1000000%.
Είχα και όλους τους γνωστούς της μάνας μου (και εκείνη) να μου λένε συνέχεια να σταματήσω τα κλάματα. Και κάθε φορά απαντούσα με τον ίδιο τρόπο. "Αν πέθαινε ο μπαμπάς, δεν θα έκλαιγες;". "Θα έκλαιγα, φυσικά και θα έκλαιγα. Αφού τον αγαπώ". "Και εγώ αγαπούσα τον Χρήστο, ακόμα τον αγαπώ και ας είναι νεκρός. Αλλά κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει". Κάθε επόμενη φορά λοιπόν που με έβλεπε να κλαίω δεν έλεγε τίποτα ή κάναμε πάλι αυτόν τον διάλογο. Η τελευταία φορά που έκλαψα δημόσια για τον Χρήστο ήταν στο μνημόσυνο για τα τρία χρόνια. Όμως έκλαιγα μέχρι τα πέντε χρόνια σχεδόν κάθε βράδυ, αγκαλιάζοντας ένα βραχιόλι που μου είχε χαρίσει. Με την Κλειώ έχω κρατήσει καλή σχέση, ήταν η μόνη που μου συμπαραστεκόταν τον πρώτο καιρό χωρίς να πει καμία φορά την φράση "Όλοι μας υποφέρουμε, αλλά εγώ δεν κλαίω έτσι σαν εσένα" και "Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα για να στεναχωριέσαι, δεν είναι μόνο ο θάνατος του Χρήστου κάτι στενάχωρο". Πόσες φορές έχω κλάψει στην αγκαλιά της κάνοντας μούσκεμα την μαύρη μπλούζα της; Η Κλειώ φορούσε μαύρα τις πρώτες σαράντα μέρες, μετά με διαταγή της μάνας της τα έβγαλε και φορούσε άλλα χρώματα, όπως καφέ, γκρι και σκούρο μπλε. Και την τελευταία φορά που την είδα πριν περίπου έξι μήνες φορούσε καφέ μακριά φούστα και μαύρη μπλούζα. "Πλέον δεν αφήνω την μάνα μου να με κυριεύει. Ο Χρήστος ήταν φίλος μου και πενθώ, ακόμα και δέκα χρόνια μετά". Ακόμα και εγώ φοράω συνέχεια κάτι μαύρο, πολλές φορές όλα μου τα ρούχα είναι μαύρα.
